Αξιότιμη κυρία υπουργέ
Σας αποστέλλουμε την παρούσα, για να σας ενημερώσουμε για τις θέσεις μας, σχετικά με τις διαμαρτυρίες διαφόρων συλλόγων και φορέων, για τις τοποθετήσεις των νεοδιορισθέντων και τις αναφορές τους περί διπλομοριοδότησης στις ειδικές κατηγορίες, κάτι που όχι μόνο δεν ισχύει αλλά είναι και πρωτοφανής συκοφαντία χωρίς προηγούμενο, σε ομάδες εκπαιδευτικών που θα έπρεπε να χρήζουν υποστήριξης και όχι παρεμπόδισης. Θα θέλαμε να σας επισημάνουμε ότι:
1. Άλλο είναι η σειρά κατάταξης για έναν διορισμό και άλλο η τοποθέτηση. Για την τοποθέτηση τόσο των αναπληρωτών όσο και των μονίμων χρόνια τώρα εισηγούνται και προτείνουν τα υπηρεσιακά συμβούλια των περιφερειών και διευθύνσεων και αποφασίζει ο Διευθυντής Εκπαίδευσης ή ο Περιφερειακός Διευθυντής. Τα κριτήρια που «προτιμώνται κατά σειρά», καθώς δεν υποχρεώνονται στην διαδικασία της τοποθέτησης να τα υιοθετήσουν, είναι αποτέλεσμα συνεδρίασης μιας ομάδας ανθρώπων και λήψης απόφασης μεταξύ τους.
Μέχρι τώρα βαρύτητα δίνεται στα κοινωνικά κριτήρια, καθόλου παράλογο κατά τη γνώμη μας, καθώς είναι θέμα ενσυναίσθησης και κατανόησης των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες ομάδες εκπαιδευτικών, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για γονείς παιδιών με αναπηρία και μάλιστα για τοποθετήσεις στην ειδική αγωγή και εκπαίδευση. Η σειρά κατάταξης στον πίνακα λαμβάνεται υπόψη αλλά σε χαμηλότερη θέση.
2. Και οι προηγούμενοι νόμοι μοριοδοτούσαν τα κοινωνικά κριτήρια. Για παράδειγμα ο νόμος 3848/2010 στο άρθρο 3, μοριοδοτούσε τα κοινωνικά κριτήρια, ακαδημαϊκά κριτήρια και προϋπηρεσία για την κατάταξη των υποψηφίων από το Α.Σ.Ε.Π.
Στη διαδικασία τοποθέτησης ακολουθούνταν η παραπάνω διαδικασία όπου πάλι τα κοινωνικά κριτήρια λαμβάνονταν υπόψη.
Διαγωνισμός μπορεί να μην έγινε με βάση αυτό το νόμο, ωστόσο εκπαιδευτικοί διορίστηκαν – ακόμη και πολύ πρόσφατα μετά από δικαστικές αποφάσεις – και τοποθετήθηκαν με τα ίδια κριτήρια τοποθέτησής που ισχύουν και σήμερα και τα προτιμούν τα υπηρεσιακά συμβούλια. Το 2010 αλλά και πολύ πρωτύτερα, σε άλλους διορισμούς εκπαιδευτικών κανείς δε μίλησε για «διπλομοριοδότηση», αντιθέτως ήταν απόλυτα σεβαστό το δικαίωμα περί αποσπάσεων που έδινε στις ειδικές κατηγορίες το Π.Δ. 50 του 1996. Άλλωστε, άλλο ή μοριοδότηση των κοινωνικών κριτηρίων και άλλο η τοποθέτηση που γίνεται μετά τον διορισμό.
3. Σε επίπεδο αναπληρωτών, χρόνια τώρα ακολουθούταν για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, χωρίς να ανήκουν στις ευπαθείς, όχι η μοριοδότηση αλλά η πρόταξη και στην τοποθέτηση τα κριτήρια ήταν πάλι ίδια. Ούτε τότε μίλησε κάποιος για «διπλομοριοδότηση». Αντιθέτως ήταν κάτι που θεωρούταν απόλυτα θεμιτό.
