Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΤΟΥ

Ο  καθηγητής για να αξιολογηθεί, πρέπει και η πολιτεία να είναι εντάξει οτις υποχρεώσεις της. Γιατί, δηλαδή, όλη η έμφαση είναι στον καθηγητή και δεν είναι και στην πολιτεία Λεφτά δεν τους δίνει, επιμορφώσεις δεν τους κάνει, κάνουν 500 δουλειές μαζί, κάνουν διοικητικές δουλειές, κάνουν τους παιδονόμους, τους τραπεζοκόμους κ.λπ., η πολιτεία δεν φροντίζει σε όλα αυτά και τους κουνάει το δάχτυλο, και λέει, όχι, θα σας αξιολογήσουμε. Η πολιτεία ας είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της... Αν δεν είναι ποτέ συνεπής, δεν μπορεί να είναι υπεύθυνο το θύμα από αυτόν που έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή η πολιτεία να έχει αυτό το αίτημα (την αξιολόγηση δηλαδή), όταν δεν μπορεί να κάνει τα μίνιμουμ .

Τα λόγια αυτά του υπουργού Γαβρόγλου ηχούν τόσο όμορφα στα αυτιά χιλιάδων εκπαιδευτικών. Τόσο όμορφα, που μου θύμισαν ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία ενός άλλου, πιο δραστήριου υπουργού, που δόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1934 στη Νυρεμβέργη: Η καλή προπαγάνδα δεν χρειάζεται να ψεύδεται, πράγματι μπορεί να μην ψεύδεται. Δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται την αλήθεια. Είναι λάθος να πιστεύεις ότι ο λαός δεν μπορεί να λάβει την αλήθεια. Μπορεί. Είναι μόνο ζήτημα παρουσίασης της αλήθειας στον λαό με έναν τρόπο που να είναι ικανός να την κατανοήσει. Μια προπαγάνδα που ψεύδεται, αποδεικνύεται ότι έχει κακή αιτία. Δεν δύναται να είναι επιτυχής μακροπρόθεσμα . (Γιόζεφ Γκέμπελς)

Κατά συνέπεια, ο κ. Γαβρόγλου χρησιμοποιεί εδώ μια μεγάλη αλήθεια, προκειμένου να διογκώσει στην ψυχοσύνθεση των εκπαιδευτικών πολλά και μεγάλα ψέματα. Και όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς. Γιατί, στην πραγματικότητα, προτρέπει όλους εμάς να απορρίψουμε την αξιολόγηση στην καθημερινότητα που μας περιβάλλει και να απαλλαγούμε από τις προσωπικές μας ευθύνες. Για παράδειγμα, αφού το κράτος δεν μας παρέχει τις υπηρεσίες που μας αξίζουν (εκπαίδευση, υγεία κ.τ.λ.) δεν πρέπει να πληρώνουμε τους φόρους μας...

 Εκτός, όμως, από τα παραπάνω, τίθεται αυτομάτως και ένα άλλο ερώτημα: αν η πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της απέναντι στους εκπαιδευτικούς, τότε πρέπει να βρεθεί τρόπος να ανταποκριθεί. Και αν δεν μπορεί να ανταποκριθεί η ίδια, τότε οφείλει να επιτρέψει σε κάποιον άλλο να την υποκαταστήσει. Την ιδιωτική πρωτοβουλία, ας πούμε. Η οποία υφίσταται ήδη ως θεσμός στην ελληνική κοινωνία και παρέχει αναμφισβήτητα πολύ ποιοτικότερες υπηρεσίες από την κρατική του κ. Γαβρόγλου. Με εκπαιδευτικούς που αμείβονται το ίδιο ή και λιγότερο από εκείνους του Δημοσίου.

Από την απίστευτη τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας προκύπτουν δύο ζητήματα: το ένα, ότι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους μαθητές, αφού η μόνη του έγνοια είναι να συνδικαλιστεί με τους υπαλλήλους του υπουργείου του. Και το δεύτερο, η ομολογία του για την αθλιότητα με την οποία λειτουργεί το ελληνικό κράτος του οποίου προΐσταται απέναντι στους πολίτες του!

Πράγματι, οι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζονται ως παρίες από το ελληνικό κράτος. Αλλά η παρατήρηση του υπουργού για την προλεταριοποίησή τους δεν τον απαλλάσσει από τις δικές του ευθύνες. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι η αναγνώριση της κακοδαιμονίας του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά η βελτίωσή του, κάτω από την ηγεσία του πολιτικού προϊσταμένου, δηλαδή του κ. Γαβρόγλου...

Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι εμβληματικός για την πολιτική ιστορία της χώρας. Ο λαϊκισμός όμως του υπουργού Παιδείας ίσως να είναι πιο επικίνδυνος από όλους. Γιατί εκπορεύεται από έναν δήθεν ευγενή και φιλήσυχο καθηγητή, που ρέπει συνεχώς προς την αποπροσανατολιστική και παρελκυστική προπαγάνδα...

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