Με
αυτοπεποίθηση ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης δήλωσε προ ημερών ότι στο
θέμα το μαθήματος των Θρησκευτικών δεν υποχωρεί καθώς έχει και την
κάλυψη του Πρωθυπουργού.
Σε 24 ώρες και πίσω έκανε και αποδείχθηκε ότι δεν
είχε την κάλυψη του Πρωθυπουργού -και συνεπώς λειτουργούσε προβοκατόρικα
απέναντι του. Από το "άριστα είκοσι", κάτω από τη βάση.
Ένας αξιοπρεπής πολιτικός θα υπέβαλε την παραίτησή του. Ο Φίλης δεν το έκανε, όπως δεν το έκανε και σε προηγούμενες "τάπες" που υπέστη. Εμμένει να κάνει τον υπουργό σε μια κυβέρνηση που τον αδειάζει. Όπως και ο Πρωθυπουργός επιμένει να τον κρατάει στο υπουργικό συμβούλιο, ήτοι να του δείχνει την εμπιστοσύνη του, παρ'
ό,τι συχνά τον εκθέτει.
Περίεργα πράγματα; Για την κοινή λογική και την πολιτική τάξη ναι. Για τη σημερινή κυβέρνηση όχι. Δεν είναι μόνο ο Φίλης που αποδοκιμάζεται αλλά δεν εγκαταλείπει τον υπουργικό θώκο. Ο Δρίτσας, ο Σπίρτζης, ο Μπαλτάς, ο Σκουρλέτης, έχουν έλθει κατά καιρούς σε διάσταση με την επίσημη κυβερνητική πολιτική, έμειναν χωρίς την κάλυψη του Πρωθυπουργού, παραδέχθηκαν ότι υπογράφουν αποφάσεις που δεν εγκρίνουν, αλλά δεν κουνηθήκαν από την υπουργική καρέκλα. Για να μην μιλήσουμε για τον Καμμένο.
Υπάρχει λοιπόν ένα πρόβλημα πολιτικής συμπεριφοράς για τα μισά σχεδόν μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Η πολιτική ευαισθησία απουσιάζει από την κυβερνητική πρακτική τους. Τους δείχνουν το φεγγάρι και αυτοί κοιτάζουν το δάκτυλο. Τους φτύνει το μέγαρο Μαξίμου και απλώς παίρνουν την ομπρέλα τους. Ακόμη και για τα μάτια να είναι η αποδοκιμασία, η ταπείνωση για τον φορέα του υπουργικού αξιώματος υφίσταται.
Ο αείμνηστος Αναστάσης Πεπονής, παραιτήθηκε γιατί μια εφημερίδα έγραψε ότι γίνονται κομματικές προσλήψεις, ενώ ο ίδιος πάλευε να εφαρμόσει τον νόμο με τον οποίο τις έβαζε σε τάξη. Παρ ό,τι ο Πρωθυπουργός του ζήτησε να παραμείνει επέμενε -κρίνοντας ότι παραιτούμενος υπερασπίζεται καλύτερα το αγαθό της αντικειμενικότητας στις προσλήψεις που προσπαθούσε να επιβάλει.
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Σήμερα η υπουργική καρέκλα βγάζει σκοινιά και δένει χειροπόδαρα όποιον κάθεται. Η μισή ντροπή δίκη τους και η άλλη μισή σε όποιον τους επισημαίνει ότι ο πολιτικός πρέπει να τηρεί έναν κώδικα ,στον πυρήνα του οποίου υπάρχει η διασφάλιση του δημοσίου σεβασμού. Στη σημερινή κυβέρνηση υπάρχουν πρόσωπα που δεν ενδιαφέρονται να τους σέβεται η κοινή γνώμη, γιατί δεν τη σέβονται και οι ίδιοι.
Σ' αυτό το πλαίσιο το ηθικό πλεονέκτημα που όφειλε να έχει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, δεν είναι αυτό που της καταλογίζει η αντιπολίτευση ότι έχασε -γιατί μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο δεν βαρύνει την κυβέρνηση Τσίπρα.
