Εξαφανιζόμαστε, αλλά λύσαμε το πρόβλημα του Ζάεφ!

Καθισμένη πάνω στην ωρολογιακή βόμβα που ακούει στο όνομα «δημογραφικό πρόβλημα» η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα. Δεν χτυπάει καμπανάκι, αλλά καμπάνα. Και η καμπάνα δεν χτύπησε τώρα, αλλά τον Μάιο του 2018 όταν δημοσιοποιήθηκε η μελέτη της Κομισιόν, σύμφωνα με την οποία στα επόμενα 50 χρόνια ο πληθυσμός μας θα μειωθεί κατά 28,7%, πέφτοντας κάτω από τα 8 εκατομμύρια!
Και λυπάμαι που θα στενοχωρήσω όλους εκείνους που από την συζήτηση στη Βουλή της 5^ης Μαρτίου το μόνο που κράτησαν και πρόβαλαν ήταν η… ήρεμη συζήτηση σε ήπιους τόνους.

Εξαφανιζόμαστε, αλλά προς Θεού, ας κρατήσουμε χαμηλούς τόνους! Είναι φαίνεται αυτός ο νέος τρόπος νάρκωσης, ο νέος μιθριδατισμός – ας είμαστε ήρεμοι, θα το συνηθίσουμε κι’ αυτό!
Μάλιστα! Σε μισό αιώνα θα πέσουμε κάτω από τα 8 εκ: Από 10.750.000 το 2016, θα απομείνουμε 7.660.000 το 2070!
Αλλά δεν πειράζει! Αρκεί να συζητάμε το πρόβλημα με ηρεμία! Να μην σηκώνουμε τους τόνους! Να είμαστε πολιτισμένοι, βρε αδελφέ. Στο κάτω-κάτω, φταίνε τα μνημόνια (που ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα έσχιζε και θα ήταν ντάλα μεσημέρι), η τρόικα (που ο ΣΥΡΙΖΑ παρέα με τον Καμμένο, θα την έδιωχνε με τις κλωτσιές γιατί αυτοί δεν ήταν ούτε Γερμανοτσολιάδες, ούτε Τσολάκογλου), η κρίση, το κακό το ριζικό μας, το («μακεδονικό») κρασί…
Καμιά σχέση, βέβαια. Αρκεί να θυμηθούμε (με ηρεμία, έ;) ότι ο χαμηλότερος δείκτης γεννήσεων στην Ελλάδα (1,23 ανά ζευγάρι) παρουσιάστηκε το 1999.
Στη συζήτηση στη Βουλή, ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε το σχέδιο για την αντιμετώπιση της δραματικής αυτής προοπτικής με συγκεκριμένα μέτρα, όπως η καθιέρωση αφορολόγητου, μακροπρόθεσμα και όχι επιδοματικής πολιτικής.
Από την κυβέρνηση ακούσαμε τα γνωστά: Η κρίση, δίνουμε επιδόματα, μοιράζουμε σχολικά γεύματα.
(Αλήθεια, μπορεί να φανταστεί κανείς κάποιο ζευγάρι που θα αποφασίσει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί επειδή «δεν πειράζει, θα τα καταφέρουμε, θα τρώει στα συσσίτια του Μαδούρο»;)
Και επιτέλους, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό; Ποια ήταν η προτεραιότητα της κυβέρνησης;
Να δώσει στους δανειστές το υπερταμείο των 100 χρόνων; Αλλά η βόμβα του δημογραφικού να σκάσει στον μισό χρόνο ζωής του υπερταμείου;
Να συμφωνήσει για πλεονάσματα ως το 2060; Από ποιον πληθυσμό θα βγαίνουν αυτά τα υπερπλεονάσματα για τα επόμενα σαράντα χρόνια;
Η καμπάνα έχει χτυπήσει από πέρσι. Αλλά τότε ήταν το μοιραίο 2018. Και η μελέτη της Κομισιόν, δημοσιεύθηκε και την επομένη κυριολεκτικά εξαφανίστηκε από την ειδησεογραφία. Και βέβαια, δεν ασχολήθηκε κανείς – αν εξαιρέσουμε κάποιες αναφορές μετά πολλών ευχολογίων.
Φθάσαμε στο τέλος του (μοιραίου) 2018 και λάβαμε και την έκθεση της διακομματικής επιτροπής για το δημογραφικό του ελληνικού κοινοβουλίου. Αυτή η έκθεση συζητήθηκε – ήρεμα, ήρεμα – στις 5 Μαρτίου 2019.
Μέχρι τότε, είχαμε άλλες δουλειές – να βαφτίσουμε τον Ζάεφ πρωτοξάδελφο του Μεγαλέξανδρου και μικρανεψιό του Κύριλλου και του Μεθόδιου.
Λογικό! Γιατί αν είχαμε συγκλονιστεί από τον Μάιο του 2018 πώς θα φθάναμε χωρίς ενοχλητικές παρεμβολές στην υπερψήφιση της συμφωνίας της λίμνης;
Αν το θέμα είχε υπερτονιστεί από τον Μάιο του 2018, τότε ο κάθε λογικός άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα θα έλεγε «βρε δεν αφήνετε τον Ζάεφ να δούμε εδώ πέρα τι θα κάνουμε;».
Έληξε, λοιπόν, το Σκοπιανό – με τον άθλιο τρόπο που έληξε – και ήλθε η ευλογημένη ώρα, έναν χρόνο μετά, να συζητήσουμε και τη βόμβα του δημογραφικού, ήρεμα και πολιτισμένα.
Το ίδιο έγινε και με το πρόβλημα των τραπεζών (που έχουν χάσει το 90% της χρηματιστηριακής τους αξίας, από το οποίο το 50% μέσα στο 2018): Αφού έληξε το Σκοπιανό – τις συνέπειες της «λύσης» παρακολουθούμε τώρα… ήρεμα ήρεμα – αποφάσισε η κυβέρνηση να δει τι θα γίνει με την πρώτη κατοικία.
Η προστασία έχει λήξει από τις 28 Φεβρουαρίου, αλλά ακόμη λύση δεν έχουμε.
Ναι, αλλά αν μέσα στο 2018 χτυπούσε η καμπάνα των τραπεζών, ο κάθε λογικός άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα θα έλεγε «βρε δεν αφήνετε τον Ζάεφ να δούμε τι θα γίνει με τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς;»
Το οποίο πρόβλημα των πλειστηριασμών σχετίζεται με το δημογραφικό.
Μπορούμε να φανταστούμε ένα ζευγάρι να αποφασίζει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί αν κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του;
Έπρεπε, λοιπόν, να επικρατήσει απόλυτη ησυχία στη χώρα σε όλη τη διάρκεια του 2018.
Για να μπορεί να παριστάνει ο κ. Τσίπρας πως όλα τα προβλήματα ήταν λυμένα και το μόνο που απέμενε ήταν το Σκοπιανό, στην «επίλυση» του οποίου έπεσε με τα μούτρα.
Και καταλήγω – ήρεμα και σε χαμηλούς τόνους: Αν ο Τσίπρας και η παρέα του αφιέρωναν στο δημογραφικό το ένα εκατοστό της ενεργητικότητας και του χρόνου που διέθεσαν στον Ζάεφ και στους ψευτομακεδόνες του, κάτι θα είχαν καταφέρει.
Αυτοί, όμως, όχι μόνο δεν έκαναν τίποτε για να λύσουν αυτό το σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα, αλλά δημιούργησαν και νέο υπαρξιακό πρόβλημα παραδίδοντας την Μακεδονία…