Αριστερή Ελλάδα ...η χειρότερη λύση

Το κέρδος μας από την «αριστερή» Ελλάδα που κατέστρεψε την οικονομία, μείωσε την εθνική κυριαρχία και στέλνει δυο γενιές μετανάστες, είναι η εξαφάνιση των αυτοδυναμιών αλλά και της δύναμης των κομμάτων που την έχτισαν. 

Μένει τώρα να δούμε αν το κέρδος αυτό θα παραδοθεί σε μια άλλη «αριστερή» Ελλάδα ή θα επενδυθεί σε μια εθνική προσπάθεια με κεντρικό πρωταγωνιστή μόνο την οικονομία.

Επενδυτές, επιχειρηματίες, κεφαλαιούχοι, διεθνείς Τραπεζίτες και μεγάλοι όμιλοι που όταν επενδύουν αλλάζουν την μοίρα στον μισό πλανήτη (όπως γίνεται ήδη στην Κίνα και την Ινδία) βλέπουν τώρα την Ελλάδα ως μια πιθανή χώρα υποδοχής κεφαλαιούχων και επενδύσεων.

Ορισμένοι μάλιστα την βλέπουν διαχρονικά, ως
γνωστό, ως επενδυτικό παράδεισο σε συνδυασμό με τις δυνατότητές πρόσβασης στην Ευρώπη της πολιτικής ενοποίησης, συνδυάζοντας την θέση της στα Βαλκάνια και στην Μέση Ανατολή.

Ας μην περνάει άλλωστε απαρατήρητη η σπουδή ανοιγμάτων της Γαλλίας, της Γερμανίας αλλά και της Ιταλίας σε νέες ιδιωτικές επενδύσεις και ιδίως στις διευκολύνσεις των εξαγωγών βαριάς βιομηχανίας και τεχνολογίας (όπως της Ισπανίας και της Πορτογαλίας) για συμμετοχή σε εξαγωγικά κέρδη από τις απώλειες άλλων χωρών και για ένταξη σε βιομηχανικές ανακατατάξεις στην Ευρώπη.

Οι Έλληνες επιχειρηματίες που ακόμη αγωνίζονται να μείνουν στην άθλια σημερινή Ελλάδα του κρατισμού και της πελατειακής γελοιότητας έχουν (ως κίνητρο) και την σαφέστατη εικόνα των ενδιαφερόντων επενδυτών και κεφαλαιούχων.

Η άλλη όμως όψη της εικόνας είναι η απογοήτευση για την αδιαφορία από το πολιτικό της περιβάλλον να συνεννοηθεί για να αξιοποιήσει τις προσφερόμενες ευκαιρίες.

Βεβαίως, επενδύσεις στην Ελλάδα ασφαλώς και δεν περιμένει κανείς, όσο αφελής και αν είναι, όταν έχει να αντιμετωπίσει το σημερινό αρπακτικό φορολογικό σύστημα και μια γραφειοκρατία που εμπλέκεται μέχρι την αποστολή ευχών για τις γιορτές…

Αλλά πριν φθάσουν εκεί όσοι θέλουν να επενδύσουν, από ένα μικρό τουριστικό ξενοδοχείο μέχρι σε τουριστικές αερογραμμές, μεταφορές, ενέργεια αλλά και δραστηριότητες με προσεγγίσεις στην Ε.Ε., εξετάζουν αν το πολιτικό περιβάλλον της χώρας εγγυάται την οικονομία και κατ’ επέκταση τις επενδύσεις.

Το 2014-2016 είναι η τριετία που επιτρέπει να καρπωθούν τις θυσίες τους από τα «πέτρινα χρόνια» οι Έλληνες άνεργοι, οι εργάτες, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι καταθέτες, οι ομολογιούχοι και οι ιδιοκτήτες ακινήτων με πιθανότητες απασχόλησης ή συντήρηση αυτών που απέμειναν (αν απέμειναν) από τις απώλειές τους.

Το Grexit αποτελεί (κατά την άποψή μου) παρελθόν έστω και αν γιατί έτσι έχουν αποφασίσει για τις ισορροπίες τους οι ηγέτες της Ευρώπης οι οποίοι, ως δανειστές, είναι διατεθειμένοι να ρυθμίσουν θεαματικά το χρέος.

Η κυβέρνηση, έστω και με αντίληψη της φθοράς της (λόγω των αντιφάσεων της πολιτικής της) ανοίγει πόρτες στις επενδύσεις, ενώ θα υποχρεωθεί να ρυθμίσει και τα μεγάλα κενά στην εσωτερική της οικονομική πολιτική για να αναθερμάνει την οικονομία.

Το δείχνει άλλωστε και η σειρά των νόμων-επενδυτικών διευκολύνσεων που κατατίθενται στην Βουλή (διευκολύνσεις στο yachting, στις αδειοδοτήσεις, στις επιχειρηματικές επιβαρύνσεις για εισφορές και επιμελητήρια και στις μεταβιβάσεις ακινήτων των επιχειρήσεων) που έστω και αν περιβάλλονται με επιχειρηματική επιφυλακτικότητα (λόγω των χρονοβόρων κανονιστικών πράξεων που απαιτούν για να εφαρμοστούν τα νομοθετήματα) συνθέτουν ένα αξιόλογο νομοθετικό πλέγμα για εξυπηρετήσει στόχους επενδύσεων.

Συνεπώς έρχεται (εκ των πραγμάτων) στα χέρια μας η ιστορία του τόπου και το μέλλον των επομένων γενεών.

Στα χέρια μας έρχεται και η εθνική μας κυριαρχία και η προκοπή της Ελλάδας μέσα στον φυσικό πολιτικό και οικονομικό χώρο που δεν είναι άλλος από την Ευρώπη.

Αυτόν τον χώρο για τον οποίο πασχίζουν και οι ανταγωνιστές γείτονές μας από τα Σκόπια και την Τουρκία, μέχρι την Βουλγαρία την Ρουμανία την Πολωνία και οι περισσότεροι του πρώην Σοβιετικού «παραδείσου».

Η λεγόμενη δεξιά στην Ελλάδα ουδέποτε δικαιολόγησε πολιτικά και κομματικά με πραγματικό οικονομικό έργο την παρουσία της. Ακόμη και η εικοσαετία προόδου του 1953-1973 θεμελιώθηκε σε πόρους και κίνητρα του σχεδίου Μάρσαλ. Η λεγόμενη «αριστερά» με τον μανδύα του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού έστησε μια Ελλάδα διαφθοράς σε όλους τους χώρους της οικονομίας.

Η έλλειψη αυτοδυναμιών, σήμερα και για τα επόμενα χρόνια, είναι μοναδική ευκαιρία να λύσουμε τα πραγματικά προβλήματα που δεν τα έλυσαν ούτε οι δεξιοί του προηγούμενου αιώνα, ούτε οι αδέξιοι «αριστεροί» της 40χρονης σοσιαλιστικής μεταπολίτευσης.

Γιατί η λύση δεν μπορεί να προέλθει από το κράτος-πατερούλη, αλλά μέσα από πολυετή σταθερά φορολογικά και αντιγραφειοκρατικά κίνητρα αξιοποίησης δυναμικών και ευρηματικών παραγωγικών δυνάμεων.

Όσο όμως το πρόβλημα της οικονομίας παραμένει βαθιά πολιτικό έως κομματικό, με αριστερά οράματα αποτυχημένα και ήδη γκρεμισμένα, απλώς θα αλλάζουμε «σωτήρες».

Και αυτό δεν προσφέρει τίποτε.

Γ.Κράλογλου

capital.gr