Πόσο επικίνδυνος είναι ο Τσίπρας ;

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πριν λίγες μέρες στην εκδήλωση που έγινε για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, επανέλαβε για μια ακόμη φορά ένα σύνολο αντιφατικών προβλημάτων, ευχών και επιθυμιών...

τις οποίες παρουσίασε σαν προτάσεις, καταδεικνύοντας την αδυναμία του πολιτικού σκηνικού της χώρας αφενός μεν να κατανοήσει τα προβλήματα της χώρας και αφετέρου να διαμορφώσει και να συνδιαμορφώσει ρεαλιστικές προτάσεις γι’ αυτά...

Τι είπε, τι εννοούσε, τι αγνοούσε και τι σημαίνουν αυτά που είπε ο κ. Τσίπρας...

Είπε:

α) Το σκιάχτρο του νεοφιλελευθερισμού...
«...επιλογή επιβίωσης για τον παραγωγικό κόσμο της χώρας να συνομιλήσει και
με αυτούς που υποστήριζαν από την αφετηρία της κρίσης ότι η νεοφιλελεύθερη λιτότητα και η απορρύθμιση δεν είναι η λύση –είναι η ίδια η κρίση».

Σχόλιο: Ο όρος νεοφιλελεύθερη λιτότητα και απορρύθμιση είναι όρος καρμπόν που επαναλαμβάνεται εν είδει σκιάχτρου, ελλείψει κατανόησης των σύγχρονων προβλημάτων και κυρίως της επεξεργασίας ρεαλιστικών προτάσεων.

Σαν νεοφιλελεύθερη λιτότητα για την παλαιολιθική αριστερά εκλαμβάνεται ο ισοσκελισμός των κρατικών προϋπολογισμών.

Κατ’ αυτήν την έννοια, οι συνεχείς δηλώσεις (εν είδει μετάνοιας και υποταγής στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο που κρατούν το πουγκί με τα δανεικά και τις επιδοτήσεις) του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ (Μηλιού, Δραγασάκη, Σταθάκη, Τσακαλώτου) πως δεν προτείνουν ελλειμματικούς προϋπολογισμούς μπορεί να εκληφθεί και σαν νεοφιλελεύθερη μετατόπιση.

Το να μην ξοδεύει ένα κράτος περισσότερα απ’ όσα εισπράττει ή μπορεί να εισπράξει από φόρους αποτελεί κοινή λογική...

Κατά παρέκκλιση, η Κεϋνσιανή σχολή των οικονομικών προτείνει σε εποχές κρίσης τον κρατικό δανεισμό για την εκτέλεση δημοσίων έργων για την τόνωση της ζήτησης και μέσου αυτής της ανάπτυξης. Αυτό όμως το προτείνει για περιορισμένο χρόνο όχι σαν μόνιμη κατάσταση γιατί οδηγεί στον πληθωρισμό και στην απαξίωση...

Αυτό, η τεχνητή τόνωση της ζήτησης έλαβε χώρα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες με τις επιδοτήσεις και τα δανεικά και όχι μόνο δεν οδήγησε σε βιώσιμη ανάπτυξη, αλλά και σε διάλυση του μεταπολεμικού παραγωγικού ιστού της χώρας...

Συμπέρασμα: Η φράση είναι κενή περιεχομένου και αντιφατική...

β) Ζήτω η γενιά των 700 ευρώ...

Ο Αλ. Τσίπρας επανέλαβε επίσης τη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ στο εθνικό σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση του τόπου, που ήδη έχει παρουσιάσει στον ελληνικό λαό, για τον άμεσο τερματισμό της λιτότητας και την τόνωση της εσωτερικής ζήτησης με τους εξής τρεις τρόπους:

«1. Τερματίζοντας την αβεβαιότητα για τους μισθούς και τις συντάξεις. Τέλος στην ελεύθερη πτώση τους.

2. Επαναφέροντας τον κατώτατο μισθό από τα €586 στα €751, για όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Στο σημείο αυτό, επισημαίνω ότι το δικό μας οικονομετρικό μοντέλο επιβεβαιώνει τα συμπεράσματα του μοντέλου του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ: μόνον τον πρώτο χρόνο, η αύξηση του κατώτατου μισθού θα αυξήσει την εγχώρια ζήτηση κατά 0,75%. Θα αυξήσει, επίσης, το ΑΕΠ κατά 0,5%,, ενώ θα δημιουργήσει 7500 νέες θέσεις εργασίας.

3. Αναδιανέμοντας εισόδημα στα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την ανθρωπιστική κρίση. Η ροπή προς κατανάλωση στα στρώματα αυτά είναι υψηλή, επειδή έχουν να καλύψουν πιεστικές, βασικές ανάγκες αξιοπρεπούς διαβίωσης».

Σχόλιο 1): Τέλος στην πτώση των μισθών μπορεί να βάλει μόνο η αύξηση της ζήτησης εργατικών χεριών. Δηλαδή, η δημιουργία θέσεων εργασίας από επενδύσεις Ελλήνων και ξένων. Για να έρθουν επενδύσεις και μάλιστα παραγωγικές, θα πρέπει να υπάρξουν προϋποθέσεις ανταγωνιστικής παραγωγής. Αυτές οι προϋποθέσεις όχι μόνο δεν υπάρχουν αλλά η Ελλάδα είναι σε χειρότερη θέση από όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες παρά το χαμηλό εργατικό κόστος.

Γιατί; Υψηλές εισφορές λόγω άλυτου ασφαλιστικού προβλήματος, υψηλοί φόροι με χαμηλή ανταπόδοση λόγω κρατικού-κομματικού παρασιτισμού, υψηλός κόστος ενέργειας γιατί η κρατική ΔΕΗ λειτουργούσε μόνο για το συμφέρον των συνδικαλιστών (τους οποίους ο ίδιος έχει στο απυρόβλητο) και των πολιτικών.

Σχόλιο 2): Η πρόταση αυτή είναι επιπέδου μαθητών του δημοτικού που δεν έχουν καταλάβει πως οι μισθοί μιας χώρας είναι αντίστοιχοι της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της. Τα αποτελέσματα των καθεστώτων που εγγυώνται μισθούς και εργασίες σε όλους τα είδαμε στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και τις άλλες λαϊκές δημοκρατίες.

Επιπλέον μη έχοντας εθνικό νόμισμα να ξεγελάσεις τον κόσμο με πλασματικές ονομαστικές αυξήσεις όταν υπόσχεσαι αυξήσεις μισθών είναι σαν να υπόσχεσαι την δωρεάν διανομή χρυσών λιρών.

Για να αυξηθούν οι μισθοί κάποιοι θα πρέπει να δεχτούν να τους πληρώνουν. Στην Ελλάδα έχουμε υψηλή ανεργία γιατί δεν συμφέρει κάποιος να ρισκάρει να γίνει εργοδότης για να απασχολεί και να πληρώνει μισθούς. Έχουμε ανεργία γιατί δεν έχουμε πρόθυμους να γίνουν εργοδότες.

Αν κάποιος δεν θέλει να γίνει δεν το κάνει με τους μισθούς στα 586 ευρώ γιατί θα το κάνει με τους μισθούς στα 751 ευρώ; Είναι τόσο εκτός θέματος που δεν αντιλαμβάνεται που έκανε λάθος προ χρεοκοπίας όταν δημαγωγούσε για την γενιά των 700 ευρώ, υποσχόμενος πάλι πως θα αυξήσει τον κατώτερο μισθό.

Σχόλιο 3): Δεν διαφωνώ καθόλου. Όσο υπάρχουν συνθήκες κρίσης και υψηλής ανεργίας θα πρέπει να εξασφαλιστούν τρόφιμα για όσους τα έχουν ανάγκη. Μιλάμε, όμως για 2-3 δισ. ευρώ που είναι το ένα πέμπτο π.χ. όσων πληρώνει μεταξύ άλλων το κράτος για πρόωρες συντάξεις.

γ) Φθηνό ρεύμα για τη βιομηχανία...

