Η πανδημία δοκιμάζει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα

 Δεν έχω αντίρρηση να πανηγυρίσουμε το ότι όλα τα σχολεία στην Ελλάδα, δημόσια και ιδιωτικά, αλλά και τα πανεπιστήμια, κάνουν μάθημα μέσα από τον υπολογιστή. Το ερώτημά μου είναι (αν φυσικά μας ενδιαφέρει η απάντηση) αν αυτό που κάνουμε αυτήν την περίοδο είναι «εκπαίδευση», ή είναι μια υποχρέωση που επέβαλε με ΦΕΚ η κυβέρνηση και πρέπει να εκπληρωθεί σε μια δύσκολη περίοδο. Ο τρόπος που έχει οργανωθεί η μάθηση στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και οι εκπαιδευτικοί στόχοι του, δεν μπορούν να «μεταδοθούν» από τον υπολογιστή. Βασίζεται σε εκπαιδευτικές πρακτικές μιας άλλης εποχής και στηρίζεται στην απομνημόνευση και όχι στην αυτομόρφωση και την αναζήτηση. Μεταφέραμε σε «τηλεκπαίδευση» το απαρχαιωμένο διδακτικό μοντέλο, που στηρίζεται αποκλειστικά στη μετωπική διδασκαλία, με τον εκπαιδευτικό στον ρόλο του πομπού και τον μαθητή στον ρόλο του δέκτη. Αυτό που γίνεται στα περισσότερα τηλεμαθήματα μοιάζει με εκπαιδευτική τηλεόραση και όχι με σύγχρονη εκπαίδευση.

 

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν οι εκπαιδευτικοί μας δεν ενδείκνυνται για τηλεκπαίδευση και η επιμόρφωση που έχουν στις νέες τεχνολογίες δεν επαρκεί. Το πρόβλημα αυτό σίγουρα δεν εμφανίζεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά για το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα οι δυσκολίες είναι μεγαλύτερες. Η πανδημία μας βρήκε πολλά βήματα πίσω από αυτά που γίνονται στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, ενώ οι μεταρρυθμίσεις έχουν καθυστερήσει πολύ. Εξωθήθηκε απότομα το απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα σε μια νέα εποχή, ενώ δεν είχαν μπει ακόμα τα θεμέλια. Υπάρχουν εκπαιδευτικές προσεγγίσεις που είναι εξίσου αποτελεσματικές και μέσω της τηλεκπαίδευσης, για παράδειγμα όταν το ζητούμενο είναι οι μαθητές/ τριες να μάθουν πώς να μαθαίνουν (learn how to learn) , ή όταν οι μαθητές/τριες μαθαίνουν καθοδηγούμενοι στο να παίρνουν οι ίδιοι την πρωτοβουλία να θέσουν τις ερωτήσεις, τα προβλήματα και στη συνέχεια να βρουν τις λύσεις (inquiry-based education). Αν προσαρμόσουμε τις εξετάσεις ώστε να καλύψουμε το πρόβλημα της καθυστέρησης στην εκπαιδευτική διαδικασία, θα το δούμε στην πράξη όταν επανέλθουμε στην κανονικότητα το ερχόμενο φθινόπωρο. Θα διαπιστώσουμε ότι μια χρονιά χάθηκε και οι ώρες που πέρασαν τα παιδιά στον υπολογιστή με τον δάσκαλο ήταν στο πνεύμα «οι δάσκαλοι θα κάνουν ότι κάνουν μάθημα και οι μαθητές/τριες θα κάνουν ότι μαθαίνουν...».

 

Προτείνω μετά τους πανηγυρισμούς για την καθολική τηλεμάθηση στο ελληνικό σχολείο να ασχοληθούμε όλοι και με το πώς θα καλυφθούν τα εκπαιδευτικά κενά από τη χαμένη χρονιά. . . Πρέπει να ετοιμαστούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα αν θα επιστρέψουμε στις τάξεις κανονικά του χρόνου σαν να μη συνέβη τίποτα το 2020, ή θα αρχίσουμε από τώρα να συζητάμε σοβαρά τους νέους στόχους της εκπαίδευσης για τους μαθητές/τριες της ψηφιακής εποχής

 

ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΒΛΑΧΟΥ

TA NEA