4. Σχετικά με τη δυνατότητα υποβολής αίτησης υπηρεσιακής μεταβολής προφανώς δεν υφίσταται καθώς εμπίπτει στην παρ. 5 του αρθρ. 62 που Ν.4589/2019 με βάση την οποία δεν επιτρέπεται καμία υπηρεσιακή μεταβολή για 2 χρόνια. Συνεπώς οι ειδικές κατηγορίες δεν δικαιούνται να μετατεθούν ή να αποσπαστούν όπως ορίζει το αρθ. 13 του Π.Δ.50/1996 κάτι που συνέβαινε 24 χρόνια τώρα, και κανείς δεν είχε μιλήσει για «διπλομοριοδότηση». Ο νομοθέτης 24 χρόνια πριν είχε κατανοήσει τις ανάγκες των ειδικών κατηγοριών και θεσμικά μερίμνησε και προνόησε για αυτές, κάτι που εν έτει 2020 δεν ισχύει.
5. Η έκφραση «διπλομοριοδότηση» δημιουργεί ένα προηγούμενο που δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν για τις ειδικές κατηγορίες εκπαιδευτικών, το οποίο διαστρεβλώνει παντελώς το λόγο για τον οποίο θα μπορούσαν να υπάρξουν «διευκολύνσεις», σε μία κοινωνία που δε φημίζεται για την ιδιαίτερη υποστήριξη που έχει δείξει στις ευπαθείς ομάδες. Ουσιαστικά μπορεί να μας γυρίσει κοινωνικά δεκαετίες πίσω, ειδικά όταν οι απόψεις αυτές υιοθετούνται και από στελέχη του Υπουργείου.
Και η συγκεκριμένη έκφραση υιοθετήθηκε από ομάδες που η αποστολή τους εργασιακά είναι να υποστηρίζουν τις ευπαθείς ομάδες (να εργάζονται υποστηρίζοντας ΑΜΕΑ και το συγγενικό τους περιβάλλον). Και αυτό είναι πολύ λυπηρό και απογοητευτικό. Ουσιαστικά αιτούνται να μην διευκολυνθούν γονείς των αυριανών τους μαθητών, ενώ μέρος της εργασίας τους είναι να υποστηρίζουν το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Άξιο προβληματισμού σαφώς το ποια είναι η αιτία για την οποία συμβαίνει αυτό στην παρούσα φάση. Ο λόγος είναι ένας, ότι μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιοριστίας όλοι έχουν δίκιο. Όλοι έχουν μεγαλώσει, έχουν υποχρεώσεις και μια ζωή που δεν μπορούν να την ανατρέπουν συνεχώς.
Ωστόσο αν για ορισμένους είναι πάρα πολύ δύσκολο να μετακινηθούν από το τόπο μόνιμης κατοικίας τους για κάποιους άλλους είναι ακατόρθωτο έως και εγκληματικό για τα παιδιά τους. Θα έπρεπε να είναι αδιανόητο να μην μπορεί μία κοινωνία να τοποθετήσει 350 ΑμεΑ και γονείς ΑμεΑ στους 3.459 διορισμούς κοντά στον τόπο κατοικίας τους, διευκολύνοντάς τους, ένα ποσοστό που είναι το 10%.
Εν τέλει, μέσα σε αυτή τη συνθήκη ας μεριμνήσουμε για περισσότερες θέσεις διορισμού. Αν διεκδικούμε μία κοινωνία με ίσες ευκαιρίες για όλους, καθώς και την ατομική αυτοδιάθεση επίσης, θα πρέπει να υπολογίζουμε πάντα και την αφετηρία από την οποία ξεκινά ο καθένας.
Υπάρχουν συνάδελφοι που τους συμβαίνουν και πράγματα χωρίς να το επιδιώκουν – όπως για παράδειγμα η αναπηρία των παιδιών τους – και για τα οποία δυστυχώς αδυνατούν να ακολουθήσουν τις «ίσες ευκαιρίες» που επικαλούνται οι ονοματοδότες της ανύπαρκτης «διπλομοριοδότησης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου