Πόση υποκρισία πια;

Ολα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με την αξιολόγηση αποδεικνύουν την απόλυτη σύγχυση που επικρατεί στο κυβερνών κόμμα την ώρα που όλα συγκλίνουν στο ότι ο στόχος της ανάπτυξης του 2,5%-2,7% του ΑΕΠ για φέτος αποτελεί παρελθόν.

Θα ήταν απολύτως κατανοητό η διαπραγμάτευση να μην προχωράει -ως ένα σημείο πάντα- γιατί η κυβέρνηση φοβάται τις αντιδράσεις για τη μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων, αλλά οι διαφορές και η εμπλοκή βρίσκονται, όπως λέγεται, στα Εργασιακά και τη ΔΕΗ.

Οσον αφορά στα Εργασιακά, η κυβέρνηση, διεκδικώντας τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την αποφυγή των ομαδικών απολύσεων, φαίνεται να... ξεχνά το βασικό συστατικό που δεν είναι άλλο από αυτή καθαυτή την εργασία!

Μα για ποιες διαπραγματεύσεις μιλάμε όταν δεν υπάρχουν δουλειές, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία πίσω από την άλλη και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται όποτε να ’ναι;

Δηλαδή οι ομαδικές απολύσεις μάς ενοχλούν, όταν όσοι έχουν την τύχη να εργάζονται ακόμα δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει και οι εταιρείες βρίσκονται ένα βήμα πριν το λουκέτο;

Τι έχει περισσότερη σημασία για μια κυβέρνηση;

Πώς θα έρθουν επενδύσεις και θα επιτευχθεί ο στόχος της ανάπτυξης που θα φέρει δουλειές ή πώς θα εμφανίσουμε, στα λόγια πάντα, ότι προστατεύσαμε τις δουλειές αυτές;

Σε απλά ελληνικά, αν μια επιχείρηση δεν πάει καλά, αργά ή γρήγορα, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα αρχίσει απολύσεις και στη χειρότερη θα κλείσει.

Τι νόημα έχει, λοιπόν, να δυσκολεύεις τους χειρισμούς του επιχειρηματία στην προσπάθεια διάσωσης έστω και των μισών θέσεων εργασίας; Ειδικά μάλιστα όταν τον έχεις ξεπατώσει στους φόρους και τις εισφορές τα τελευταία χρόνια;

Και φυσικά τι είδους συλλογικές διαπραγματεύσεις θα γίνουν όταν το μεγάλο ερώτημα στα χείλη των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι πότε και αν θα πληρωθούν κι αυτόν τον μήνα;

Πόση υποκρισία χωράει σε αυτή τη χώρα πια;

Επειτα είναι και η ΔΕΗ, όπου κλαίνε και οδύρονται κάποιοι Συριζαίοι για την απώλεια τμήματος μιας κρατικής εταιρείας, η οποία, όμως, κατέστη πλήρως ζημιογόνα την τελευταία διετία με ευθύνη της διοίκησής της - πολιτικής και φυσικής.

Το 2014 η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού είχε οριακά κέρδη 90 εκατ. ευρώ και τώρα καταγράφει ζημίες σωρευτικά περί τα 200 εκατ. ευρώ.

Ο υπουργός Σκουρλέτης σε συνέντευξή του προ ημερών έκανε λόγο για «βαποράκια οργανωμένων συμφερόντων που θέλουν να φάνε τη ΔΕΗ», διευκρινίζοντας ωστόσο ότι θα ψηφίσει.

Σχιζοφρένεια και πάθος για εξουσία ή απλώς άγριο δούλεμα; 

Δεν γνωρίζω να σας πω.

Αλήθεια, πόσο πιο υπεύθυνο θα ήταν, εφόσον ο άνθρωπος θέλει να ψηφίσει (και καλά κάνει), να μη μιλάει γι’ αυτό;

Τέλος πάντων, ο καθένας κρίνεται - και ειδικά οι πολιτικοί.

Πάντως φαίνεται ότι η αξιολόγηση έχει μπει, έστω με δυσκολίες, σε μια ευθεία και τελικώς τα μέτρα θα ψηφιστούν ακόμη και με παλινωδίες και καθυστερήσεις.

Μακάρι να τους φωτίσει το Αγιο Πάσχα και να τελειώνουμε, γιατί κάθε μέρα το πράγμα στην αγορά όσο πάει και χειροτερεύει, η ασφυξία μεγαλώνει και στο τέλος και να τα ψηφίσουν δεν θα έχει πια κανένα νόημα.


Τ.Καραμήτσος
protothema