Προς τουρκοκουρδική συμμαχία;

Με πρωτοβουλία του φυλακισμένου Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτζαλάν, ξεκίνησε μια νέα ιστορική διαδικασία για τη επίλυση του κουρδικού ζητήματος στην Τουρκία.

 Τουρκία και Μέση Ανατολή χωρίς Κούρδους δεν φαντάζεται κανείς πλέον.
Η καταπιεστική αντι-κουρδική πολιτική της κυβέρνησης Ερντογάν απέτυχε.
Ο Οτζαλάν βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο με πρωτοφανή δημοτικότητα χάρης στην άθραυστη αντίσταση γύρω του.
Πρώτον, πρέπει να παρατηρηθεί ότι δεν πρόκειται για πρόβλημα κουρδικής τρομοκρατίας στην Τουρκία, αλλά για μια άγρια ​​αντι-κουρδική καταστολή για την άρνηση των άλλων ταυτοτήτων και

πολιτισμών από την ίδρυση της Δημοκρατίας της Τουρκίας. Είναι σαφές ότι οι Κούρδοι είναι θύματα κρατικής τρομοκρατίας.
Παρά την πολιτική της άρνησης και της καταστροφής, οι Κούρδοι πάντα έδειξαν τη θέληση τους για μια ειρηνική λύση, παρέχοντας πολλές μονομερές καταπαύσεις του πυρός που πάντα απορρίφθηκαν από το τουρκικό κράτος. Η τελευταία χειρονομία καλής θέλησης ήταν η απελευθέρωση οκτώ Τούρκων αιχμαλώτων από το ΡΚΚ στις 13 Μαρτίου.
Δημοκρατική Συνομοσπονδία της Μέσης Ανατολής
Τι εννοούν οι Κούρδοι για μια λύση με το τουρκικό κράτος;
Φυλακισμένος στο νησί Ιμραλί από το 1999, ο Οτζαλάν υπογράμμισε ότι εργάζεται για τον εκδημοκρατισμό ολόκληρης της Τουρκίας. Το σημερινό καθεστώς της Τουρκίας είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια ειρηνική λύση.
Χρειάζεται ριζική αλλαγή στρατηγικής και της νοοτροπίας του τουρκικού πληθυσμού για την επίτευξη διαρκούς ειρήνης.
Σύμφωνα με τη γενική γνώμη των αναλυτών, οι Κούρδοι εγκατέλειψαν πρώτα το στόχο της ανεξαρτησίας και έπειτα αυτόν της δημοκρατικής αυτονομίας, περιορίζοντας τον σε μια  απλή αποκέντρωση για το Κουρδιστάν.
Μπορούμε να δεχθούμε ότι υπάρχει μια δόση αλήθειας, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Διότι, πέρα από αυτές τις διεκδικήσεις, το κουρδικό κίνημα υιοθετεί μια άλλη μακροπρόθεσμη στρατηγική και ένα ευρύτερο στόχο: την Δημοκρατική Συνομοσπονδία της Μέσης Ανατολής, όπου όλες οι συνιστώσες α αυτής της περιοχής θα βρουν επιτέλους τη θέση τους με τις διαφορές τους  και την αυτονομία τους.
Το σβήσιμο των συνόρων μεταξύ των λαών και η ελαχιστοποίηση της εξουσίας των κεντρικών αρχών φαίνονται να αποτελούν την καλύτερη λύση.
Το σχέδιο του Κούρδου ηγέτη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απλό σχέδιο για την ειρήνη μεταξύ Τούρκων και Κούρδων, αλλά μεταξύ όλων των λαών και πολιτισμών στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής συνομοσπονδίας.
Συζητώντας για περισσότερο από δέκα χρόνια στη φυλακή του, το σχέδιο του Οτζαλάν βασίζεται σε τρεις πυλώνες: τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, τη δημοκρατική αυτονομία για τους Κούρδους και την μεσανατολική συνομοσπονδία.
