Μήπως ήρθε η ώρα για το δικό μας Casus belli;

Για τους Τούρκους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ, πιθανή απόφαση της Ελλάδας για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Αιγαίο από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια συνιστά casus belli. Η Άγκυρα έχει προειδοποιήσει από το 1995 ότι ενδεχόμενη επιμήκυνση της ελληνικής χωρικής θάλασσας στο Αιγαίο στα 12 ν.μ. θα θεωρηθεί εχθρική πράξη και θα σημάνει πόλεμο.

Με αυτό τον απόλυτο τρόπο θέτουν οι Τούρκοι τους όρους για την υποτιθέμενη καλή γειτονία. Αντί της συνεννόησης και του διαλόγου, το casus belli, η αιτία πολέμου.
Τα χρόνια που μεσολάβησαν από την διακήρυξη αυτή της Άγκυρας, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν διέλθει διάφορες φάσεις, από την κρίση των Ιμίων, μέχρι την αναζήτηση οικονομικής συνεργασίας και τις κοινές συνεδριάσεις των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών, από την διπλωματία των σεισμών στην κρίση του Έβρου με την απόπειρα εισβολής παράνομων μεταναστών, αναλόγως της εποχής περνούν από διακυμάνσεις που χαρακτηρίζονται από ανεκτά φιλικές επαφές μέχρι την ψυχροπολεμική φάση του λεγόμενου «μη πολέμου».

Εδώ και αρκετούς μήνες, οι Τούρκοι υλοποιούν μια νέα, αναθεωρητική στρατηγική.

Από τη θεωρία της Γαλάζιας Πατρίδας στην οποία πιστεύουν ότι ανήκει το μισό Αιγαίο ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, στις γκρίζες ζώνες, δηλαδή την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε μια σειρά από νησιά και νησίδες στο Αιγαίο, στον ισχυρισμό ότι το Καστελόριζο είναι περίπου ένα νησί που βρέθηκε στη λάθος πλευρά του χάρτη και άρα η Τουρκία σχεδόν νομιμοποιείται να το… καταπιεί, μέχρι την απόπειρα σφετερισμού ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε θαλάσσιες ζώνες ανοιχτά της Ρόδου, της Καρπάθου, της Κάσου, ακόμη και της Κρήτης, όπου είναι προφανές διά γυμνού οφθαλμού ακόμη και στα νήπια ότι η Άγκυρα δεν θα έπρεπε να εχει διεκδικήσεις.
Πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίσει η Ελλάδα, όχι μόνο οι κυβερνήσεις αλλά συνολικά οι πολίτες της χώρας, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες ως έθνος την τουρκική απειλή;
Με πολιτική κατευνασμού, διάλογο, υποχωρήσεις και συμβιβασμό, με το δέλεαρ των ευρωπαϊκών ταμείων και του χρήματος από τις Βρυξέλλες με το οποίο ευχόμαστε να εξημερωθεί το θηρίο; Μήπως άραγε έχουν δίκιο όσοι λένε ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει στους Τούρκους όλα όσα ζητούν σε βάρος ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, την ώρα που ακόμη κι αυτά που θα μπορούσαμε να παραχωρήσουμε απλώς δεν είναι αρκετά για τους Τούρκους;
Ποια είναι η λύση;
Μήπως θα έπρεπε να εξεταστούν κι άλλες εναλλακτικές, την ώρα μάλιστα που η κυβέρνηση πασχίζει να πείσει φίλους και συμμάχους ότι αν η Τουρκία υλοποιήσει τις απειλές της για έρευνες υδρογονανθράκων σε περιοχές 6 μίλια από την Κρήτη και την Ρόδο, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα;

Μήπως έχει έρθει ο χρόνος να εξηγήσει και η Ελλάδα ότι η τακτική κάποιων Τούρκων να ισχυρίζονται ότι -για παράδειγμα- το Αγαθονήσι είναι δήθεν τουρκικό έδαφος συνιστά για την Αθήνα casus belli;

Διότι μπορεί να είναι ένας φτηνός, ψευδής και ανιστόρητος ισχυρισμός που διακινείται από περιθωριακές τουρκικές εφημερίδες, όλοι όμως αντιλαμβάνονται ότι πες, πες, ακόμη και από το μεγαλύτερο ψέμα κάτι θα μείνει.
Παραγνωρίζει κανείς ότι με τέτοιες ανοησίες ίσως κάποιες μάζες Τούρκων να μεγαλώσουν πιστεύοντας ότι η Ελλάδα τους έχει… κλέψει το Αγαθονήσι;
Ο πόλεμος δεν θα έπρεπε και δεν είναι η λύση. Η συνεννόηση και ο διάλογος είναι οι βασικές επιλογές. Όταν όμως έχεις να κάνεις με γείτονες που συνεχώς διεκδικούν, ποια είναι η καλύτερη απάντηση;
Μήπως έχει έρθει η ώρα και η Ελλάδα, να εξετάσει έστω το ενδεχόμενο να εξηγήσει στους φίλους και συμμάχους που σήμερα αναζητά, ότι πιθανή απόπειρα της Τουρκίας να εκμεταλλευθεί πλουτοπαραγωγικές πηγές στο όριο των 6 ν.μ. από τις ακτές των νησιών του Αιγαίου ισοδυναμεί με casus belli;

protothema