Ο Τσίπρας σε δρόμο χωρίς επιστροφή

Με τις τράπεζες κλειστές και τον κόσμο να σχηματίζει ουρές έξω από τα ΑΤΜ, αλλά να ψηφίζει «Όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, μόνο και μόνο για να δει σχεδόν αυτομάτως, την αμέσως επόμενη μέρα, την κυβέρνηση Τσίπρα να το μετατρέπει σε «Ναι», το καλοκαίρι του 2015 ήταν σίγουρα το πιο... αλλοπρόσαλλο που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Δυστυχώς, κατά την ταπεινή μου άποψη, το φετινό καλοκαίρι δεν αποκλείεται να είναι ακόμα πιο... αλλόκοτο από εκείνο του 2015.

Και αυτό γιατί, αν επιχειρήσει κανείς να εξάγει συμπεράσματα από την διαπραγματευτική στάση της κυβέρνησης για το κλείσιμο της β' αξιολόγησης, αλλά και από την αντίστοιχη στάση των θεσμών στο ζήτημα αυτό, κινδυνεύει να καταλήξει στο... φρενοκομείο.

Είναι τόσα πολλά τα αντιφατικά μηνύματα, που, πραγματικά, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ούτε αύριο τι μας ξημερώνει.

Ας δεχτούμε, έστω ως υπόθεση εργασίας, την οπτική των πολέμιων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχουν από καιρό καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς μόνο αυτό που λέει ο «τίτλος» τους δεν κάνουν: να διαπραγματεύονται.

Αντίθετα, «τορπιλίζουν» τις συζητήσεις με τους θεσμούς, μην έχοντας να παρουσιάσουν, στην ουσία, καμία κοστολογημένη και επαρκώς αιτιολογημένη πρόταση στους ξένους συνομιλητές τους. 

Πού θα μπορούσε, λοιπόν, να αποσκοπεί μια τέτοια χρονοτριβή;

Μια απάντηση θα μπορούσε να είναι, στο να καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο η αξιολόγηση, προκειμένου να φτάσει να απειλεί ακόμα και την έκβαση των γερμανικών εκλογών -αν και, για κάποιον λόγο, μου φαίνεται πολύ κοντόφθαλμη και... σωβινιστική η άποψη ότι οι Γερμανοί θα πάνε στις κάλπες και θα εκλέξουν τη νέα τους κυβέρνηση, με βάση το τι τους έχουν πει η Μέρκελ και ο Σόιμπλε ή τι τους λένε τώρα ο Σουλτς και ο Γκάμπριελ για την Ελλάδα.

Σε ένα τέτοιο σενάριο, και προκειμένου να αποφύγουν τα χειρότερα, οι δανειστές θα έσπευδαν να κλείσουν άρον-άρον την συμφωνία με τα λιγότερο οδυνηρά για την Ελλάδα μέτρα και θα προχωρούσαν και σε εκταμίευση μιας... γενναίας δόσης, ικανής να καλύψει τα σχεδόν οκτώ δισεκατομμύρια ευρώ που απαιτούνται, για να πληρώσει η Ελλάδα τα ομόλογα του Ιουλίου.

Και τι μας λέει, σε μια τέτοια περίπτωση, ότι οι δανειστές δεν θα έβαζαν «φρένο» σε αυτή την... αέναη παράταση της αξιολόγησης και της αβεβαιότητας, «τραβώντας το καλώδιο» για την Ελλάδα και δίνοντας τέλος σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, με μια κατάπληξη, που μοιάζει ως η φυσιολογικότερη όλων: ένα Grexit;

Ακόμα κι ένας τέτοιος «σχεδιασμός» από πλευράς της απρόβλεπτης και συχνά... αψυχολόγητης ελληνικής κυβέρνησης, μοιάζει πολύ ριψοκίνδυνος και παράτολμος.

Και ίσως το «κλειδί» των εξελίξεων στο αμέσως επόμενο διάστημα, να είναι αυτή ακριβώς η περίφημη... διαφωνία Τσίπρα - Τσακαλώτου για τις περικοπές στις συντάξεις, που έσπευσαν να διαψεύσουν τόσο το Μέγαρο Μαξίμου όσο και το υπουργείο Οικονομικών, όμως στην ουσία εδώ εμπεριέχεται και όλη η αλήθεια.

Με την Αθήνα να επιδιώκει να... σπρώξει την εφαρμογή όλων των δυσβάσταχτων νέων μέτρων για μετά το 2020, αλλά το ΔΝΤ να παραμένει αμετανόητο για εμπροσθοβαρείς περικοπές το 2019, το σενάριο να νομοθετήσει τώρα μια «αριστερή» κυβέρνηση για τα μέτρα που θα κληθεί -αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις- να εφαρμόσει εν συνεχεία μια δεξιά διακυβέρνηση, φαίνεται να μην «βγαίνει» στον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του.

Και με δεδομένο ότι κανέναν δεν συμφέρουν, σε αυτήν την χρονική και πολιτική συγκυρία, οι εκλογές, μήπως θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε να πάμε στις κάλπες, όχι για να εκλέξουμε την επόμενη κυβέρνησή μας, αλλά για ένα ακόμη... δημοψήφισμα; 

Μήπως οι κύριοι Τσίπρας και Τσακαλώτος έχουν αποφασίσει ότι η προτεινόμενη από τους δανειστές συμφωνία, είναι, αυτή τη φορά, μια συμφωνία που δεν μπορούν να πάρουν, μια συμφωνία που, για να το πούμε... χυδαία και όπως το λέει ο πολύς κόσμος εκεί έξω, δεν μπορούν πάλι να υπογράψουν... στα τέσσερα;

Μήπως έχει πλέον προκριθεί το σενάριο της ηρωικής εξόδου, μέσω της προσφυγής στον λαό, προκειμένου να ερωτηθεί αν εγκρίνει την προτεινόμενη συμφωνία;

Αν η απάντηση είναι «Ναι», η κυβέρνηση θα κληθεί και πάλι να την εφαρμόσει, με άλλοθι την λαϊκή ετυμηγορία.

Κι αν η απάντηση είναι «Όχι», και πάλι με πρόσχημα την λαϊκή εντολή, η κυβέρνηση θα μπορεί να εκκινήσει τις διαδικασίες ενός Grexit και να οδηγήσει ενδεχομένως σ' εκείνο το χρονικό σημείο την χώρα σε εκλογές, για να αποφασίσουν οι πολίτες ποιος θα κληθεί να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα της Ελλάδας, εκτός ευρωζώνης.

Ακούγεται... σατανικό το παραπάνω σχέδιο;

Ίσως.

Αλλά, όσο η «αριστερή» κυβέρνησή μας συνεχίζει να καμώνεται την επαναστάτρια και να... φαντασιώνεται Μπελογιάννηδες, ουδείς μπορεί να αποκλείσει το απονενοημένο...

Βασίλης Αναστασόπουλος
protothema.gr