Εν τω μεταξύ, οι Κούρδοι δημιούργησαν παράλληλες δομές, όπως δήμοι και λαϊκά συμβούλια.
Διάφορες λύσεις έχουν συζητηθεί από τη σύλληψη του Οτζαλάν και μετά. Τα βιβλία και οι ιδέες του έχουν συζητηθεί ευρέως για να κινηθούν τα πράγματα στο επίπεδο της νοοτροπίας. Ο εκδημοκρατισμός της Τουρκίας αποτελεί συνεπώς την πρώτη φάση.
Το AKP έχασε, ορατή μια συμμαχία με τους Κούρδους;
Όπως και οι προκάτοχοί της, η κυβέρνηση του AKP επικεντρώθηκε  πρώτα στην καταστροφή του PKK και την καταστολή των απαιτήσεων του κουρδικού λαού.
Μάλιστα πίστευε ότι το PKK δεν θα έβγαζε το χειμώνα του 2011, βασισμένη σε ένα σενάριο Ταμίλ.
Αλλά το καλοκαίρι του 2012 δεν άργησε να είναι ένας εφιάλτης για το τουρκικό κράτος.
Το PKK ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου επίθεση, αποκτώντας τον έλεγχο μιας μεγάλης περιοχής και σπάζοντας το μύθο του παντοδύναμου στρατού.
Αποτέλεσμα: η κατασταλτική και ασφαλιστική πολιτική, καθώς και το ψευδές κουρδικό άνοιγμα, που ξεκίνησε το 2009, απέτυχαν. Το ΑΚΡ και ο στρατός του έχασαν.  
Έχει τελικά η Τουρκία επίγνωση του τι την περιμένει στο μέλλον, αν δεν καταφέρει να βρει μια λύση με τους Κούρδους;
Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι οι σημερινές διαπραγματεύσεις μεταξύ του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και του τουρκικού κράτους είναι οι πιο σοβαρές των τελευταίων 30 χρόνων του πολέμου κατά των Κούρδων.
Η συγκυρία πιέζει την Τουρκία να συμμαχήσει με τους Κούρδους. Είναι πιθανό ότι η κυβέρνηση έχει συνειδητοποιήσει τη σημασία μιας τέτοιας συμμαχίας που θα σώσει τόσο στο εσωτερικό όσο και τη Μέση Ανατολή.
Παραμένει ερωτηματικό το αν η κυβέρνηση του ΑΚΡ μπορεί να προχωρήσει μέχρι τέλος.
 Είτε η Τουρκία να αποδεχθεί μια δίκαιη και δημοκρατική συμμαχία με τους Κούρδους, είτε θα βυθιστεί στο χάος που μπορεί να φτάσει στην έκρηξη των σημερινών συνόρων.
Με δεδομένη την κατασταλτική, αντικοινωνική και ελευθερόκτονη πολιτική της σημερινής κυβέρνησης, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο εκδημοκρατισμός της Τουρκίας απαιτεί την ενεργό συμμετοχή της κοινωνίας και την επιστράτευση των δημοκρατικών δυνάμεων σε αυτή τη διαδικασία επίλυσης.
Ο κινητήρας της αλλαγής είναι συνεπώς ο κουρδικός λαός.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε την ειρήνη στα χέρια της κυβέρνησης του ΑΚΡ, επειδή αυτό το κόμμα είναι πραγματικά αντιδημοκρατικό.
Η θεαματική επέλαση των Κούρδων στη Συρία
Μετά την εξέγερση που ξεκίνησε στα μέσα Μαρτίου του 2011 στη Συρία, έσπασε η αντι-κουρδική συμμαχία μεταξύ της Τουρκίας, του Ιράν και της Συρίας.
Το Ιράν αναγκάστηκε να συνάψει  την κατάπαυση του πυρός με το Κόμμα για μια Ελεύθερη Ζωή στο Κουρδιστάν (PJAK), το κύριο και ένοπλο λαϊκό κόμμα στο ιρανικό Κουρδιστάν, μετά από βίαιες συγκρούσεις.
Η ιστορική επέλαση των Κούρδων στη Συρία, που επισημαίνεται ιδίως με τη συνολική κατάκτηση εννέα από τις έντεκα πόλεις του συριακού Κουρδιστάν από τον Ιούλιο του 2012, άλλαξε ριζικά τους κανόνες του παιχνιδιού.
 Σήμερα, η αναπόφευκτη θέση του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν είναι ισχυρότερη από ποτέ και η ιδεολογία του απλώθηκε  ευρέως σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Το κίνημα του, το PKK λαμβάνει μαζική υποστήριξη στο Κουρδιστάν και στη διασπορά.
Η ικανότητα του PKK να δημιουργήσει συμμαχίες με περιφερειακές και διεθνείς δυνάμεις δεν είναι αμελητέα για την Τουρκία.
Μπορεί επίσης να επιβληθεί μια συμμαχία στο άξονα Ιράν-Ρωσία.
Κάποιος μπορεί εύκολα να παρατηρήσει ότι το PKK έχει καταστεί μια περιφερειακή δύναμη που δεν μπορεί να αγνοηθεί, γεγονός που προέτρεπε την Άγκυρα να επανεξετάσει την πολιτική της για το μέλλον της και να προβληματιστεί πάλι σχετικά με την εφαρμογή των ηγεμονικών φιλοδοξιών της, καθώς και για το νεοοθωμανικό όνειρό της .
Η Αποκέντρωση
Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, η κυβέρνηση του ΑΚΡ είναι έτοιμη να δεχθεί μια πολιτική αποκέντρωσης για την κουρδική περιοχή, το δικαίωμα στην εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα και την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων.
Χιλιάδες άτομα, συμπεριλαμβανομένων εκλεγμένων αξιωματούχων, δικηγόρων, δημοσιογράφων, φοιτητών, υπερασπιστών των ανθρώπινων δικαιωμάτων και παιδιών έχουν φυλακιστεί από το 2009 σε ένα κύμα καταστολής εναντίον των Κούρδων που στόχευε το κυριότερο νόμιμο κόμμα BDP και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών.
Μετά από μια εσωτερική διαμάχη με την Αδελφότητα του Φετουλάχ Γκιουλέν, ισχυρό σύμμαχο του ΑΚΡ, ο Ερντογάν επιδιώκει περαιτέρω την υποστήριξη του κουρδικού κινήματος για ένα προεδρικό καθεστώς.
Η 21η Μαρτίου, η ημέρα του εορτασμού του Νεβρόζ που σημαίνει για τους Κούρδους την αναγέννηση, την άφιξη της άνοιξης και την αντίσταση, είναι έτσι και αλλιώς  η αρχή μιας ιστορικής διαδικασίας για μια δημοκρατική λύση για το Κουρδικό ζήτημα.
Οι Κούρδοι έχουν πλέον επίγνωση της σημασίας να παραμείνουν κινητοποιημένοι κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, επιβάλλοντας μεταξύ άλλων μια άξια και βιώσιμη ειρήνη, καθώς και την άμεση επαφή μεταξύ του Οτζαλάν και του κινήματος του για την πραγματική προώθηση των διαπραγματεύσεων.
Όσον αφορά το ΡΚΚ, η οργάνωση υιοθετεί μια δίποδη στρατηγική για το έτος 2013: να  παραμένει ανοικτό  στο διάλογο και να συνεχίσει τη μεγάλη «επαναστατική» επίθεση, που ξεκίνησε το 2012.

 Δίκτυο ελεύθερων ειδήσεων της Μεσοποταμίας (μτφ. Κριστιάν)
(Πηγή : http://infognomonpolitics.blogspot.gr)