Η κοινωνία αρχίζει ν’ αντιδρά θετικά

Δεν είναι μόνον οι γιορτινές ημέρες που μας καλούν να αναζητήσουμε κάτι το ευοίωνο στη δύσκολη περίοδο που βιώνουμε. Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις, πως στην ελληνική κοινωνία αρχίζει να συντελείται μια θετική αλλαγή. Πιθανώς, τούτο συνιστά και μια έμπρακτη αυτοκριτική και για τα δικά μας λάθη. Διότι, έστω και ως «θύματα εκμαυλισμού» των πολιτικών μας, το βέβαιον είναι ότι και εμείς «πήραμε τη ζωή μας λάθος». «Χαρήκαμε» δεκαετίες δανεικής ευδαιμονίας και σπάταλης ζωής. Η ώρα της αποπληρωμής σήμανε «αιφνίδια», όταν οι -έστω τοκογλύφοι- δανειστές μας αξίωσαν την άμεση και βίαιη προσαρμογή μας στην πραγματικότητα. Με τον τρόπο αυτόν, φαίνεται, πως αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πως ήλθε η ώρα «ν’ αλλάξουμε ζωή». Oπως δε συμβαίνει σε περιπτώσεις εθνικής απειλής, η σωτηρία ή ο όλεθρος, αναφέρεται σε δικαίους και αδίκους. Πώς, άλλωστε, να γίνει διάκριση, όταν για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, ευθύνονται εξίσου π.χ. τόσο

η πληθώρα των μεγαλο-μικροφοροφυγάδων, όσο και οι εκατοντάδες χιλιάδες των «φτωχοπρόδρομων». Δηλαδή, των μαϊμουδοσυνταξιούχων, των λαθροεπιδοματούχων, των ψευδοαναπήρων, κ.λπ.;

Ας μείνουμε, λοιπόν, στις ενδείξεις μιας κυοφορούμενης (ακόμη), αλλά μεγάλης αλλαγής της νοοτροπίας μας. Υπάρχει σαφής επιστροφή στην αγορά και κατανάλωση ελληνικών προϊόντων, ενώ παράλληλα το εμπόριο προσαρμόζεται στη νέα κατάσταση και από τα εισαγόμενα είδη πολυτελείας στρέφεται στην εσωτερική παραγωγή. Οι Eλληνες παραγωγοί προσπαθούν να αποτινάξουν τον ζυγό των μεσαζόντων, προσφέροντας απευθείας και φθηνότερα τα προϊόντα τους στο καταναλωτικό κοινό. Εκδηλώνεται συνεχώς και μεγαλύτερο ενδιαφέρον, κυρίως από νέους, για τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Μέγα κίνητρο οι παρεχόμενες από τους δήμους και την Εκκλησία εκτάσεις, στις οποίες εφαρμόζονται σύγχρονες μέθοδοι και επιλεκτικά είδη καλλιέργειας ή εκτροφής ζώων. Για να παραλλάξουμε τη ρήση του Τζον Κένεντι, ιδίως οι νέοι μας φαίνεται πλέον να διερωτώνται όχι για το τι κάνει το κράτος για μας, αλλά τι κάνουμε εμείς για τους εαυτούς μας. Επίσης, στο πλαίσιο αυτής της αλλαγής αρχίζουμε να παραδειγματιζόμαστε όχι από την πολυτελή -και συχνά έκνομη- διαβίωση του διπλανού, αλλά από τις περιπτώσεις των συνανθρώπων μας, που βιώνουν μια πρωτόγνωρη ανέχεια. Eτσι, πληθαίνουν συνεχώς οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης και προσφοράς, οι οποίες ενισχύουν την κοινωνική μας συνοχή και την ισχύ μας, στην αντιμετώπιση της κρίσης. Το τελευταίο αυτό είναι περισσότερο σημαντικό και ελπιδοφόρο, αφού η αλληλεγγύη εκδηλώνεται όχι τόσον από τους έχοντες και κατέχοντες, αλλά κυρίως από τους λιγότερο πάσχοντες συνέλληνες...

Κοντολογίς, οι παραπάνω ενδείξεις δείχνουν την απαρχή μιας αναπροσαρμογής του μέχρι τώρα τρόπου ζωής μας. Την αποδοχή ότι πρέπει να ζούμε ανάλογα με αυτά που παράγουμε, που έχουμε και μπορούμε να ξοδέψουμε. Oχι μ’ αυτά που μπορούμε να δανειστούμε και να σπαταλήσουμε. Oσοι διαμαρτύρονται γιατί αυτή η αναπροσαρμογή μας επιβάλλεται βίαια και καλούμαστε να την εφαρμόσουμε υπό την αυστηρή εποπτεία των δανειστών μας, ας σκεφθούν το εξής. Oτι αυτή η αλλαγή του στρεβλού τρόπου ζωής και της νοοτροπίας μας θα ’πρεπε να έχει συντελεστεί από μας τους ίδιους και προ πολλού. Και επίσης, πως αποτελεί αμιγώς εθνικό μας πρόβλημα, το οποίο επιβάλλεται να επιλυθεί, ανεξαρτήτως του τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Ευρώπη και το ευρώ.

 Toυ Σταμου Zουλα

 kathimerin