Σάββατο 12 Αυγούστου 2017

Η "επιστροφή" του πρίγκιπα της "αγκιτάτσιας". του Αντώνη Αντωνάκου.



Η ιδιαίτερη ικανότητά του, να ευθυγραμμίζεται με τον ιδιαίτερο ψυχισμό του Ανδρέα, του χάρισε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή θέση στην «αυλή» του τελευταίου. Εξ αυτού και θεωρήθηκε το ατύπως «υιοθετημένο» πολιτικό τέκνο του Ανδρέα, με αποτέλεσμα ορισμένοι αντίπαλοι να του απονείμουν τον τίτλο «το θείον βρέφος».
Ενδεχομένως η ικανότητά του στην αγκιτάτσια είναι αυτή που κυρίως τον ανέδειξε, αλλά και αυτή που σήμερα παρασκηνιακά τον ενεργοποίησε στην προσπάθεια που καταβάλλει η τωρινή ηγεσία του «Κινήματος» να επαναπατρίσει τους παλιούς οπαδούς που μεταστεγαστήκαν στο νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.).

Επειδή με ένα άρθρο 6.000 λέξεων - παρέμβαση το ονομάζουν οι φίλοι του στα Μ.Μ.Ε., παραλήρημα θα ήταν ο ακριβέστερος χαρακτηρισμός - προσπαθεί ατεκμηρίωτα να κάνει το άσπρο-μαύρο, είναι χρήσιμη μια σύντομη και επιλεκτική απάντηση σε δύο κυρίως σημεία.
Πρώτον σε αυτό που ισχυρίζεται για την κατάσταση της οικονομίας το 1981 και τις «ευεργετικές» επιπτώσεις της πρώτης 8ετίας και δεύτερον για τις επίσης «ευεργετικές» επιπτώσεις της δεύτερης (11ετούς) περιόδου διακυβέρνησης από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Για να είναι πιο αμερόληπτα τα στοιχεία θα χρησιμοποιήσω γραπτές μαρτυρίες ανθρώπων της «Αλλαγής» και ξένων.
Λέει συγκεκριμένα ο κ. Χαλικιάς (τοποθετημένος από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Διοικητής της Τ.τ.Ε.): «Το καλοκαίρι του 1985, λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου, ζήτησα να δω τον τότε πρωθυπουργό κ. Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. […] Τού είπα: Κύριε πρόεδρε, αν συνεχίσουμε την ίδια πορεία θα χρεοκοπήσουμε. Θα έχουμε στάση πληρωμών. Το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών πλησιάζει το 10% του ΑΕΠ και η Τράπεζα συντόμως δεν θα έχει ταμείο να πληρώσει.».
Ώστε όχι το 81 αλλά το 85 η χώρα έφτασε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, ύστερα από την σχεδόν τετραετή «ευεργετική» και «προοδευτική - αριστερή» διακυβέρνηση του Ανδρέα. Ώστε το 1985 και όχι το 1981 το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών έφτασε το 10% του Α.Ε.Π., ύστερα από την έκρηξη του καταναλωτισμού που πυροδότησε η οικονομική πολιτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Ο τ. Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης στην επιστολή παραίτησης (26/11/87), μια ανάσα πριν την καταστροφική εφαρμογή του «Τσοβόλα δώστα όλα» από τον Ανδρέα, γράφει: «Η εισοδηματική πολιτική αποφασίστηκε μετά από συνεχείς συνεδριάσεις και σε απόλυτη συμφωνία μαζί σας. Η ανατροπή της δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ανέλαβα το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας για να επαναφέρω στην ελληνική οικονομία σταθερότητα και να θέσω τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Η πολιτική των δύο τελευταίων ετών συνέβαλε ουσιαστικά προς τον στόχο. Η χθεσινή εξέλιξη διακυβεύει τις προσπάθειες δύο ετών.». Ώστε ο κύριος Σημίτης ανέλαβε για να επαναφέρει στην ελληνική οικονομία σταθερότητα…
Αλλά η μαρτυρία που είναι καταλυτική είναι αυτή του κ. Λάζαρη (πρώτος υπουργός Συντονισμού του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) σε απαντητικό υπόμνημα (στον Ανδρέα ) επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Το κύριο χαρακτηριστικό της οικονομικής πολιτικής ήταν η ραγδαία αύξηση των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Μέσα σε οκτώ χρόνια ο συνολικός κρατικός προϋπολογισμός πενταπλασιάστηκε (από 625 δισ. δρχ. το 1981 σε 3,2 τρισεκατομμύρια το 1988). Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επέκταση αυτή έγινε σε συνθήκες οικονομικής στασιμότητας, αφού κατά την επταετία η αύξηση του πραγματικού εθνικού εισοδήματος δεν ξεπερνά το 7% (δηλαδή 1% ετησίως)».
Όμως και οι ξένοι προειδοποιούν, συγκεκριμένα:
Στις 28-06-1989 ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΟΚ Χένινγκ Κριστόφερσεν δήλωνε: «Το έλλειμμα του δημόσιου τομέα αναμένεται να φθάσει στην Ελλάδα στο τέλος του 1989 στο 14,5% του ακαθάριστου εγχωρίου προϊόντος (ΑΕΠ) με στοιχεία Απριλίου. Και το χειρότερο: η κατάσταση επιδεινώνεται στην Ελλάδα σε σχέση με τις προηγούμενες προβλέψεις της Επιτροπής της ΕΟΚ, δηλαδή τον Φεβρουάριο του 1989. Ζητάμε από τις ελληνικές αρχές να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα και να προβούν στις ανάλογες δράσεις ώστε να προληφθεί μια έκρηξη του δημόσιου χρέους».
Η έκθεση του Ο.Ο.Σ.Α. τον Δεκέμβριο του 89 σημείωνε: «Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της διετίας 1986-87 δεν δημιούργησε συνθήκες για ταχύτερα εξελισσόμενη ανάπτυξη αφού μετά τη λήξη του προγράμματος οι ανισορροπίες ήταν ακόμη μεγάλες και δεν αντιμετωπίστηκαν επαρκώς τα δομικά μακροοικονομικά θέματα. Η κατάσταση χειροτέρευσε μετά τη λήξη των περιοριστικών πολιτικών, που είχαν ανάγκη επίβλεψης».
 Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προειδοποιούσε: «..η σοβαρή διαφορά που διαπιστώνεται ανάμεσα στην οικονομική εξέλιξη της Ελλάδας και σε εκείνη των άλλων χωρών της Κοινότητας κινδυνεύει να υπονομεύσει μόνιμα την πορεία της χώρας σας προς την Ενιαία Αγορά, την Οικονομική και Νομισματική Ένωση και την ευρωπαϊκή ενοποίηση.» (Επιστολή προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ στον πρωθυπουργό Ξενοφώντα Ζολώτα 19/3/1990).
Αυτά όσον αφορά την οικονομία. Στον τομέα του «εκδημοκρατισμού» απέναντι στην «κακιά Δεξιά» ας αφήσουμε τον φιλόσοφο της Αριστεράς Κορνήλιο Καστοριάδη να απαντήσει («Εκτός Νόμου» 1990): «…Το να μιλάει ο Παπανδρέου για πορεία προς ολοκληρωτικό κράτος είναι φυσικά γελοίο. Και αυτός ο άνθρωπος είναι γελοίος, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Διότι, αν υπήρχε μία οιονεί ολοκληρωτική κατάσταση στην Ελλάδα, ήταν αυτή που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ επί 8 χρόνια, όπου για να πάρει ένας ένα δάνειο από μια τράπεζα έπρεπε η κλαδική να δώσει το πράσινο φως…».

