Πολυτελής αφθονία υποκρισίας

Άνθρωποι καλοζωισμένοι, μεγαλωμένοι στα πούπουλα, γόνοι πολιτικών ή επιχειρηματιών που σιτίζονται πλουσιοπάροχα από τον δημόσιο κορβανά και απέκτησαν ισχύ πουλώντας εν γνώσει τους παραμύθια στους αφελείς, μας λένε ότι γοητεύονται από τη φτώχεια και την εξαθλίωση χωρών όπως η Βολιβία, η Βενεζουέλα και η Κούβα. 

Αν στην Ελλάδα, μετά από 10 χρόνια ύφεσης, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 18.500$, στη Βολιβία είναι μόνο 4.500$. Και οι δικοί μας οι μεγάλοι επαναστάτες προσποιούνται ότι τη ζηλεύουν και θα ’θελαν να μας κάνουν σαν αυτήν. Αμ’ έπος αμ’ έργον, παιδιά.


Μετά την πτώση του υπαρκτού και το γύρισμα της Κίνας στον δεσποτικό καπιταλισμό η απελπισμένη ευρωπαϊκή ριζοσπαστική αριστερά και η κομπλεξική σοσιαλδημοκρατική εξτραβαγκάντσια ανακάλυψαν τις «προοδευτικές» πλην όμως πάμφτωχες χώρες των ινδιάνων της Νοτίου Αμερικής για να πλασάρουν ένα δήθεν νέο προοδευτικό και αριστερό πρότυπο κράτους. Φυσικά ούτε το εννοούν, ούτε και κανείς από τους φίλους τους πίστεψε ποτέ ότι το εννοούσαν. Κουβέντα να γίνεται και προοδευτική μούρη να πωλείται.

Μια χαρά ζουν όλοι αυτοί απομυζώντας τα οφέλη του δυτικού καπιταλισμού και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Συνήθως αερολογούντες. Απλά το πουλάνε σε αφελείς που και αυτοί με τη σειρά τους το πουλάνε σε άλλους περισσότερο αφελείς και πάει λέγοντας το παραμυθάκι. Σαν κάτι οικολόγους και πάντα εναλλακτικούς που προτείνουν βίο λιτό και εγκρατή, που κατακεραυνώνουν τη βιομηχανική κοινωνία και τα δυτικά πρότυπα ανάπτυξης ενώ οι ίδιοι ζουν μέσα στην παχυσαρκία, στη χλιδή και την επίδειξη.

Το άθλημα της υποκρισίας και της εξαπάτησης ανθεί στη χώρα μας κυρίως μέσα στους πολιτικούς λειμώνες του ασύστολου ψεύδους. Μια προστατευόμενη περιοχή αυτών είναι και η αριστερή και δη η ριζοσπαστική. Και η επίσκεψη Μοράλες ήρθε να μας τη θυμίσει. Με έναν ακόμα ανόητο νεολογισμό, αυτόν της ολιγαρκούς αφθονίας του Γάλλου Σερζ Λατούς, ο αριστερός πρωθυπουργός μας προσπάθησε να πουλήσει και πάλι φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ξέροντας βέβαια ότι δεν αγοράζει κανείς. Διότι για την αριστερά το παιχνίδι της εξαπάτησης έχει γίνει έμμονη ιδέα, το παίζει ακόμα και όταν ξέρει ότι δεν περνάει, μιας και είναι πια το μόνο παιχνίδι που ξέρει.

Διότι από τη στιγμή που μάθαμε τι συνέβαινε πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα» τα πράγματα ήταν πια διαφορετικά. Θυμάμαι ότι οι πρώτοι Κνίτες της μεταπολίτευσης που άρχισαν να κλονίζονται και να αλλαξοπιστούν ήταν αυτοί που είχαν επισκεφτεί μέσω του κόμματος την ΕΣΣΔ στη δεκαετία του ’80.

