Διόδια, μια πονεμένη ιστορία

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;

(Ιωάννης Πολέμης , 1862-1924)

Τι είναι η Πατρίδα μας τελικά εν έτει 2012 και εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης; Ταξιδεύοντας στην διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα – Θεσσαλονίκη πρόσφατα, επιτρέψτε μου να σας προτείνω μια πολύκλαυστη και καθόλου ποιητική εκδοχή.

Η Πατρίδα μας είναι τα διόδια!

Η οδύσσεια του σύγχρονου γιωταχή που θα επιχειρήσει το προαναφερθέν ταξίδι, ξεκινά από τα Μάλγαρα. Εκεί, θα καταθέσει στον βλοσυρό υπάλληλο 2,40 ευρουλάκια. Αν «καταθέσει» και κανένα ευγενικό «καλημέρα» ή «καλησπέρα» κινδυνεύει να ακούσει κανένα γρύλισμα (στην καλύτερη) ή

κανένα σιχτίρισμα (στην χειρότερη) από τον βαριεστημένο «αγά» του κουβουκλίου.

Στην λεπτοκαρυά, το σκηνικό αλλάζει μαζί με τον παραχωρησιούχο του κυκλοφοριακού χαρατσιού. Ο ευγενέστατος υπάλληλος της «Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου Α.Ε.» θα «τσιμπήσει» τα 3,10 ευρώ σας με πλατύ χαμόγελο και την απαραίτητη ευχή για «καλό ταξίδι». Χαλάλι, θα πείτε, έχοντας διανύσει αρκετά χιλιόμετρα (σχετικά) καλοφτιαγμένου δρόμου. Αμέσως μετά, πέφτοντας στις στροφές του Πλαταμώνα, θα μετανοήσετε κλαίγοντας για τα πεταμένα σας λεφτά, σερνόμενος με 50 χλμ την ώρα αλλά τουλάχιστον θα ανταμειφθείτε με την θέα του πολυτραγουδισμένου κάστρου!

Τα 2,40 ευρώ του Πυργετού, θα τα κλάψετε διπλά. Τόσο για τα χιλιόμετρα που φιδοσερνόσασταν μέχρι την είσοδο στην περίφημη κοιλάδα των  Τεμπών, όσο και για την επίφοβη διαδρομή μέσα στην κλεισούρα. Τα πρόσφατα έργα, με τα μεταλλικά πλέγματα, ελάχιστα θα σας καθησυχάσουν για τον κίνδυνο να φάτε κατακέφαλα κανένα αγκωνάρι από την θυμωμένη Όσσα.

Τελειώνοντας το μαρτύριο της κοιλάδας των Τεμπών, θα χαρείτε προς στιγμήν βλέποντας τα πρώην διόδια στην έξοδο να λάμπουν διά της απουσίας τους! Αφού όμως συρθείτε για μερικά χιλιόμετρα πίσω από φορτηγά και βυτιοφόρα στον στενάχωρο διπλής κατεύθυνσης «αυτοκινητόδρομο», θα αποζημιωθείτε, «ακουμπώντας» 1,10 ευρώ στα διόδια Μακρυχωρίου, ως προεόρτιο της αυτοκινητικής πανδαισίας που σας περιμένει από κει και πέρα. Δρόμος – τζάμι, με άφθονες πινακίδες, αμφιβόλου καθαριότητας WC ανάγκης στις παρκίδες, χαλάλι τα 1,10 θα σκεφτείτε.

Φευ! Αυτά ήταν μονάχα η ….. προκαταβολή! Στα διόδια Μοσχοχωρίου θα καταθέσετε εκόντες – άκοντες άλλα 3 ολόκληρα ευρώπουλα. Θα απολαύσετε όμως αρκετά χιλιόμετρα σύγχρονου ευρωπαϊκού αυτοκινητόδρομου και αυτό θα σας παρηγορήσει κομμάτι.

Όμως, αυτή την απόλαυση θα την πληρώσετε εξτρά στην Πελασγία! 2,60 ευρώ θα σας ζητήσει ο τελευταίος γαλαζοφορεμένος και υποχρεωτικός υπάλληλος της εταιρίας με την απαραίτητη ευχή για «καλό δρόμο». Πλην όμως, ο δρόμος δεν θα είναι και τόσο καλός από κει και πέρα, καθώς θα εισέλθετε στην διαχρονική παράνοια του «φονικού» πετάλου του Μαλιακού, που δυστυχώς και για ικανό μήκος, δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.

