Δεν πέρασαν μόλις έξι μήνες από τον Ιανουάριο του 2015 και μεταμορφώθηκαν σε "γνήσιους" αριστερούς (τους ριζοσπάστες τους έστειλαν στο πυρ το εξώτερον).
Το ξανασκέφτηκαν ότι έπρεπε να έχουν και ένα δεξιόστροφο λαϊκιστικό προφίλ και έτσι τον Σεπτέμβριο του 2015 συμμάχησαν και εγκολπώθηκαν τη λαϊκιστική δεξιά του Καμμένου (ο διάβολος μέσα τους).
Ερωτοτρόπησαν και με την κεντροαριστερά (το παλαιό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) αλλά δεν τους βγήκε, μολονότι το μισό ΠΑΣΟΚ είχε ήδη μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εκστασιασμένοι από την "αποστολή" τους να "αλλάξουν τον κόσμο και την Ευρώπη", άρχισαν να μετατοπίζονται όλο και πιο δεξιά και, έτσι, μεταμορφώθηκαν, για τρίτη φορά, σε κόμμα της φιλελεύθερης Αριστεράς, ενώ συγχρόνως ποζάρουν και ως ευρωπαϊστές σοσιαλδημοκράτες, υψηλοί υπηρέτες των υψηλών ευρωπαϊκών αξιών του διαφωτισμού.
Πρώτη φορά, λοιπόν, μία φιλελεύθερη Αριστερά και στη χώρα μας και ο χορός καλά κρατεί.
Κανείς, πλέον, δεν θα πρέπει να εκπλαγεί αν στον επόμενο ανασχηματισμό συμμαχήσουν και με την άκρα λαϊκιστική δεξιά, προκειμένου να παραμείνουν για λίγο ακόμη στην εξουσία.
Αυτά είναι τα "μυστήρια της Αριστεράς" του Jean–Claude Michea, όπως τα περιγράφει στο ομότιτλο βιβλίο του.
"Είναι πια καιρός να καταλήξουμε σε πρακτικά συμπεράσματα. Εδώ και περισσότερο από τριάντα χρόνια σε όλες τις δυτικές χώρες, το εκλογικό θέαμα εκτυλίσσεται ουσιαστικά στον χώρο μιας και μοναδικής εναλλαγής μεταξύ μιας φιλελεύθερης αριστεράς και μιας φιλελεύθερης δεξιάς που, εκτός από μερικές λεπτομέρειες, αρκούνται πλέον στο να εφαρμόζουν εναλλάξ το οικονομικό πρόγραμμα που ορίζουν και επιβάλλουν τα μεγάλα διεθνή καπιταλιστικά ιδρύματα (και άρα, μέσω αυτών, τα ισχυρά παγκόσμια λόμπι, που αποτελούν την κύρια πηγή έμπνευσης αυτού του προγράμματος [...] η σύγχρονη ορθόδοξη αριστερά (πεπεισμένη πλέον πως μια έξοδος από τον καπιταλισμό δεν είναι ούτε δυνατή ούτε καν επιθυμητή) απαρνήθηκε, εδώ και τριάντα χρόνια, οριστικά, τη συμμαχία που την είχε συνδέσει επί έναν σχεδόν αιώνα με το σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα".
Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις της Αριστεράς είναι πλέον παροιμιώδεις.
Η Αριστερά, ξεκινώντας από τα ιδανικά του Διαφωτισμού και της Γαλλικής επανάστασης, και ενσωματώνοντας, στη συνέχεια, στο δόγμα της τη μεταφυσική θεωρία της "αταξικής" κοινωνίας, έχασε από τα πόδια της το ίδιο το θεμέλιο, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η θεωρία του ιστορικισμού του Μαρξ.
Πανικόβλητη από τις συνταρακτικές αλλαγές που συντελέστηκαν κυρίως στις χώρες του πρώην "υπαρκτού" σοσιαλισμού (και όχι μόνον), μπήκε στη διαδικασία μιας μαραθώνιας περιπέτειας συνεχών μεταμορφώσεων, προκειμένου να έχει στα σίγουρα ένα καταφύγιο επιβίωσης.
Και παρά το γεγονός ότι κρύβεται σαν ένα αγρίμι που το κυνηγάει η ιστορία για να το σκοτώσει, μένει, συγχρόνως, εγκλωβισμένη στη μεταφυσική πίστη σε ένα "νόημα της ιστορίας" ("η ίδια η ζωή δίνει τις δικές της απαντήσεις") και στη χειραφετητική ανάπτυξη του σύγχρονου πολιτισμού, περιμένοντας, έτσι, να βγει έξω από τον λάκκο των λεόντων που η ίδια έπεσε.
Το πρόβλημα, κατά τον Michea, είναι η καταστατική πίστη της Αριστεράς σε ένα υποτιθέμενο "νόημα της ιστορίας", στην πίστη, δηλαδή, για την "αυτόματη και μεγαλειώδη προέλαση του ανθρώπινου είδους από τη βαρβαρότητα στη θαυμαστή δυτική νεωτερικότητα".
Έτσι, βρήκε την "ουσία της" στους συμβολισμούς, όπως είναι η "συμφωνία των Πρεσπών", η "συμφωνία Kράτους και Eκκλησίας" και, τελικά, η συμφωνία της Αριστεράς με τον διάβολο.
Αυτή η μεταφυσική υπόσταση της Αριστεράς αφήνει ελεύθερο το πεδίο για τον κανιβαλισμό της καθημερινότητας του πολίτη, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, στα δικαστήρια, στις εφορίες, στα νοσοκομεία, εκεί όπου οι "κολασμένοι" αυτής της χώρας καλούνται να καταθέσουν και το τελευταίο ευρώ από τον ιδρώτα τους.
Φλερτάροντας φανερά με την παραβατικότητα, η Αριστερά αξιοποιεί τον δημόσιο χώρο, καθιστώντας το λιμάνι για τους εν γένει παραβατικούς και φυλακή για τους ελεύθερους και δημοκρατικούς πολίτες.
Συμπέρασμα: Η συριζαϊκή Αριστερά μετέτρεψε τη χώρα σε ένα reality show.
Του Δημήτρη Τσαρδάκη
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου