ΝΕΣΤΩΡΑΣ Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ; ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

Νέστωρας ή Κασσάνδρα;

Απολαμβάνοντας την ασυλία που του έχει εξασφαλίσει η γενναιόδωρη –δημοσία δαπάνη- πολιτική του απέναντι σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ ο πρώην πρωθυπουργός συνεντευξιάζεται προβλέποντας νέα υπαγωγή σε μνημόνιο. Προκύπτουν όμως εύλογα ερωτήματα για την ικανότητα του να προβλέπει ή να συμβουλεύει λόγω των πεπραγμένων της οκταετούς διακυβέρνησής του τα οποία έχουν άμεση σχέση με την κρίση στην οποία βυθίστηκε η χώρα.

Το κρισιμότερο ίσως ερώτημα είναι αν, -με δεδομένη την δομή της οικονομίας της- ήταν «κατόρθωμα» ή λάθος η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι κάθε άλλο παρά κατόρθωμα ήταν. Ήδη από τις 28 χώρες της Ε.Ε. οι 19 είναι μέλη της Ευρωζώνης ενώ από τις υπόλοιπες 9 αρκετές είναι αυτές που ενώ πληρούν τα κριτήρια στην ουσία δεν επιθυμούν την ένταξή τους. Ανάμεσά τους είναι η Δανία, η Βρετανία, η Σουηδία ενώ άλλες όντας απρόθυμες απλώς αρνούνται να εναρμονιστούν με την απαίτηση για ανεξάρτητες από τον εθνικό έλεγχο Κεντρικές Τράπεζες.   Η εμπειρία έδειξε ότι είναι λάθος η υπαγωγή σε ένα κοινό νόμισμα δίχως εξισορροπητικούς μηχανισμούς οικονομιών με διαφορετική παραγωγικότητα και διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Μήπως όμως ήταν θετική η συμβολή του κυρίου Σημίτη στην προσαρμογή του Δημόσιου Χρέους στις απαιτήσεις του κοινού νομίσματος; Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Eurostat, 2013a) το Δ.Χ. της χώρας από 108,7% το 1995 ανέβηκε –δίχως να υπολογίσουμε την «δημιουργική λογιστική», το κρυφό ομόλογο Goldman Sacs, και τον «ετεροχρονισμό» του χρέους- στο 109,9% το 2003. Για να υπάρχει μέτρο σύγκρισης το ίδιο χρονικό διάστημα δύο άλλες υπερχρεωμένες οικονομίες της Ε.Ε. μείωναν το χρέος τους η μεν Ιταλία από 120,9% σε 104% το δε Βέλγιο από 130,2% σε 98,4%.

Τι έκανε, όμως, ο κύριος Σημίτης για τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας; Το Χρηματιστήριο αντί να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης της παραγωγικής οικονομίας αποτέλεσε με σαφείς και αυταπόδεικτες ευθύνες –τουλάχιστον πολιτικές- της κυβέρνησής του εργαλείο της μεγαλύτερης ληστείας σε βάρος των πολιτών και των ασφαλιστικών ταμείων. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, με τον τρόπο που υλοποιήθηκαν τα σχετικά έργα, αποτέλεσαν πεδίο διασπάθισης και διαφθοράς. Τα Ολυμπιακά Ακίνητα όφειλαν να γίνουν με ΣΔΙΤ ώστε και το κόστος να ελαχιστοποιηθεί αλλά και να εξασφαλισθεί η μετά-Ολυμπιακή χρήση τους.

Τι έκανε με το ασφαλιστικό που αποτελούσε νάρκη στα θεμέλια των δημόσιων οικονομικών; Άφησε το πρόβλημα να διογκώνεται δημιουργώντας ένα δυσεπίλυτο αδιέξοδο για την πολιτεία και τους ασφαλισμένους. Αντί να παριστάνει, λοιπόν, την Κασσάνδρα ή τον Νέστωρα ο κύριος Σημίτης, -αποποιούμενος κάθε ευθύνη για τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης του, προσβλέποντας ίσως σε πολιτειακή αποκατάσταση- αν θέλει να είναι πραγματικά χρήσιμος για τον τόπο καλά θα ήταν, αφού κάνει την αυτοκριτική του, να αποσυρθεί για να γράψει τα απομνημονεύματα του. Η ιστορία θα τον κρίνει για τα πεπραγμένα του, όχι για τις προβλέψεις ή τις συμβουλές του.