Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΩΣ ΜΟΧΛΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

ΣΕ ΟΛΟ τον αναπτυγμένο κόσμο η εκπαίδευση θεωρείται η πραγματική μηχανή ανάπτυξης και για αυτόν το λόγο συνδέεται με την οικονομία και την κοινωνία. Γνώση, έρευνα, καινοτομία καθορίζουν όχι μόνο τις ζωές μας, αλλά ορίζουν και την κατεύθυνση του μέλλοντος. Εκτός όμως από το ρόλο της στην οικονομία, η εκπαίδευση αποτελούσε ανέκαθεν το κύριο εργαλείο κινητικότητας μιας κοινωνίας. Για πολλές δεκαετίες το εκπαιδευτικό μας σύστημα έδωσε ευκαιρίες σε παιδιά μη προνομιούχων να κάνουν άλματα. Να πραγματώσουν τα όνειρά τους, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες για μία καλύτερη ζωή. Η μεσαία τάξη στην πατρίδα μας δημιουργήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες από το δυναμισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος και τις ευκαιρίες που εκείνο παρείχε στους πιο αδύνατους. Ένα καλό δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο ήταν το όπλο του αδύνατου απέναντι στις προκλήσεις.

Σήμερα η δημόσια εκπαίδευση νοσεί. Τα παλαιότερα χρόνια στα ιδιωτικά σχολεία πήγαιναν όσοι δεν μπορούσαν να περάσουν στην επόμενη τάξη. Τώρα για πολλούς η ιδιωτική εκπαίδευση αποτελεί επιλογή για καλύτερη γνώση.

Στα πανεπιστήμιά μας η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση γύρισε με το νόμο Γαβρόγλου την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση δεκαετίες πίσω, ακυρώνοντας τη μεταρρύθμιση του 2011, καταργώντας την αξιολόγηση. Άξιοι πανεπιστημιακοί από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου αναγκάστηκαν να φύγουν, μεταπτυχιακά προγράμματα που αποτελούσαν εργαλείο ανάπτυξης και σημαντικών εσόδων υποβαθμίστηκαν. Αρκετές σχολές σε ΑΣΟΕΕ, ΕΜΠ και Αριστοτέλειο έχουν καταληφθεί, έχουν γίνει γιάφκες κουκουλοφόρων και άντρο κάθε παράνομης δραστηριότητας.

Αν δεν αντιδράσουμε όλοι με σθένος και αποφασιστικότητα σε αυτά τα φαινόμενα, η δημόσια εκπαίδευση θα καταρρεύσει με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη χώρα. Η πάταξη της πρωτοφανούς ανομίας στα πανεπιστήμια, η ποιοτική αναβάθμιση της ακαδημαϊκής καθημερινότητας πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτες προτεραιότητες.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν απέναντι στην παρακμή. Η μεταρρύθμιση στο χώρο της εκπαίδευσης δεν είναι υπόθεση μόνο ενός πρωθυπουργού ή ενός υπουργού. Είναι υπόθεση μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας, η οποία πρέπει να απαιτήσει τα αυτονόητα:

Πρώτον, σχολεία ανοιχτά στους μαθητές, με αξιολόγηση διδασκόντων, με ενισχυμένο το θεσμό των πρότυπων και πειραματικών σχολείων.

Δεύτερον, ακαδημαϊκά ιδρύματα πραγματικά αυτόνομα, αυτοδιοικούμενα, με αξιολόγηση. Ανταγωνιστικά, εξωστρεφή, συνδεδεμένα με την παραγωγή και την αγορά εργασίας. Με διδάσκοντες, οι οποίοι θα πρωτοστατούν στην επιστήμη τους. Που θα αμείβονται αξιοπρεπώς και θα αισθάνονται ασφαλείς, αλλά και υπερήφανοι για το λειτούργημά τους.

Τρίτον, ιδρύματα ερευνητικά κέντρα που θα παράγουν μετρήσιμο ερευνητικό αποτελέσματα. Απλές αρχές και προτεραιότητες, αυτονόητες σε κάθε αναπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα. Τις αρχές αυτές θα υπηρετήσουμε την επόμενη μέρα στη Νέα Δημοκρατία με επιμονή, σταθερότητα και πίστη στη νέα γενιά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