Μία φανταστική ιστορία...

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένας βασιλιάς, ο Αλέξιος ο Αριστερόστροφος. Γιατί αριστερόστροφος; Γιατί όταν ήθελε να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του ή να αλλάξει κατεύθυνση το έκανε πάντα με φορά προς τα αριστερά. Ο Αλέξιος κυβερνούσε στη χώρα των σανοφάγων, με τη βοήθεια του μαρεσάλου Πάνου που είχε και το παρατσούκλι... τσουρουφλισμένος.

Η ιστορία αυτή αφηγείται τη δραματική πτώση του βασιλιά, ο οποίος κατάντησε έκπτωτος όταν οι υπήκοοί του κατάλαβαν ότι... ο σανός που τους σερβίρανε στα βασιλικά εστιατόρια, δεν ήταν το γκουρμέ έδεσμα που εκείνοι νόμιζαν, αλλά τροφή κατάλληλη μόνο για ζώα. Και όσο και αν προσπάθησε ο Αρχιεπίσκοπος της χώρας, στενός φίλος του βασιλιά και σύμβουλός του, να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την μεταπείσει, ότι ο σανός ήταν και αρίστης ποιότητας αλλά και εξόχως... γκουρμέ, επικαλούμενος για να φανεί προσιτός και προσφιλής την ταπεινή καταγωγή του
μια και ξεκίνησε από απλός παπάς, στο τέλος η λαϊκή οργή και αγανάκτηση μαζί με την πείνα που δεν μπορούσε να κορέσει η προσφερόμενη τροφή, προκάλεσε αντιδράσεις και έκρυθμες καταστάσεις που οι παλιότεροι πλέον διηγούνται ως τα "Μαξιμινά Χρονικά".

Σύμφωνα λοιπόν με τα "Χρονικά", το κλίμα ευδαιμονίας στο παλάτι του Αλέξιου άρχισε να αλλάζει όταν εκείνος διαπίστωσε ότι τα βασιλικά θησαυροφυλάκια ήταν πιο έρημα και από την έρημο Σαχάρα. Δεν υπήρχε ούτε ένα νόμισμα... Η τακτική του να επιδοτεί έναν στρατό ολόκληρο από αφοσιωμένους μεν αλλά οκνηρούς υπαλλήλους, που υποτίθεται ότι προσέφεραν δημόσιο έργο αλλά στην ουσία μαζί με την άλλη ευνοούμενη του βασιλιά τάξη, την ανώτερη κάστα των συνδικαλιζόμενων (που ήλεγχαν τους δημοσίους...), είχαν ως κύριο έργο να δημιουργούν ευνοϊκό για τον βασιλιά κλίμα και να επηρεάζουν τους συμπολίτες τους υπέρ του Αλέξιου, είχε αδειάσει τα θησαυροφυλάκια. Μαζί με την κακοδιαχείριση, βεβαίως. Και δεν μπορούσε να προσδοκά και σε βοήθεια από τα γειτονικά βασίλεια. Τον είχαν απειλήσει ευθέως με πόλεμο αν τους ζητούσε για μία ακόμη φορά δανεικά, όπως είχε κάνει στο παρελθόν. Δανεικά που δεν αποπληρώθηκαν ποτέ και για τα οποία είχαν υπογραφεί συνθήκες που ποτέ δεν τηρήθηκαν. Όσο και αν ο Αλέξιος προσπάθησε να αναστρέψει το κλίμα με τους γείτονες δεσμευόμενος να υλοποιήσει όλες τις υποσχέσεις, εκείνοι πλέον δεν τον εμπιστεύονταν.

Ποια ήταν λοιπόν η πρώτη του αντίδραση; Κάλεσε τον θησαυροφύλακα Ευκλείδη που θεωρούταν στο παλάτι τσακάλι ευφυΐας και τον ρώτησε αν μπορούν να αυξήσουν τους φόρους στο βασίλειο ώστε να γεμίσουν και πάλι τα θησαυροφυλάκια. Ο Ευκλείδης - το τσακάλι, αφού συσκέφτηκε με τον αρχιδούκα Γεώργιο τον επονομαζόμενο και Κατρούγελο (άγνωστο γιατί), ο οποίος είχε ευθύνη της καταβολής βασιλικών επιδομάτων σε ηλικιωμένους και αναξιοπαθούντες, επιδόματα που εξασφαλίζονταν από ειδικές εισφορές που πέραν των φόρων βάρυναν όλους τους εργαζόμενους στο βασίλειο, συνέταξε το πόρισμά του.

"Να αυξήσουμε τις δουλειές και να φέρουμε ανάπτυξη δεν μπορούμε για να εισπράττουμε από εκεί. Δεν ξέρουμε άλλωστε και πώς να το κάνουμε. Δεν μας χρειάστηκε ποτέ. Περισσότεροι φόροι λοιπόν και μεγαλύτερες εισφορές. Και ταυτόχρονα λιγότερες βασιλικές παροχές. Κοστίζουν. Μόνο σανό θα δίνουμε αφειδώς, που δεν κοστίζει κιόλας". Το άκουσε ο Αλέξιος και χαμογέλασε. Το σχέδιο του φάνηκε καλό. Ο σανός και φθηνός ήταν και τον κατανάλωναν με ευχαρίστηση οι υπήκοοι. Οπότε θα τους ξεγελούσε μια χαρά. Από την άλλη, δεν μπορεί, σκέφτηκε, όλο και θα υπάρχουν κάποιοι που θα έχουν κρυμμένα λεφτά στα σεντούκια. Θα πρέπει να τους τα πάρουμε. Όσο για τους υπόλοιπους, δεν παθαίνουν και τίποτε αν βάλουν το ζωνάρι μια δυο τρύπες πιο μέσα. Καλό θα τους κάνει μία δίαιτα... Και διέταξε τους αυλικούς του να επιβάλουν μεγαλύτερους φόρους, να ψάξουν βαθιά σε αποθήκες, σεντούκια και κρυψώνες να βρουν ακόμη και το τελευταίο νόμισμα που μπορεί να είχαν κρύψει οι υπήκοοί του. Και την ίδια στιγμή τους έριχναν σανό με τους τόνους...

