ΑΣΥΛΟ ΣΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ

Ανοιχτές πόρτες νομίζω ότι παραβίασε η αστυνομία με την έφοδο της περασμένης Τρίτης στη φοιτητική εστία του ΕΜΠ στου Ζωγράφου. Όποιος έχει παιδί σε πανεπιστήμιο, στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη, προφανώς γνώριζε και γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει στις εστίες, που κατασκευάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 70 και είχαν συγκεκριμένο στόχο: να στεγάσουν παιδιά από την περιφέρεια που οι γονείς τους δεν είχαν την οικονομική άνεση να τους νοικιάσουν ένα δωμάτιο για τις σπουδές τους.

Όσοι λοιπόν σήμερα φρίττουν από έκπληξη ή και αγανάκτηση για το γεγονός ότι Αλβανοί κακοποιοί, με Έλληνες συνεργάτες, είχαν εγκατασταθεί στη φοιτητική εστία του Μετσοβίου, και τη χρησιμοποιούσαν για κρησφύγετο της εγκληματικής τους δράσης, καλόν είναι να ανατρέξουν μερικές δεκαετίες πίσω. Τότε δηλαδή, που αναπτύχθηκε στην ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα, με την ανοχή της πολιτείας, το είδος του «αιώνιου φοιτητή». Αυτού δηλαδή που δεν τελειώνει ποτέ τις σπουδές του, και αφού δεν τελειώνει τις σπουδές του, έχει το δικαίωμα να καταχράται και τη «φιλοξενία» σε ένα δωμάτιο φοιτητικής εστίας. Διότι ποτέ οι πρυτανικές αρχές δεν είπαν στοπ σε αυτή την άθλια πρακτική. Αλλά την ανέχθηκαν, την κανακεύουν, τη συντήρησαν, την άφησαν να «μετεξελιχθεί». Και κάπως έτσι φτάσαμε στο φαινόμενο 35άρηδες και 40άρηδες «φοιτητές» να μένουν δωρεάν σε μια φοιτητική εστία στερώντας τη στέγαση από ένα παιδί που πραγματικά έχει ανάγκη τη βοήθεια της πολιτείας για να πραγματοποιήσει τις σπουδές του.

Ισότιμη και ίσως και μεγαλύτερη είναι η ευθύνη για την ανάπτυξη του εξοργιστικού φαινομένου, στις πολιτικές ηγεσίες που πέρασαν διαχρονικά από το υπουργείο Παιδείας. Ουδείς/ουδεμία σκέφτηκε, αποφάσισε και εν τέλει κίνησε τις διαδικασίες να τελειώνει το αίσχος των φοιτητικών εστιών, απαιτώντας από τις πρυτανείες των πανεπιστημίων να προχωρήσουν στην εκκένωση των δωματίων που κατακρατούν «αιώνιοι φοιτητές».

Και αφήνω κατά μέρος τις ευθύνες των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων. Που έθεσαν και τις φοιτητικές εστίες κάτω από τη χιλιοτρυπημένη ομπρέλα του πανεπιστημιακού ασύλου, προστατεύοντας ουσιαστικά εκείνους που δεν θα έπρεπε να στεγάζονται εκεί και στερώντας το δικαίωμα σε άλλους που θα έπρεπε να είχαν το δικαίωμα να μείνουν σε αυτές. Και είναι αυτές που απαίτησαν και πέτυχαν όλα αυτά τα χρόνια να μην υπάρξει ο παραμικρός έλεγχος στο ποιος εισέρχεται σε αυτές και τι δουλειά έχει εκεί - διότι το «άσυλο». Η πιο παραμορφωμένη και αλλοιωμένη έννοια στην πανεπιστημιακή ορολογία είναι το «άσυλο». Το οποίο θεσπίστηκε κάποτε για να προστατεύει από εξωπανεπιστημιακές παρεμβάσεις την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών εντός των πανεπιστημίων, αλλά στην εποχή των social media διερωτώμαι πραγματικά τι μπορεί να σημαίνει. Ποια ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, όταν με ένα «ποστάρισμα» ο φοιτητής μπορεί να λέει και να γράφει ότι του κατέβει στο μυαλό, και ταυτόχρονα να διακινεί ελεύθερα την ιδεολογία του;

Απλώς η επίκληση του «ασύλου» στάθηκε ο βολικός λόγος να κρυφτούν πίσω του καταστάσεις όπως αυτές της ΑΣΟΕΕ, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του ΕΜΠ και του Παντείου - και βεβαίως το προχθεσινό. Και να τορπιλιστεί έτσι κάθε προσπάθεια να τελειώσει το καθεστώς ανομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Ας μην αναρωτιέται λοιπόν κανείς για το πώς τους «αιώνιους φοιτητές» διαδέχθηκαν στις εστίες οι συμμορίες των Αλβανών και των ελλήνων συνεργατών τους. Ελέω ασύλου συνέβη και αυτό. Ήταν αναμενόμενο να συμβεί. Και να πω και κάτι ακόμη; Οι τηλεοπτικές κάμερες κατέγραψαν εντός της φοιτητικής εστίας εικόνες που προσομοιάζουν σε στάβλους. Εδώ πια δεν είναι θέμα «ασύλου». Είναι απολύτως θέμα κοινωνικής παιδείας. Και μας αφορά όλους. Παιδιά και γονείς. Δυστυχώς

 

 

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