Η Νίκη Κεραμέως έχει δίκιο. Δεν είναι η κατάσταση σε όλα τα ΕΠΑΛ σαν αυτή που περιέγραψε ο καθηγητής ο οποίος και αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Υποθέτω ότι δεν μπαινοβγαίνουν στην τάξη οι μαθητές σε όλα τα ΕΠΑΛ όποτε γουστάρουν, ούτε έχουν τα κινητά τους πάνω στο θρανίο για να ηχογραφούν, ούτε απειλούν τους καθηγητές στο διάλειμμα. Μπροστά στα όσα καταγγέλλει ο ταλαίπωρος καθηγητής που βρέθηκε αντιμέτωπος με τη φυλή των αγρίων, αυτά που σημειώνω είναι μικρές, σχεδόν ασήμαντες λεπτομέρειες. Όμως το επαναλαμβάνω. Θεωρώ πως η κ. Κεραμέως δείχνει τον δρόμο για να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο. Αν δεχθούμε πως αυτός είναι ο κανόνας, τότε δεν μας μένει παρά να παραδεχθούμε πως τα ΕΠΑΛ είναι βιοτεχνίες παραγωγής ανομίας, οπότε οφείλουμε να εφαρμόσουμε ριζοσπαστικές λύσεις. Να βρούμε το αντίστοιχο με τον χημικό ευνουχισμό των βιαστών ανηλίκων ή και των παιδεραστών. Δεν το λέω τυχαία. Αν με αφορμή την υπόθεση της δωδεκάχρονης στα Σεπόλια και του βιαστή και μαστροπού της καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η ελληνική κοινωνία είναι κοινωνία βιαστών ανηλίκων και παιδεραστών, τότε δεν έχουμε παρά να την ευνουχίσουμε, έστω συμβολικά. Στο σημείο αυτό χασκογελάει λογικόν κενόν: αφού κι εμείς ανήκουμε σε αυτή την κοινωνία των βιαστών, τότε πώς εμείς θα τη θεραπεύσουμε; Το αντιμετωπίζω εντελώς συμφεροντολογικά: αν θέλουμε να σώσουμε αυτή την κοινωνία στην οποία ζούμε, τότε θα πρέπει να αφήσουμε κατά μέρος τις βολικές γενικεύσεις και να εντοπίσουμε, όσο πιο συγκεκριμένα γίνεται, το πρόβλημα.
Όπως δεν είναι όλοι οι Έλληνες βιαστές ανηλίκων και μαστροποί, έτσι και δεν είναι όλοι οι μαθητές των ΕΠΑΛ γεννημένοι τραμπούκοι και υποψήφιοι σπουδαστές του υποκόσμου. Είναι το ζήτημα με τις βολικές γενικεύσεις. Και η μόνη γενίκευση που μπορεί να ισχύσει στην περίπτωση είναι ότι τα επαγγελματικά λύκεια είναι απαραίτητα. Εκπαιδεύουν τους νέους σε τεχνικές δεξιότητες οι οποίες αποτελούν κύτταρα της οικονομικής και κοινωνικής ευεξίας της χώρας. Ως εκ τούτου οφείλουμε να τα προστατεύσουμε ως κόρην οφθαλμού. Πολύ φοβάμαι, δε, ότι η δημόσια διαπόμπευσή τους οφείλεται εκτός των άλλων και στον πουριτανισμό της ελληνικής κοινωνίας που αντανακλάται στην εκπαίδευση: αξίζεις μόνον αν είσαι γιατρός ή δικηγόρος. Την ψυχασθένεια την είχε εντοπίσει πρώτος ο Γάλλος περιηγητής Αμπού το 1852.
Μόνον απομονώνοντας και ξεχωρίζοντας τους θλιβερούς τραμπούκους μπορούμε να υπερασπιστούμε τον πληθυσμό που σπουδάζει στα ΕΠΑΛ. Γι’ αυτό αξίζει η μάχη που δίνει η κ. Κεραμέως κατά των βιαστών. Δακτυλοδεικτούμενοι, αποδιοπομπαίοι αυτοί στερούν από το δεκαεξάχρονο τη ζωή που προσδοκά. Βιαστές στην κυριολεξία.
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου