Χριστός Ανέστη.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ 

Είθε το Άγιο Φως να λαμπρύνει τη «στολή της ψυχής» μας και να την ατσαλώσει με υπομονή, για τα δύσκολα που ήρθαν, για τα άγνωστα που έρχονται

Χριστός Ανέστη! Είθε το ανέσπερο Άγιο Φως να σελαγίσει ξανά μέσα μας, στα μυχιαίτατα της ψυχής μας. Να μας κρατήσει δυνατούς ώστε να προσπεράσουμε τον σκόπελο της τυραννικής πανδημίας.

Σ' αυτήν την πρωτόγνωρη Μεγάλη Τεσσερακοστή βιώσαμε το αναπάντεχο: καταναγκαστήκαμε σε μια αλλιώτικη νηστεία, τη νηστεία της σωστικής, της ζωτικής επαφής με όσους λατρεύουμε ν' αγαπούμε. Αλλά για το καλό τους, για το καλό μας.

Ήταν μια διαφορετική, ανήκουστη Μεγάλη Εβδομάδα, χωρίς την αγωνία του Κήπου της Γεθσημανής, δίχως το μαρτύριο του Λόφου του Γολγοθά, δίχως τον ευωδιαστό, ανθόλουστο Επιτάφιο. Αλλά με την ακατάπαυστη προσδοκία, την ακλόνητη προσμονή, της Ανάστασης.

Απόψε, οι εκκλησιές δεν γέμισαν ζωή, χαμόγελα δεν άστραψαν στον διάκοσμό τους, περίτεχνες λαμπάδες δεν υπήρξαν, έλειψε η κεροδοσιά, τα στασίδια έμειναν σκονισμένα, τα προσκυνητάρια αφίλητα, τα χαρμόσυνα σαλπίσματα των σημάντρων πάλεψαν αλλά δεν έφτασαν παντού, ψαλτάδες λίγοι, όσοι πρέπει, ευχές πολύχρονες και κόκκινα αβγά «έμειναν σπίτι». Αλλά τα μανουάλια λαμπύρισαν ελπίδα, στην άμμο φύτρωσε ξανά Φως.

Αυτό το άδυτο Αναστάσιμο Φως φεγγίζει σθεναρά από 'κείνα τα αγιοκέρια για όλους μας, απ' άκρου εις άκρον, ώς τα σπιτικά μας. Να μας υπενθυμίζει πως, «μες στων καιρών την ανημποριά», πρέπει να παραμείνουμε Φωτεινοί. Να μας καθοδηγεί στα δύσβατα που περπατούμε, στις ανηφόρες που καραδοκούν, από τ' ανήλιαγο σκοτάδι ώς τ' ανέσπερο θάμπος. Να μας οδηγεί στην «ανέκφραστον χαράν», στην ευωχία και στην ανάταση. Στην Ανάσταση.

Ας κάνουμε λιγάκι υπομονή ακόμα, θα φύγει ο «αθέατος Απρίλης», θα ρίξουμε «ανάσκελα τον Μάη», μόνοι μας «θα φτιάξουμε την Άνοιξη», «θα ξανασπείρει καλοκαίρια».

Μένουμε Σπίτι!

Χριστός Ανέστη!