Έλα όμως που η φορομπηχτική πολιτική του Ευκλείδη - το τσακάλι και οι περικοπές στις παροχές που επέβαλε ο Γεώργιος ο επονομαζόμενος Κατρούγελος, ξεσήκωσαν την οργή των πολιτών… Ενώ την ίδια ώρα τα θησαυροφυλάκια δεν γέμιζαν καθώς είτε δεν υπήρχαν κρυμμένα χρήματα, είτε όσοι τα είχαν κρύψει τα είχαν καταχωνιάσει τόσο καλά που δεν μπορούσαν να τα ανακαλύψουν οι άνθρωποι του Αλέξιου… Και έτσι άρχισαν όχι μόνο να διαμαρτύρονται οι πολίτες, αλλά και να ανησυχούν οι επιφορτισμένοι με δημόσιο έργο και οι συνδικαλιζόμενοι ότι με άδεια θησαυροφυλάκια δεν θα μπορεί ο βασιλιάς να πληρώνει άλλο για την υποστήριξή τους…

Οι μουρμούρες άρχισαν να αποκτούν μαζικό χαρακτήρα και ο Αλέξιος άρχισε να γίνεται αποδέκτης της απογοήτευσης των πολιτών από το κυνήγι που υφίσταντο από τους βασιλικούς επιτρόπους. Τότε ο Αλέξιος καθ’ υπόδειξη του Αρχιεπισκόπου –πρώην παπά– σκέφτηκε να ελέγξει τις πηγές πληροφόρησης της κοινής γνώμης, θεωρώντας ότι μέσω εκείνων αναδεικνύονταν τα δεινά των υπηκόων του και επηρεάζονταν μεταξύ τους δυσμενώς έναντι του βασιλιά. Αποφάσισε λοιπόν να διαλύσει τους τελάληδες. Όσους δεν εκδίωξε, τους έκλεισε με διάφορα προσχήματα στα μπουντρούμια του παλατιού. Εκεί με τη βοήθεια του Αρχιεπισκόπου, άλλους τους κατήργησε και άλλους επιχείρησε να τους ελέγξει. Ενώ διόρισε και δικούς του τελάληδες για να προπαγανδίζουν υπέρ του βασιλιά και της αυλής του.

Το σχέδιο του Αλέξιου θα μπορούσε να πετύχει αν για κακή του τύχη δεν μεσολαβούσε η "μεγάλη βαρυστομαχιά", όπως αργότερα ονομάστηκε η μεταστροφή του κόσμου που από φανατικοί καταναλωτές σανού, αηδίασαν με την τροφή, σταμάτησαν να την καταναλώνουν και ξεσηκώθηκαν. Τι τους οδήγησε στην "αηδία"; Τι βάρυνε περισσότερο ώστε να χαλάσει η γεύση τους; Άγνωστο. Ίσως και όλα μαζί. Οι μεγάλοι φόροι, οι λιγότερες παροχές, η αλαζονεία του βασιλιά και της αυλής του που θεώρησαν ότι θα ελέγχουν τους υπηκόους τους για πάντα, η ύποπτη ιστορία με τους τελάληδες, η αδυναμία του Αλέξιου να τα βρει αποτελεσματικά με τα γειτονικά βασίλεια, η ασύδοτη εύνοια προς ορισμένες τάξεις, η έλλειψη εργασίας, όλα.

Και όταν το σανό σταμάτησε να είναι τροφή (υλική ή πνευματική), ήρθε η έκρηξη. Στην αυλή βέβαια δεν καταλάβαιναν τι συμβαίνει. Νόμιζαν ότι απλώς δεν είχε ο κόσμος αρκετό σανό. Και έτσι προσπαθούσαν να τους χορηγήσουν ακόμη περισσότερο. Έκαναν το κλασσικό λάθος που κάνουν όλοι οι ηγεμόνες και ηγεμονίσκοι όταν αρχίζουν να χάνουν το παιχνίδι. Δεν άνοιξαν τα μάτια τους. Τους τύφλωνε η αλαζονεία. Και όταν ξέσπασε η οργή τίποτε πλέον δεν μπορούσε να την σταματήσει. Και ο βασιλιάς Αλέξιος μαζί με όλη του την αυλή δεν είχε το σθένος να παραιτηθεί από τον θρόνο. Να φύγει διασώζοντας έστω και κατά τι την βασιλική του αξιοπρέπεια. Και έτσι αποκαθηλώθηκε μέσα στη χλεύη και μέσα στην απαξίωση.

Ας ελπίσουμε ότι το παραμυθάκι αυτό θα είναι διδακτικό. Για τους Αλέξιους αυτού του κόσμου. Ώστε να συνειδητοποιήσουν τι έρχεται. Ιδιαίτερα όταν έχει ήδη εκδηλωθεί η πρώτη "βαρυστομαχιά" και η πρώτη "αηδία" στον σανό. Κάποιοι άλλοι δεν άκουσαν, δεν κατάλαβαν και ένιωσαν τις συνέπειες της οργής. Δεν γλυτώνει κανείς από αυτήν, όταν πλέον ξεσπάσει. Μετά είναι αργά.

ΥΓ: Οποιαδήποτε τυχόν ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι πέρα για πέρα πλασματική. Η ιστορία είναι εξ ολοκλήρου προϊόν φαντασίας.


Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
capital.gr