Και είχαν κάνει το σωτήριο λάθος να μπουν μέσα σε σοβιετικό super market. Οι εικόνες των άδειων ραφιών και των εξαθλιωμένων κατοίκων που περίμεναν σε ατέλειωτες ουρές για να προμηθευτούν λίγο γάλα ή λίγο σαλάμι, τους σοκάρισαν. Γνώρισαν από κοντά τον άλλο κόσμο που ήταν εφικτός. Τον κόσμο της πείνας. Ειδικά οι ευτραφείς και θυμάμαι αρκετούς, πρέπει να έπαθαν πλάκα. Άκου ουρά για το σαλάμι!

Μια χαρά ήταν ο δικός μας ο κομμουνισμός με λεφτά, με τα λεφτά κυρίως των άλλων. Διότι όχι μόνο ζούσες καλά με όλα τα ελέη στα χέρια σου, αλλά μπορούσες ελεύθερα να καταγγέλλεις ταυτόχρονα την καπιταλιστική λιτότητα αλλά και την καπιταλιστική αφθονία. Να ζητάς ακόμα περισσότερα και από τα δύο και την ίδια στιγμή να δηλώνεις και οικολόγος και εναλλακτικός και θιασώτης της αποανάπτυξης και να αντιπαλεύεις τον λεγόμενο παραγωγισμό της δυτικής οικονομίας.

Ένας απίθανος μύλος, μια ιδεολογική κουρελού. Πραγματική αφθονία ανοησίας. Διχασμένες προσωπικότητες; Διπολική διαταραχή;

Μπα τίποτα από αυτά. Εύπεπτο παραμύθι που πρώτα κατανάλωναν οι ίδιοι οι ριζοσπάστες και μετά το έδιναν και στους άλλους. Ξεχνώντας να σκουπίσουν από τα γένια τους τη σάλτσα της αστακομακαρονάδας. Υπάρχουν βέβαια πολλοί που το πιστεύουν ακόμα και τώρα στα γεράματα. Καθώς ανεβαίνουν τα σκαλιά της γέφυρας.

Με τέτοια παραμύθια μεγάλωσαν γενιές στη χώρα μας. Θα ήταν απλά μια πλάκα, μια παραξενιά της ελληνικής προοδευτικής διανόησης, αν δεν είχε γίνει ιδεολογία και δεν είχε εισχωρήσει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Στο πετσί της κοινωνίας. Κάθε σχολική γιορτή για το «Πολυτεχνείο», από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο, τελειώνει ακόμα και σήμερα με το τραγούδι «γυρίζω την πλάτη μου στο μέλλον» για να δηλώσει την απαρέσκεια της νεολαίας μας στον τεχνολογικό πολιτισμό και τις ευκολίες που παρέχει. Ενώ μαθητές και μαθήτριες σε όλη τη διάρκεια της γιορτής παίζουν με τα κινητά τους.

Τα παιδιά μας, που λατρεύουν να ζουν μέσα σ’ αυτόν τον πολιτισμό μιας και δεν ξέρουν και άλλον, ευτυχώς. Και καρπώνονται ή ονειρεύονται να καρπωθούν τα οφέλη του στο μέγιστο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Λίγο νωρίτερα έχουν ακούσει τον πανηγυρικό της ημέρας, όπου εμμέσως πλην σαφώς τους έχει στείλει το σοσιαλιστικό μήνυμα αυτής της ολιγαρκούς αφθονίας, δηλαδή της φτώχειας με προοδευτικό πρόσημο. Και αυτό επαναλαμβάνεται και την 28η Οκτωβρίου όπου κηδεύουμε τη χαμένη ευκαιρία στο Βίτσι και στον Γράμμο που θα μας απελευθέρωνε από τα δεσμά του καπιταλισμού, όπως και την 25η Μαρτίου με τον ταξικό αγώνα των υπόδουλων Βαλκανίων, τα γνωστά μυθεύματα του Κορδάτου.

Μετά θα πάνε στις πανελλαδικές εξετάσεις για να γράψουν στο μάθημα της Έκθεσης τις απόψεις τους για θέματα όπως «Η βόμβα της πληροφορίας», «Η αποξένωση λόγω τεχνολογίας», «Ο κοινωνισμός ενάντια στον ατομισμό», «Η μοριακή βιολογία και η γενετική ως ανθρώπινη ματαιοδοξία προς αποφυγήν», «Το βιβλίο ως μέσο άμυνας κατά των ΜΜΕ», «Ο ρόλος του διανοούμενου στη σύγχρονη εποχή της εξειδίκευσης και της κατανάλωσης», «Η αξία των ομαδικών αγωνισμάτων απέναντι στα ατομικά» και άλλα ανάλογα. Νομίζω ότι ένα θέμα υπέρ του αντιεμβολιαστικού κινήματος είναι προ των πυλών.

Και σαν αν μην έφταναν αυτά αναζητούνται πρόσωπα υποψήφια στις ευρωεκλογές με ονόματα που παραπέμπουν στον εμφύλιο πόλεμο, λέγε με Πλουμπίδη, για να υποδηλώσουν ότι αυτός ακριβώς ο εμφύλιος δεν τελείωσε. Μπορεί να ηττηθήκαμε στο ΔΝΤ και στο Γιούρογκρουπ αλλά δεν θα πάψουμε ποτέ να έχουμε το όπλο παρά πόδα και να προσμένουμε την ώρα για το ρεσάλτο προς τον άλλο κόσμο, αυτόν του σοσιαλισμού. Από κοντά και οι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων μιας και ο άλλος κόσμος είχε εν αφθονία την πολυτέλεια της ελευθερίας. Μα πού τα πουλάνε αυτά; Και ποιος τα αγοράζει; Υπάρχει τόση βλακεία στην πατρίδα μας; Τόση αμορφωσιά; Τόση αφέλεια; Ή δεν αγοράζει κανείς και η προσφορά είναι απλά ένα ιστορικό αδρανειακό σύμπτωμα;

Και μεις θέλουμε αυτή η Ελλάδα να αναπτυχθεί, να προσελκύσει επενδύσεις, να παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και να καινοτομήσει. Το γεγονός ότι ανήκει ακόμα στις 32 ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη είναι πράγματι θαύμα. Μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να πιστεύουμε σοβαρά στον Θεό της Ελλάδας. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Η υποκρισία του καλοζωισμένου συστήματος πολιτικών και διανοουμένων και κυρίως αυτών που δηλώνουν αριστεροί, προοδευτικοί και οικολόγοι, είναι το σήμα κατατεθέν αυτής της χώρας. Γι’ αυτό και οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές και αμερικάνικες κάστες μπιζάρουν ακριβώς αυτή την υποκρισία και μας υπερασπίζονται απέναντι στα διεθνή καπιταλιστικά συμφέροντα που θέλουν δήθεν να κατασπαράξουν την ανυπότακτη Ελλάδα. Πάνω σ’ αυτή την υποκρισία αρθρώθηκε και η άνοδος της αριστεράς στην εξουσία.

Το 2015 η αριστερά είχε την ευκαιρία να μας οδηγήσει στα βήματα της Βολιβίας, της Κούβας και της Βενεζουέλας. Στο λιτό βίο της «ολιγαρκούς αφθονίας». Και μαζί της και η επαναστατημένη, πλειοδοτούσα σε ανοησίες, σοσιαλδημοκρατία.

Ο λαός τους είχε παραδοθεί. Το 60% φώναζε έξοδο από το ευρώ εδώ και τώρα. Αλλά δεν το έκαναν, πισωπάτησαν.

Προτίμησαν την ασφάλεια των μνημονίων, την ευδαιμονία του καπιταλισμού και τα οφέλη της αστικής εξουσίας, ενώ στο βάθος ακούγονταν απαλά ένα πιάνο που έπαιζε «στ’ αρματα στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα», για τη μονάκριβη την καλοπέραση με τα λεφτά των άλλων.


Λεωνίδας Καστανάς
athensvoice.gr