Όπως σημείωσε, με το κυβερνητικό πρόγραμμα:

«- Bάζουμε αμέσως αναπτυξιακό πρόσημο στη μακροοικονομική πολιτική μας.
- Δίνουμε προτεραιότητα στην άμεση αντιστροφή της ύφεσης και την ανάκαμψη της οικονομίας,

- Διαμορφώνουμε σταθερό πλαίσιο εργασιακών σχέσεων, συμβατό με το Χάρτη Θεμελιωδών - Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που παραβίασε στην Ελλάδα η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτό πρακτικά σημαίνει επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ισχύος της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων, σύμφωνα με τη σχετική πρόταση νόμου που έχουμε καταθέσει.

- Εγγυόμαστε σύγχρονο και αντιγραφειοκρατικό δημόσιο τομέα – εργαλείο του δημοκρατικού προγραμματισμού και του αναπτυξιακού σχεδιασμού.

- Δημιουργούμε σταθερό, διαφανές και δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων για τις επιχειρήσεις, που επιτρέπει το μακροπρόθεσμο επιχειρησιακό σχεδιασμό.

- Φορολογούμε τα κέρδη και όχι την παραγωγή.

-  Δίνουμε τέλος στο σκάνδαλο να υπερφορολογείται η φτώχεια και να υποφορολογείται – όταν φορολογείται – ο πλούτος.

- Μειώνουμε το ενεργειακό κόστος της βιομηχανίας».

Σχόλιο: Τα περισσότερα είναι τετριμμένες εκφράσεις που έχουν ειπωθεί τις τελευταίες δεκαετίες απ’ όλους: φασίστες, δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς και κομμουνιστές. Θα μείνω στην τελευταία φράση για τη μείωση του ενεργειακού κόστους της βιομηχανίας.

Όταν η διοίκηση Αθανασόπουλου στη ΔΕΗ είχε σχεδιάσει επενδύσεις σε εργοστάσια λιθάνθρακα για τη μείωση του κόστους παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, πήρε θέση ή επικροτούσε η συμμορία ιδιωτικών και συνδικαλιστικών συμφερόντων που εισέβαλε στα γραφεία της διοίκησης της ΔΕΗ με στυλ μπράβων της νύχτας και απειλούσε να ματαιώσει τις επενδύσεις όπως και το κατάφερε...  

Βλέπε: Ποιος διοικούσε τη ΔΕΗ...

Μετά από δεκαετίες «ΘΑ» θα περίμενε κανείς κάποιο υποτυπώδες σχέδιο μείωσης του κόστους της ενέργειας. Π.χ. εισαγωγή ειδικά για τη βιομηχανία ενέργειας από τη Βουλγαρία σε καλύτερες τιμές από αυτές που παράγει η ΔΕΗ. Π.χ. πώληση 2-3 υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ στο σύνδεσμο ενεργοβόρων βιομηχανιών για την από κοινού διαχείριση προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε φθηνή ενέργεια. Π.χ δημιουργία πυρηνικών μονάδων.

Θα περιμέναμε δηλαδή κάποιες προτάσεις ρεαλιστικές και σύννομες με το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον.

Φαίνεται όμως πως όπως και το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επεξεργαστεί κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο για το κόστος της βιομηχανικής ενέργειας.

Θα ήταν πιο πειστικό π.χ. να δηλώσει πως θα ζητήσει από δυο - τρεις διεθνείς οίκους να εκπονήσουν ένα σχέδιο πως η Ελλάδα σε πέντε χρόνια θα μπορούσε να έχει ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη στα πλαίσια των κανόνων της ΕΕ. Να καλέσει μάλιστα και όλα τα κόμματα να δεσμευτούν στην υλοποίηση όποιου σχεδίου προκριθεί. Αντ’ αυτού αναμασά τις εισηγήσεις κομματικών στελεχών που δεν έχουν εργαστεί ποτέ και συνδικαλιστών που ευθύνονται για το ενεργειακό αδιέξοδο...