Αφού επιβιώσετε μέχρι την Στυλίδα, αφήνετε το διπλής κατεύθυνσης κομμάτι και ξαναεισέρχεστε στην Ευρωπαϊκή επικράτεια. Διπλός, καινούριος δρόμος και το μόνο που θα σας ζητηθεί από την εταιρία «Κεντρική Οδός Α.Ε.» είναι να συνεισφέρετε 1,65 ευρώ στην Αγία Τριάδα. Αστείο ποσόν!

Από κει και πέρα, εισέρχεσθε στο φέουδο της εταιρίας «Νέα Οδός Α.Ε.». Τούτοι, θα σας ζητήσουν ευγενικά να «σπρώξετε» 2,45 ευρώ στην Τραγάνα. Και αμέσως παρακάτω, θα τους βρείτε να καρτερούν (όπως οι παλιοί «κλέφτες» των ορέων) στη Θήβα, για να σας ελαφρώσουν την τσέπη από άλλα 2,55 ευρουλάκια. Όμως, ο δρόμος είναι καλός, και θα ικανοποιηθείτε αφάνταστα καθώς θα περάσετε «μπάι» τον πρώην μπαμπούλα των διοδίων του Σχηματαρίου. Πρόσκαιρη ανακούφιση!

Μην βιαστείτε όμως να χαρείτε. Ακόμη δεν μπήκατε στην υδροκέφαλη Πρωτεύουσα του Ελλαδιστάν! Σας την έχουν στημένη ακριβώς απέξω οι χαμογελαστοί εισπράκτορες της ίδια εταιρίας για να πάρουν τα τελευταία 2,10 ευρώ του ταξιδιού, στις Αφίδνες. Καλωσορίσατε, η Αθήνα πλέον σας περιμένει χωρίς άλλα διόδια, παρεκτός και χρειαστεί να πέσετε στην ανάγκη της «Αττική Οδός Α.Ε.» που θα σας αναλάβει στην συνέχεια. Εμείς, καθώς δεν είχαμε άλλα «ψιλά» στην καβάντζα, αποφασίσαμε να εισέλθουμε ηρωικά στην πόλη, από τον παλιό, καλό Κηφισό.

Κάνοντας έναν μικρό απολογισμό στο ξενοδοχείο, ανακαλύψαμε πως όλο αυτό το πάρε (ευχές και γρυλίσματα) – δώσε (ευρώ και αγανάκτηση) μας είχε κοστίσει συνολικά 23,35 ευρώ στο κατέβασμα και ασφαλώς θα μας κόστιζε άλλα τόσα στο ανέβασμα. Σύνολο πάνε – έλα 46,7 ολόκληρα ευρώ! Βρίσκω το ποσό εξωφρενικό για την ποιότητα του δρόμου (σε αρκετά σημεία απλώς απαράδεκτος, σε άλλα επικίνδυνος), τις άλλες παροχές των εταιριών (κυριολεκτικά άφαντες ή όταν υπήρχαν, κυριολεκτικά τριτοκοσμικές) και φυσικά για την εποχή οικονομικής ανέχειας που βιώνουν οι πολίτες της χώρας. Είναι κι αυτό όμως ένα σημάδι των καιρών. Δείχνει που μπορεί να οδηγήσει η «ανάπτυξη» που βασίζεται μονάχα σε (υπερκοστολογημένα και υπόπτως παραχωρημένα) έργα υποδομής, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να πλουτίζει ασύστολα η ευγενής κάστα των απανταχού της χώρας «μπετατζήδων». Αν είναι να ανοίξει το ΕΣΠΑ, να έρθουν κονδύλια από την ΕΤΕΠ και να πέσει ζεστό χρήμα από τις τράπεζες στην ίδια «αναπτυξιακή» κατεύθυνση, τότε κυριολεκτικά να λείπει το «βύσσινο». Η χώρα χρειάζεται επειγόντως (ανάμεσα σε άλλα), αλλαγή μοντέλου ανάπτυξης. Χωρίς αυτό το προαπαιτούμενο, όσο χρήμα και να πέσει στην αγορά, κινδυνεύει να πάει στις γνωστές αχόρταγες τσέπες, που θα γεμίσουν την επικράτεια με κλιματιζόμενα προκάτ κουβούκλια, μέσα από τα οποία, καλοσιδερωμένοι, ευγενικοί και μειλίχιοι εισπράκτορες των «μπετατζήδων» θα μας παίρνουν αβέρτα, χωρίς έλεγχο και με αμφισβητούμενη ανταποδοτικότητα και το τελευταίο ευρώ των ισχνών εισοδημάτων μας.

Ηλίας Ι. Τσιαμήτρος