Το Σύνταγμα και η ομώνυμος πλατεία

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύθηκε την ιστορική ευκαιρία για την αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη της χώρας με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους σκοπούς που είχε εκμεταλλευθεί και την ομώνυμη πλατεία στα χρόνια της αντιπολίτευσης.

Τότε καλλιέργησε την οργή της πλατείας Συντάγματος για να πραγματοποιήσει την «έφοδο προς τον ουρανό», δηλαδή προς την εξουσία. 

Με ανάλογο κυνισμό, τώρα, χρησιμοποιεί την αναθεώρηση του Συντάγματος προκειμένου να ετοιμάσει ευνοϊκές συνθήκες για τη θέση του στην αντιπολίτευση – την οποία προφανέστατα προεξοφλεί και πολύ καλά κάνει.

Είτε για την πλατεία πρόκειται είτε για τον καταστατικό χάρτη της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ μένει πάντα ο ίδιος: το βλέπει σαν εργαλείο για να πετύχει τους σκοπούς του.

Χρειάζεται να κοιτάξουμε τρία πράγματα για να κρίνουμε και να καταλάβουμε τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ:

Τι πρότειναν, τι δεν πρότειναν ή τι πολέμησαν από τις προτάσεις της αντιπολίτευσης και, τέλος, πώς το μεθόδευσαν.

Αυτά που πρότειναν, όπως η απλή αναλογική, δημοψηφίσματα για ψύλλου πήδημα και ο τρόπος εκλογής Προέδρου, αν ποτέ εφαρμόζονταν θα έφερναν όχι απλώς την αλλοίωση του πολιτεύματος, αλλά την κανονική μπαχαλοποίησή του. Φαντασθείτε μόνο, κάθε μήνα και επί έξι μήνες, μια ψηφοφορία στη Βουλή για εκλογή Προέδρου και μετά εκλογή από τον λαό. Μια γιορτή της δημοκρατίας που δεν θα τελειώνει ποτέ. Η πλατεία θα έχει πια αναλάβει επισήμως την εξουσία.

Δεν πρότειναν τίποτε απολύτως για την ανάπτυξη και το περιβάλλον.

Αντιθέτως, συνειδητά υπονόμευσαν τις αναπτυξιακές δυνατότητες του μέλλοντος, διατηρώντας την Ανωτάτη Παιδεία υπό τον ασφυκτικό πολιτικό έλεγχο των κομμάτων της Αριστεράς – διότι με αυτό ισοδυναμεί η άρνηση αναθεώρησης του άρθρου 16, ας μην κοροϊδευόμαστε. Το κορυφαίο επίτευγμα της Αριστεράς γενικώς, από το 1974 έως σήμερα, ήταν η άλωση του σημαντικότερου θεσμού κοινωνικής ανέλιξης, αξιοκρατίας και προόδου σε μια σύγχρονη δημοκρατία, του πανεπιστημίου. Γιατί να το παραδώσουν τώρα;

Οσο για τη μεθόδευση, ήταν αυτή που περιμένεις από εκείνους που δεν υπολήπτονται την αστική δημοκρατία.

Η καινοφανής θεωρία περί «δεσμευτικότητας», η οποία στην ουσία καταργεί τη διάκριση του Συντάγματος μεταξύ προτείνουσας και αναθεωρητικής Βουλής, ήταν ένα εργαλείο χοντροκομμένο σαν τον λοστό του διαρρήκτη. Διότι, αν η σημερινή Βουλή δεσμεύει την επόμενη, για ποιο λόγο ο νομοθέτης προβλέπει διαδικασία που απαιτεί δύο Βουλές, με εκλογές ενδιαμέσως; Πληρωνόταν μήπως με τη λέξη και έτσι ανέβαζε την αμοιβή του;

Επειτα, ενέπλεξαν ονομαστικά τον Προκόπη Παυλόπουλο στην κουβέντα, με τον σκοπό να μπερδέψουν μια συζήτηση επί της αρχής (πώς εκλέγεται ο Πρόεδρος) με μια συζήτηση επί της συγκεκριμένης περίπτωσης (αν μας αρέσει ο σημερινός Πρόεδρος).

Σε αυτές τις φτηνές μεθοδεύσεις, διακρίνω τις προθέσεις ανθρώπων που δεν τους αρκεί η εξουσία την οποία παραχωρεί η δημοκρατία. Γι’ αυτό και τη φθείρουν, συνειδητά και σταδιακά.

Με τη δεσμευτικότητα, την οποία ψήφισε μόνο η συμπολίτευση, στην ουσία ναρκοθετείται η συνέχεια της διαδικασίας από την επόμενη Βουλή. 

Ο βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Παπαφιλίππου, σε τηλεοπτική συζήτηση, το είπε ευθέως, όταν στριμώχτηκε από τον συνομιλητή του, Κ. Τασούλα. «Υπάρχει δεσμευτικότητα και καθιστά νομικά ελέγξιμη τη διαδικασία», είπε ο κ. Παπαφιλίππου, που συμβαίνει να γνωρίζει νομικά ως δικηγόρος.

Οταν η σημερινή κυβέρνηση προετοιμάζεται από τώρα, ώστε ως μελλοντική αντιπολίτευση να θέσει υπό δικαστικό έλεγχο την αναθεώρηση, έχει νόημα να συζητούμε παρακάτω; Ας βάλουμε την αναθεώρηση στο τεράστιο αρχείο με τις χαμένες ευκαιρίες και πάμε παρακάτω.

Η διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης μέχρι στιγμής αποκάλυψε τον ΣΥΡΙΖΑ ως εχθρό της προόδου, της ευημερίας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας. 

Θαρρείς ότι είναι βγαλμένοι από τον κόσμο του Εντμόν Αμπού.

Θυμίζουν κατσαπλιάδες του 19ου αιώνα, που υποχωρούν και για αντιπερισπασμό καίνε χωριά. 

Για ένα είμαι βέβαιος, όσο παρακολουθώ την εξέλιξη του δράματος της πολλαπλής χρεοκοπίας μας: είναι απαραίτητη η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με άνετη πλειοψηφία στη Βουλή.


ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
kathimerini.gr