Ένας αξιοπρεπής πολιτικός θα υπέβαλε την παραίτησή του. Ο Φίλης δεν το έκανε, όπως δεν το έκανε και σε προηγούμενες "τάπες" που υπέστη. Εμμένει να κάνει τον υπουργό σε μια κυβέρνηση που τον αδειάζει. Όπως και ο Πρωθυπουργός επιμένει να τον κρατάει στο υπουργικό συμβούλιο, ήτοι να του δείχνει την εμπιστοσύνη του, παρ'
ό,τι συχνά τον εκθέτει.
Περίεργα πράγματα; Για την κοινή λογική και την πολιτική τάξη ναι. Για τη σημερινή κυβέρνηση όχι. Δεν είναι μόνο ο Φίλης που αποδοκιμάζεται αλλά δεν εγκαταλείπει τον υπουργικό θώκο. Ο Δρίτσας, ο Σπίρτζης, ο Μπαλτάς, ο Σκουρλέτης, έχουν έλθει κατά καιρούς σε διάσταση με την επίσημη κυβερνητική πολιτική, έμειναν χωρίς την κάλυψη του Πρωθυπουργού, παραδέχθηκαν ότι υπογράφουν αποφάσεις που δεν εγκρίνουν, αλλά δεν κουνηθήκαν από την υπουργική καρέκλα. Για να μην μιλήσουμε για τον Καμμένο.
Υπάρχει λοιπόν ένα πρόβλημα πολιτικής συμπεριφοράς για τα μισά σχεδόν μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Η πολιτική ευαισθησία απουσιάζει από την κυβερνητική πρακτική τους. Τους δείχνουν το φεγγάρι και αυτοί κοιτάζουν το δάκτυλο. Τους φτύνει το μέγαρο Μαξίμου και απλώς παίρνουν την ομπρέλα τους. Ακόμη και για τα μάτια να είναι η αποδοκιμασία, η ταπείνωση για τον φορέα του υπουργικού αξιώματος υφίσταται.
Ο αείμνηστος Αναστάσης Πεπονής, παραιτήθηκε γιατί μια εφημερίδα έγραψε ότι γίνονται κομματικές προσλήψεις, ενώ ο ίδιος πάλευε να εφαρμόσει τον νόμο με τον οποίο τις έβαζε σε τάξη. Παρ ό,τι ο Πρωθυπουργός του ζήτησε να παραμείνει επέμενε -κρίνοντας ότι παραιτούμενος υπερασπίζεται καλύτερα το αγαθό της αντικειμενικότητας στις προσλήψεις που προσπαθούσε να επιβάλει.
Άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Σήμερα η υπουργική καρέκλα βγάζει σκοινιά και δένει χειροπόδαρα όποιον κάθεται. Η μισή ντροπή δίκη τους και η άλλη μισή σε όποιον τους επισημαίνει ότι ο πολιτικός πρέπει να τηρεί έναν κώδικα ,στον πυρήνα του οποίου υπάρχει η διασφάλιση του δημοσίου σεβασμού. Στη σημερινή κυβέρνηση υπάρχουν πρόσωπα που δεν ενδιαφέρονται να τους σέβεται η κοινή γνώμη, γιατί δεν τη σέβονται και οι ίδιοι.
Σ' αυτό το πλαίσιο το ηθικό πλεονέκτημα που όφειλε να έχει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, δεν είναι αυτό που της καταλογίζει η αντιπολίτευση ότι έχασε -γιατί μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο δεν βαρύνει την κυβέρνηση Τσίπρα.
Η χαμένη ηθική της αποτυπώνεται στην πολιτική αναισθησία πολλών μελών
της, που αδιαφορούν για τη βουή του πλήθους εναντίον τους, επικαλούμενοι
την "αριστερή" ορθότητα της πολιτικής του.
Μόνο που όπως έλεγε ο Ιρλανδός πολιτικός Ντάνιελ Ο΄ Κόνελ:
"Τίποτε δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθό, αν είναι ηθικά λάθος".
Του Γιώργου Λακόπουλου
capital.gr
Του Γιώργου Λακόπουλου
capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου