Κυνήγι δημοσίων υπαλλήλων

Κοντεύει να γίνει μόδα. Όπως κάποτε τα τεριλέν παντελόνια καμπάνα ή οι γελοίες ινδικές φουστάνες που φορούσαν απαραιτήτως οι προοδευτικές γκόμενες. Κάθε νεοφιλελεύθερος χλέμπουρας, που συνήθως επί τρεις γενιές ραχατεύει σε βάρος του Πρυτανείου, θέλει κι ένα κεφάλι δημοσίου υπαλλήλου.

Μόνο κυνήγι σαν της αλεπούς δεν έχουν προτείνει μερικοί, λάβροι κι αγανακτισμένοι, χτυπώντας το καθεστωτικό  Montblanc τους πάνω στα χαρτάκια τους στα δελτία. Ν’ αμολάμε τον δημόσιο υπάλληλο στα χωράφια και να τον κυνηγάμε με άλογα και σκυλιά ντυμένοι με κόκκινα σακάκια.

Πιο λάβροι απ’ όλους οι δημοσιαγραφάρες των καναλιών των μπετατζήδων – εργολάβων – προμηθευτών. Όσο τα αφεντικά τους μασουλούσανε τους προϋπολογισμούς του κράτους, ουδέποτε τους τσίμπησε η μύγα της αγανάκτησης. Τώρα όμως τους πνίγει το …δίκιο. Νομίζεις πως στρατιές

ακαμάτηδων δημοσίων υπαλλήλων έχουν κάνει μπλόκο στους Ευζώνους και δεν μπορεί να περάσει η ανάπτυξη, που έρχεται φουριόζα.

Μια ολόκληρη κατηγορία εργαζομένων, εκατοντάδες χιλιάδες, κατασυκοφαντούνται, συχνά από τους υπαίτιους του προβλήματος και τους μπιστικούς τους στα ΜΜΕ!

Δεν με ενοχλεί απλώς. Γυρίζει ανάποδα το μάτι μου κι αισθάνομαι το καθήκον να βάλω τα πράγματα στην θέση τους.

Είμαι γιος δημοσίου υπαλλήλου, πλαστιγγοποιού στον ΟΛΠ, του μοναδικού σε όλο το λιμάνι. Δούλεψε 35 χρόνια σαν μουλάρι και πιστός σαν τσοπανόσκυλο στην υπηρεσία του, εκεί που δούλεψε κι ο πατέρας του σαν λιμενεργάτης. Μέχρι και δυο – τρία χρόνια από την συνταξιοδότηση του, επειδή κάποιοι ανόητοι δεν φρόντισαν έγκαιρα για την πρόσληψη κι εκπαίδευση αντικαταστάτη, τον έπαιρνε αγχωμένος ο διευθυντής του και πήγαινε, τζάμπα, κι επισκεύαζε καμμιά γεφυροπλάστιγγα, όταν περίμεναν ουρά να εκτελωνίσουν φθαρτά οι έμποροι. Και στην ερώτηση μου, «μα καλά, τι κάνεις;», η απάντηση ήταν απλή και με σεβασμό: «φάγαμε ψωμί απ’ τον Οργανισμό, έτσι πρέπει».

Η πλειοψηφία των ανθρώπων κάνουν καλά την δουλειά τους, προσπαθούν να την κάνουν. Τα ΜΜΕ πάντα θα προβάλλουν το κακό, το εξαιρετικό, θα δείξουν το σάπιο δέντρο κι όχι το δάσος. Θα κρεμάσουν στα μανταλάκια τον επίορκο αστυνομικό ή τον «φακελάκια» γιατρό. Κουβέντα για τις χιλιάδες αστυνομικούς που καθημερινά συμπλέκονται με μαχαιροβγάλτες, τρελούς, μπράβους, που καβαλάνε μάντρες ή καταδιώκουν με σάπια λάστιχα  για να πιάσουν ληστές και κλεφτρόνια ή βαρεμένους τρομοκράτες. Κουβέντα για τις χιλιάδες γιατρούς και νοσηλευτές που καθημερινά, με κολοβούς μισθούς και πενιχρά μέσα, σώζουν ζωές, υπερβάλλουν εαυτόν σε συνθήκες αντίξοες, για το κοινό καλό. Πριν λίγα χρόνια πήγα την κόρη μου στο Παίδων με σοβαρό ατύχημα κι είδα ανθρώπους που σκίζονταν για όλους ανεξαιρέτως. Ευόρκως και με το παραπάνω. Τους ευγνωμονώ και δεν θα τους ξεχάσω ποτέ.

Όποτε χρειάστηκε κάτι στον ΟΤΕ, την ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, σε υπηρεσίες δήμων, συνάντησα και άχρηστους, εξοργιστικά αγενείς, ενίοτε και λαμόγια. Όμως ο κανόνας ήταν και είναι άνθρωποι που έκαναν και κάνουν ότι μπορούν καλύτερα, μέσα στις δοσμένες συνθήκες.

Κακή, κάκιστη υπηρεσία προσφέρουν στην κυβέρνηση, όσοι νομίζουν πως με το να κρεμάσουν στον σταυρό όλο τον δημόσιο τομέα, συκοφαντώντας τους εργαζόμενους σε αυτόν, βοηθούν, τάχα, να περάσουν οι πολιτικές.

Και για εξηγούμαστε, φυσικά και πρέπει να απολυθούν όσοι αμετάκλητα καταδικάστηκαν για σοβαρά ποινικά αδικήματα, οι κλέφτες, οι απατεώνες, οι δωροδοκηθέντες. Αυτό όμως, το αυτονόητο, δεν μπορεί να αποτελεί αφορμή για να εξευτελίζονται συλλήβδην οι εργαζόμενοι του δημοσίου ως περίπου βασική αιτία της κρίσης.

Η ανάπτυξη χρειάζεται κράτος, σοβαρό, καλά οργανωμένο κι αυτό χρειάζεται ανθρώπους, που θα είναι πειθαρχημένοι, αξιοπρεπώς αμειβόμενοι και θα απολαμβάνουν τιμής.

Αυτή η ανθρωποφαγία είναι προσβολή στον πατέρα μου, προσβολή στους δασκάλους μου, την κυρία Ελένη, που κάποτε την άκουσα εκστατικά να μας μιλάει για το ηρωικό πρότυπο, τον κύριο Ζωγράφο που στα πιο κρίσιμα χρόνια μας έμαθε ελληνικά, βασικά στοιχεία για τον κόσμο κι ελληνικές αξίες. Είναι προσβολή για τους χιλιάδες αστυνομικούς, στρατιωτικούς, που τώρα που γράφω, Σαββατόβραδο, κι εσείς πάτε βόλτα, αγρυπνούν κι ενίοτε πέφτουν στο καθήκον. Είναι προσβολή στους γιατρούς και νοσηλευτές, που βγαίνουν από ένα δύσκολο χειρουργείο και χαμογελούν με μόνη την ηθική ικανοποίηση ότι σώσανε έναν άνθρωπο και μπορούν να πουν στα παιδιά του, στον ή στην σύζυγο πως όλα πήγαν καλά.

Το δημόσιο μας είναι κακά οργανωμένο, αλλού το προσωπικό πλεονάζει κι αλλού υπάρχουν ελλείψεις. Υπάρχουν οργανισμοί που στήθηκαν μόνο για να προσληφθούν ρουσφέτια και πρέπει να κλείσουν. Η μηχανοργάνωση του είναι 30 χρόνια πίσω, τα πειθαρχικά κωλοβαράνε και υπάρχει τεράστια ανάγκη πειθαρχίας, αξιολόγησης. Αλήθεια επίσης είναι πως υπάρχει ένα ποσοστό ανίκανων, τεμπέληδων και αμετάκλητα καταδικασμένων για ατιμωτικά αδικήματα, που πρέπει να απολυθούν. Όμως είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία.

Οι συκοφαντικές υπερβολές των ΜΜΕ και πολιτικών μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού διαστρέφουν την αλήθεια και δεν βοηθούν την επίλυση των προβλημάτων. Οι αλλαγές κι ο εκσυγχρονισμός πρέπει να γίνουν. Σεβασμός όμως στους τίμιους ανθρώπους, στην πλειοψηφία των εργαζομένων που στελεχώνουν το κράτος. Ιδίως από τους πολυτελέστερους δημοσίους υπαλλήλους, τους βουλευτές που παντελονιάζουν 7.000 ευρώ καθαρά το μήνα κι από τις πριμαντόνες των ιδιωτικών καναλιών με τις κατοσταριές χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Οι δε τελευταίοι και τα αφεντικά τους αποδεδειγμένα έχουν βλάψει την Πατρίδα και το λαό, πληρωμένοι από τα κέρδη των υπερκοστολογημένων εργολαβιών και προμηθειών, βιαστές της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού, διαστροφείς της αλήθειας, που συνήθως ξεσπούν τις ιερεμιάδες τους κατά των εργαζομένων μετά από κανά τρίωρο τούρκικης σαβούρας….

 Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
 antinews.gr