δ) Ναυπηγεία

«Γιατί κακά τα ψέματα: Χωρίς εθνική βιομηχανία δεν μπορεί να νοηθεί ελληνική οικονομία.  Δεν νοείται ναυπηγοεπισκευαστικός κλάδος στην Ελλάδα χωρίς ενιαίο δημόσιο ναυπηγοεπισκευαστικό φορέα.  Δεν νοείται ελληνική φαρμακευτική παραγωγή, χωρίς εθνική φαρμακοβιομηχανία υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο», τόνισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Σχόλιο: Καθ΄ όλη τη διάρκεια της σοσιαλιστικής μεταπολίτευσης είχαν δημόσιο ναυπηγοεπισκευαστικό φορέα όπου πλήρωναν οι φορολογούμενοι για να κάθονται κάποιοι στις άδειες δεξαμενές. Οι μόνοι που ωφελήθηκαν από αυτό ήταν συνδικαλιστές και κάποιοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες με την ψεύτικη ιδιωτικοποίηση. Ούτε βιώσιμες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν και όλοι οι Έλληνες πλήρωσαν υψηλό κόστος σε φόρους.

Εκτός τόπου και χρόνου...

Ο κ. Τσίπρας όπως όλοι οι κομμουνιστές λόγω της μαρξιστικής μονοκαλλιέργειας στην οποία έχει υποβάλλει το ΚΚ όλους όσους έχουν περάσει από τις τάξεις του, μοιάζει να ζει στο 1848. Την εποχή της περιόδου της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης και συγγραφής του Κομμουνιστικού Μανιφέστου.

Κάθε ιδέα, πρόταση και σκέψη αυτής της κατηγορίας ανθρώπων αγνοεί όλα όσα συνέβησαν τον 20ο αιώνα.

Ιδίως τη μεγάλη φενάκη του Μαρξ ο οποίος ανέπτυξε όλη την ιδεολογική του πλατφόρμα στην εκτίμηση πως ήδη από την πρώτη φάση της βιομηχανικής επανάστασης στην αυξανόμενη εξαθλίωση του προλεταριάτου και τον αυξανόμενο πλούτο της αστικής τάξης.

Η εκτίμηση αυτή διαψεύστηκε καθώς στη συνέχεια αυτό που συνέβη ήταν η κυριαρχία της μεσαίας τάξης και μέσω των τεχνολογικών καινοτομιών και του ανταγωνισμού η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης για το σύνολο των καπιταλιστικών κοινωνιών.

Αντιθέτως όπου εφαρμόστηκαν μαρξιστοειδή πολιτικά συστήματα μονοκομματικού ολοκληρωτισμού και κεντρικού σχεδιασμού, οι οικονομίες δεν ήταν σε θέση να παράγουν ούτε τα στοιχειώδη για μια αξιοπρεπή διαβίωση, ενώ σε πολιτικό επίπεδο επέδειξαν δομές αποτρόπαιου αυταρχισμού παρόμοιες με αυτές των πλέον σκοτεινών περιόδων της ανθρώπινης ιστορίας.

Ο κ. Τσίπρας δεν είναι γενικώς επικίνδυνος για το πολιτειακό σύστημα στο βαθμό που πρεσβεύει μια ελαφρά εκδοχή του Παπανδρεϊκού μοντέλου της μεταπολίτευσης. 

Συγκριτικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου έχει βάλει πολύ νερό ήδη στο κρασί του στα πλαίσια της «έλξης» που ασκεί η εξουσία στον ίδιο και τα στελέχη.

Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου εξελέγη με συνθήματα έξω από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, ο κ. Τσίπρας έχει ήδη αποδεχτεί το ΝΑΤΟ και το Ευρώ και έχει «λιώσει σόλες» για να υποβάλει την αφοσίωσή του στο Τέξας και το Βερολίνο.

Κατ’ αυτή την έννοια είναι ακίνδυνος. 

Επικίνδυνος είναι όσο και η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία της χώρας, σε σχέση με την άγνοια του κινδύνου και την αδυναμία κατανόησης και διαχείρισης της κατάστασης της ελληνικής κρίσης ή οποία σε πιθανές συνθήκες διεθνούς επιδείνωσης μπορεί να αποβεί ανεξέλεγκτη.

Τηρουμένων των αναλογιών η χώρα βρίσκεται σε κακή κατάσταση και χρειάζεται επειγόντως «χειρουργείο» και «χημειοθεραπεία».

Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου υπόσχεται θεραπεία με ελαφρά αντιβίωση και ο Τσίπρας με ξεμάτιασμα...

Κ.Στούπας
capital.gr