19 95
2003
2004
Διαφορά
 1995-2004
Βέλγιο
130.2
98.4
94
-36,2
Ιρλανδία
80.1
31
29.4
-50,7
Ελλάδα
108,7
109,9
112.2
+3,5
Ισπανία
63.3
48.8
46.3
-17
Ιταλία
120.9
104
103.7
-17,2
Ολλανδία
76.1
52
52.4
-23,7
Μήπως όμως από το 1993 έως το 2004 το ΠΑ.ΣΟ.Κ. προχώρησε σε διόρθωση ημαρτημένων; Τα επίσημα στοιχεία της Eurostat (2012a) άλλα δείχνουν. Σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής ομαλότητας όταν όλα τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης συμμάζευαν τα οικονομικά τους, η Ελλάδα ελέω ΠΑ.ΣΟ.Κ. συνέχιζε την ίδια πορεία. Όπως φαίνεται στον παρατιθέμενο πίνακα όταν οι άλλες χώρες με πρόβλημα χρέους (>60% του Α.Ε.Π., σύμφωνο σταθερότητας) μείωναν το χρέος τους κατά 36,2% (Βέλγιο), 17,2% (Ιταλία), κ.λπ. στη χώρα μας αυξανόταν κατά 3,5%. Όπως αποδεικνύεται, παρά τα «κόλπα» της «δημιουργικής λογιστικής» η οποία μετέφερε χρέος σε επόμενες χρήσεις με τεχνάσματα όπως το περιβόητο swaps της Goldman Sachs, η αλήθεια στο τέλος πάντα βγαίνει στην επιφάνεια. Παρά το πυκνό πέπλο προστασίας, που έχει απλώσει η διαπλοκή σχετικά με τα αποτελέσματα της διακυβέρνησης εκείνης της περιόδου, δεν μπορεί τελικά να καλυφθεί το γεγονός ότι, μπορεί μεν να μην ήταν τόσο καταστροφική όσο η πρώτη 8ετία, αλλά και η δεύτερη περίοδος διακυβέρνησης από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κάθε άλλο παρά εκσυγχρονιστική και αντίστοιχη με τις ανάγκες της χώρας ήταν.
Αυτά όσο πιο επιγραμματικά γίνεται. Γιατί δεν ξέρω αν πραγματικά αξίζει τον κόπο να ασχολείται κάποιος σοβαρά με το «ακατάσχετο απολογητικό» πόνημα του κυρίου Λαλιώτη.
Αντωνάκος Αντώνης
08-08-2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου