Αν τύχει να ακούσετε τι λένε οι αριστεροί μεταξύ τους, θα κουραστείτε να
ακούτε για τους αγώνες στα πεζοδρόμια για τα δικαιώματα, τα
“περπατήματα” στην Πράγα και τη Γένοβα κατά του ιμπεριαλισμού, και την
ανάγκη για δημοκρατία και αλληλεγγύη.
Ειδικά στα δύο τελευταία, οι ένθερμοι αριστεροί τα αναφέρουν και λάμπει το πρόσωπό τους από ηθική ικανοποίηση.
Βλέπετε, οι αριστεροί συμπολίτες μας έχουν πειστεί ότι οι ίδιοι είναι διαφωτισμένοι και ηθικοί, σε αντίθεση με εμάς τους νεοφιλελεύθερους που είμαστε βαμπίρ, δουλικά των αφεντικών και του κεφαλαίου και μισάνθρωποι.
Λοιπόν, όπως η αριστερά χτίζει γενιές αγωνιστών όταν ιστορικά διώκεται, σήμερα βιώνουμε την ταφόπλακα του ηθικού πλεονεκτήματος και το κύριο επιχείρημα που πρέπει να εμπεδώσουν οι νέες και νέοι Έλληνες προκειμένου να στραφούν μακριά από την άκρα, ριζοσπαστική αριστερά.
Με τον όρο ταφόπλακα αναφέρομαι φυσικά στη στάση της αριστερής μας κυβέρνησης και της εγχώριας διανόησης απέναντι στον εγκληματία που λέγεται Μαδούρο. Άθελα του, ο δικτάτορας της Βενεζουέλας έχει φροντίσει να αφοπλίσει κάθε επιχείρημα της αριστεράς περί αλληλεγγύης, δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Περί Δημοκρατίας:
Η δημοκρατία στη Βενεζουέλα έχει καταλυθεί εδώ και αρκετό καιρό. Η χώρα χαρακτηρίζεται ως ανελεύθερη από τον παγκόσμιο δείκτη Freedom House αλλά δεν χρειαζόμασταν κάποιον έγκυρο δείκτη για να το συμπεράνουμε αυτό.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι ξεπερνούν τους 600 και πολιτικοί αντιφρονούντες φοβούνται ακόμα και την σκιά τους.
Παρακρατικές ομάδες που λειτουργούν για λογαριασμό του σοσιαλιστή ηγέτη της Βενεζουέλας συχνά επιδίδονται σε βιαιοπραγίες κατά πολιτικών του αντιπάλων, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Μαρία Κορίνα Μασάδο που πριν λίγες μέρες μας έδωσε μία συγκλονιστική συνέντευξη που δημοσιεύτηκε αρχικά στον Φιλελεύθερο και εν συνεχεία στο Liberal.
Συμπέρασμα: Δεν γίνεται να είσαι με τον Μαδούρο και να είσαι δημοκράτης.
Περί Αλληλεγγύης:
Όταν οι αριστεροί μας μιλούν για το κοινό καλό, το δίκαιο των φτωχών και τις αδικίες της καπιταλιστικής ανισότητας, φροντίζουν πάντα να αναφέρουν και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο ως το ισχυρό τους επιχείρημα.
Η λέξη αυτή, στους κύκλους της αριστεράς, έχει αποκτήσει μεταφυσική έννοια και ισχύ καθώς μπορεί να δικαιολογήσει σχεδόν τα πάντα. Θα έλεγε κανείς πως το μόνο που χρειάζεται ένας αριστερός για να σε πείσει για όλες τις αποτυχημένες πολιτικές που υποστηρίζει, είναι να σε κάνει να αισθανθείς ότι όλα όσα πρεσβεύει τα πρεσβεύει επειδή θέλει να είναι αλληλέγγυος προς τους αδύναμους.
Ε, λοιπόν ο Μαδούρο το στερεί και αυτό το επιχείρημα από τους υπερασπιστές του με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο.
Τις τελευταίες εβδομάδες χύνεται αίμα στη Βενεζουέλα γιατί από τη μία πλευρά, στα σύνορα με την Κολομβία και τη Βραζιλία, υπάρχει η ανθρωπιστική βοήθεια από κάθε γωνιά του πλανήτη και από την άλλη ο στρατός του Μαδούρο που προσπαθεί να τους απωθήσει. Μάλιστα, καλά διαβάσατε.
Σε μία χώρα όπου 7 στους 10 πολίτες πάνε για ύπνο κάθε βράδυ πεινασμένοι λόγω έλλειψης φαγητού, όπου η παιδική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 30% και η μητρική θνησιμότητα κατά 65%, ο σοσιαλισμός και η αλληλεγγύη του Μαδούρο ασχολείται με το να κρατήσει τα φάρμακα και τα τρόφιμα έξω από τα σύνορα της Βενεζουέλας.
Μάλιστα, σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες, στην προσπάθειά του να κρατήσει εκτός συνόρων την ανθρωπιστική βοήθεια ο στρατός του καθεστώτος δολοφόνησε από χθες τέσσερα άτομα και τραυμάτισε 287.
Συμπέρασμα: Αν στηρίζεις τον Μαδούρο, δεν μπορείς να μιλάς για αλληλεγγύη.
Περί Δικαιωμάτων:
Ένα ακόμα αγαπημένο αντικείμενο των αριστερών είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εκεί η κατάσταση στη Βενεζουέλα δεν διαφέρει από τα προηγούμενα. Οι ρεπόρτερ χωρίς σύνορα την κατατάσσουν ως 143 από 180 χώρες στην ελευθερία του τύπου και αναφέρουν ότι “οι παράνομοι έλεγχοι και οι συλλήψεις δημοσιογράφων έφτασαν επίπεδα ρεκόρ” την τελευταία χρονιά.
Ταυτόχρονα τα τελευταία χρόνια το καθεστώς έχει δολοφονήσει εκατοντάδες διαδηλωτές που ζητούσαν την παραίτηση του Μαδούρο (λες και τα δικαιώματα για την αριστερά αφορούν μόνο τους χειροκροτητές της), και έχει οδηγήσει 3,4 εκατομμύρια Βενεζολάνους στην προσφυγιά ή την ξενιτιά σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Συμπέρασμα: Αν δεν θες να ξεφτιλίζεσαι δημόσια, μην υποστηρίζεις τον Μαδούρο και τα ανθρώπινα δικαιώματα ταυτοχρόνως.
Ο Ιμπεριαλισμός:
Κάθε λαϊκιστής χρειάζεται και έναν μεγάλο εχθρό προκειμένου να ενώσει τον λαό του. Στην περίπτωση της ελληνικής αριστεράς ο εχθρός παραδοσιακά είναι ο ιμπεριαλισμός. Ο Μαδούρο ισχυρίζεται ότι η ιμπεριαλιστική Δύση θέλει να τον καταστρέψει.
Αν προσπεράσουμε την εμπλοκή του σε εσωτερικές υποθέσεις ξένων χωρών (βλέπε κονδύλια προς τους Ποδέμος της Ισπανίας και άλλων που θα μάθουμε πολύ σύντομα), λίγη μελέτη αποδεικνύει ότι το καθεστώς του έχει πολλά πάρε-δώσε με όλες τις αντιδημοκρατικές χώρες. Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι στη χώρα λειτουργούν δεκάδες χιλιάδες κουβανοί μυστικοί πράκτορες.
Παράλληλα, ο Μαδούρο έχει πολύ στενές σχέσεις με το καθεστώς Πούτιν και συχνά συμπορεύεται μαζί με το Ιράν σε θέματα που αφορούν την τιμή του πετρελαίου ενώ οι χώρες τους θεωρούνται στρατηγικοί εταίροι.
Ωραίος αντι-ιμπεριαλισμός! Με τον δικτάτορα της Κούβας, τον Ρώσο πρόεδρο που εισέβαλλε στην Ουκρανία και τη Γεωργία, και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.
Συμπέρασμα: Αν ο αγώνας σου κατά του ιμπεριαλισμού σημαίνει συμμαχία με τον Πούτιν, τον Κάστρο και το καθεστώς του Ιράν, μάλλον χρειάζεσαι ψυχίατρο.
Bonus:
Μακροσκελές το άρθρο σήμερα, όμως δεν γίνεται να κλείσουμε χωρίς κάτι οικονομικό. Ο μύθος της αριστεράς λέει ότι δεν έφταιξε ο σοσιαλισμός στη Βενεζουέλα αλλά η πτώση της τιμής του πετρελαίου. Το παρακάτω πινακάκι καταρρίπτει και αυτόν τον μύθο της αριστεράς, αλλά θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον τι θα σκαρφιστούν για να τον αντικαταστήσουν:
Βλέπετε, οι αριστεροί συμπολίτες μας έχουν πειστεί ότι οι ίδιοι είναι διαφωτισμένοι και ηθικοί, σε αντίθεση με εμάς τους νεοφιλελεύθερους που είμαστε βαμπίρ, δουλικά των αφεντικών και του κεφαλαίου και μισάνθρωποι.
Λοιπόν, όπως η αριστερά χτίζει γενιές αγωνιστών όταν ιστορικά διώκεται, σήμερα βιώνουμε την ταφόπλακα του ηθικού πλεονεκτήματος και το κύριο επιχείρημα που πρέπει να εμπεδώσουν οι νέες και νέοι Έλληνες προκειμένου να στραφούν μακριά από την άκρα, ριζοσπαστική αριστερά.
Με τον όρο ταφόπλακα αναφέρομαι φυσικά στη στάση της αριστερής μας κυβέρνησης και της εγχώριας διανόησης απέναντι στον εγκληματία που λέγεται Μαδούρο. Άθελα του, ο δικτάτορας της Βενεζουέλας έχει φροντίσει να αφοπλίσει κάθε επιχείρημα της αριστεράς περί αλληλεγγύης, δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Περί Δημοκρατίας:
Η δημοκρατία στη Βενεζουέλα έχει καταλυθεί εδώ και αρκετό καιρό. Η χώρα χαρακτηρίζεται ως ανελεύθερη από τον παγκόσμιο δείκτη Freedom House αλλά δεν χρειαζόμασταν κάποιον έγκυρο δείκτη για να το συμπεράνουμε αυτό.
Από το 2017, όταν ο Μαδούρο ουσιαστικά κατήργησε τη Βουλή και προκήρυξε εκλογές, η χώρα τελεί υπό καθεστώς ομηρίας.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι ξεπερνούν τους 600 και πολιτικοί αντιφρονούντες φοβούνται ακόμα και την σκιά τους.
Παρακρατικές ομάδες που λειτουργούν για λογαριασμό του σοσιαλιστή ηγέτη της Βενεζουέλας συχνά επιδίδονται σε βιαιοπραγίες κατά πολιτικών του αντιπάλων, όπως συνέβη και στην περίπτωση της Μαρία Κορίνα Μασάδο που πριν λίγες μέρες μας έδωσε μία συγκλονιστική συνέντευξη που δημοσιεύτηκε αρχικά στον Φιλελεύθερο και εν συνεχεία στο Liberal.
Συμπέρασμα: Δεν γίνεται να είσαι με τον Μαδούρο και να είσαι δημοκράτης.
Περί Αλληλεγγύης:
Όταν οι αριστεροί μας μιλούν για το κοινό καλό, το δίκαιο των φτωχών και τις αδικίες της καπιταλιστικής ανισότητας, φροντίζουν πάντα να αναφέρουν και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο ως το ισχυρό τους επιχείρημα.
Η λέξη αυτή, στους κύκλους της αριστεράς, έχει αποκτήσει μεταφυσική έννοια και ισχύ καθώς μπορεί να δικαιολογήσει σχεδόν τα πάντα. Θα έλεγε κανείς πως το μόνο που χρειάζεται ένας αριστερός για να σε πείσει για όλες τις αποτυχημένες πολιτικές που υποστηρίζει, είναι να σε κάνει να αισθανθείς ότι όλα όσα πρεσβεύει τα πρεσβεύει επειδή θέλει να είναι αλληλέγγυος προς τους αδύναμους.
Ε, λοιπόν ο Μαδούρο το στερεί και αυτό το επιχείρημα από τους υπερασπιστές του με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο.
Τις τελευταίες εβδομάδες χύνεται αίμα στη Βενεζουέλα γιατί από τη μία πλευρά, στα σύνορα με την Κολομβία και τη Βραζιλία, υπάρχει η ανθρωπιστική βοήθεια από κάθε γωνιά του πλανήτη και από την άλλη ο στρατός του Μαδούρο που προσπαθεί να τους απωθήσει. Μάλιστα, καλά διαβάσατε.
Σε μία χώρα όπου 7 στους 10 πολίτες πάνε για ύπνο κάθε βράδυ πεινασμένοι λόγω έλλειψης φαγητού, όπου η παιδική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 30% και η μητρική θνησιμότητα κατά 65%, ο σοσιαλισμός και η αλληλεγγύη του Μαδούρο ασχολείται με το να κρατήσει τα φάρμακα και τα τρόφιμα έξω από τα σύνορα της Βενεζουέλας.
Μάλιστα, σύμφωνα με τελευταίες πληροφορίες, στην προσπάθειά του να κρατήσει εκτός συνόρων την ανθρωπιστική βοήθεια ο στρατός του καθεστώτος δολοφόνησε από χθες τέσσερα άτομα και τραυμάτισε 287.
Συμπέρασμα: Αν στηρίζεις τον Μαδούρο, δεν μπορείς να μιλάς για αλληλεγγύη.
Περί Δικαιωμάτων:
Ένα ακόμα αγαπημένο αντικείμενο των αριστερών είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εκεί η κατάσταση στη Βενεζουέλα δεν διαφέρει από τα προηγούμενα. Οι ρεπόρτερ χωρίς σύνορα την κατατάσσουν ως 143 από 180 χώρες στην ελευθερία του τύπου και αναφέρουν ότι “οι παράνομοι έλεγχοι και οι συλλήψεις δημοσιογράφων έφτασαν επίπεδα ρεκόρ” την τελευταία χρονιά.
Ταυτόχρονα τα τελευταία χρόνια το καθεστώς έχει δολοφονήσει εκατοντάδες διαδηλωτές που ζητούσαν την παραίτηση του Μαδούρο (λες και τα δικαιώματα για την αριστερά αφορούν μόνο τους χειροκροτητές της), και έχει οδηγήσει 3,4 εκατομμύρια Βενεζολάνους στην προσφυγιά ή την ξενιτιά σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Συμπέρασμα: Αν δεν θες να ξεφτιλίζεσαι δημόσια, μην υποστηρίζεις τον Μαδούρο και τα ανθρώπινα δικαιώματα ταυτοχρόνως.
Ο Ιμπεριαλισμός:
Κάθε λαϊκιστής χρειάζεται και έναν μεγάλο εχθρό προκειμένου να ενώσει τον λαό του. Στην περίπτωση της ελληνικής αριστεράς ο εχθρός παραδοσιακά είναι ο ιμπεριαλισμός. Ο Μαδούρο ισχυρίζεται ότι η ιμπεριαλιστική Δύση θέλει να τον καταστρέψει.
Αν προσπεράσουμε την εμπλοκή του σε εσωτερικές υποθέσεις ξένων χωρών (βλέπε κονδύλια προς τους Ποδέμος της Ισπανίας και άλλων που θα μάθουμε πολύ σύντομα), λίγη μελέτη αποδεικνύει ότι το καθεστώς του έχει πολλά πάρε-δώσε με όλες τις αντιδημοκρατικές χώρες. Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι στη χώρα λειτουργούν δεκάδες χιλιάδες κουβανοί μυστικοί πράκτορες.
Παράλληλα, ο Μαδούρο έχει πολύ στενές σχέσεις με το καθεστώς Πούτιν και συχνά συμπορεύεται μαζί με το Ιράν σε θέματα που αφορούν την τιμή του πετρελαίου ενώ οι χώρες τους θεωρούνται στρατηγικοί εταίροι.
Ωραίος αντι-ιμπεριαλισμός! Με τον δικτάτορα της Κούβας, τον Ρώσο πρόεδρο που εισέβαλλε στην Ουκρανία και τη Γεωργία, και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.
Συμπέρασμα: Αν ο αγώνας σου κατά του ιμπεριαλισμού σημαίνει συμμαχία με τον Πούτιν, τον Κάστρο και το καθεστώς του Ιράν, μάλλον χρειάζεσαι ψυχίατρο.
Bonus:
Μακροσκελές το άρθρο σήμερα, όμως δεν γίνεται να κλείσουμε χωρίς κάτι οικονομικό. Ο μύθος της αριστεράς λέει ότι δεν έφταιξε ο σοσιαλισμός στη Βενεζουέλα αλλά η πτώση της τιμής του πετρελαίου. Το παρακάτω πινακάκι καταρρίπτει και αυτόν τον μύθο της αριστεράς, αλλά θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον τι θα σκαρφιστούν για να τον αντικαταστήσουν:
του Αλέξανδρου Σκούρα
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου