Γιατί «ποτέ ξανά αριστερά»

Τα λάθη είναι ανθρώπινα και προϋποθέτουν πράξη, για να συμβούν. Τα αποφεύγουν μόνον όσοι αδρανούν και, από την αυτή την οπτική, αποτελούν μια αναπόφευκτη και ευπρόσδεκτη πραγματικότητα της ζωής. 

Από το σημείο όμως του να θεωρούνται αναμενόμενα έως εκείνο που εκλαμβάνονται ως απλά συμβάντα της ζωής χωρίς συνέπειες και, το κυριότερο, χωρίς κάποιου είδους τίμημα προς πληρωμή, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. 

Τεράστια. Χαώδης. Απύθμενη.

Δεν νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα ή ικανότητα σκέψης για να το αντιληφθεί αυτό κάποιος.


Και όμως, όπως όλα δείχνουν, ο Αλέξης Τσίπρας έχει αυτή την εντύπωση. 

Φαίνεται να θεωρεί πως τα λάθη δεν έχουν συνέπειες και δεν κοστίζουν. 

Πως μπορεί να συνεχίσει να τα διαπράττει και να μην υφίσταται κανένα κόστος ο ίδιος. Άσχετα από την ζημιά και τις καταστροφή που επιφέρουν στην Ελλάδα και τους Έλληνες οι κινήσεις και οι αποφάσεις του.

Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η απόφασή του να παραιτηθεί και, με την στάση του απέναντι στις διερευνητικές εντολές, να οδηγήσει την χώρα σε νέες εκλογές; 

Ενώ είχε διασφαλισμένη την υποστήριξη διακοσίων είκοσι και πλέον βουλευτών; 

Ενώ η χώρα βρίσκεται σε ένα από τα δυσκολότερα σημεία της σύγχρονης πορείας της; 

Και τα μόνα πράγματα που της είναι απολύτως απαραίτητα τους επόμενους έξι με δώδεκα μήνες είναι σταθερότητα και απόλυτη προσήλωση στην επίτευξη των στόχων;

Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες από την ημέρα που, με περίσσιο θάρρος είναι η αλήθεια, ο αντιπρόεδρος της (πρώην πλέον) κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης παραδέχθηκε το γιγαντιαίο λάθος στην στρατηγική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για την διαπραγμάτευση. 

Λάθος που κόστισε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ. 

Λάθος που επανέφερε, μετά από δύο χρόνια, την πιθανότητα Grexit στην πρώτη γραμμή της Ελληνικής κρίσης. 

Λάθος που, όλοι όσοι παραμείνουν στην χώρα, θα πληρώσουν με πολύ πόνο, ιδρώτα και ταλαιπωρία για τα επόμενα τρία χρόνια.

Θα περίμενε κανείς πως, μετά από αυτή την σημαντικότατη παραδοχή, θα ακολουθούσε η (λογική) ανάληψη ευθύνης και η υλοποίηση του αυτονόητου. Από τον, φύσει και θέσει, υπεύθυνο, τον πρωθυπουργό. 

Ποιο θα ήταν το αυτονόητο; 

Μα φυσικά η συνεννόηση με όλες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης που θα αναλάμβανε να υλοποιήσει όλες αυτές τις αλλαγές που είναι απαραίτητες να υλοποιηθούν, ώστε να γίνει η Ελλάδα μια σύγχρονη χώρα. 

Και δεν μιλώ μόνο για υλοποίηση των απαιτήσεων του νέου Μνημονίου. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που πρέπει να γίνουν, εάν θέλουμε αυτή η χώρα να προχωρήσει μπροστά και να πάρει την θέση που της αξίζει στον σύγχρονο κόσμο.

Δυστυχώς το αυτονόητο αποδείχτηκε, για μία ακόμη φορά, έννοια μη κατανοητή για τον κύριο Τσίπρα. 

Αφού έδωσε αναρίθμητες υποσχέσεις που δεν ήταν ανθρώπινα δυνατό να τηρήσει,

αφού επέλεξε να δώσει μία μάχη που δεν μπορούσε ποτέ να κερδίσει, 

αφού ζήτησε την γνώμη των Ελλήνων και αφού την πήρε την αγνόησε, 

αποφάσισε να διακινδυνεύσει το μέλλον όλων, με στόχο το προσωπικό και κομματικό συμφέρον και όφελος. 

Διότι άλλος λόγος για την παραίτησή του δεν υπήρχε.

Ή, πιο σωστά, άλλος ουσιαστικός λόγος για να μην δοκιμάσει να σχηματίσει μια διαφορετικού τύπου κυβέρνηση, δεν υφίστατο. 

Το ζήτημα είναι πως θα εκτιμήσει ο Έλληνας ψηφοφόρος αυτές τις αποφάσεις.

Στις προηγούμενες εκλογές επέλεξε "να τιμωρήσει όσους τον κορόιδεψαν". 

Τώρα, που είναι ηλίου φαεινότερο ποιος, πως και πόσο τον κορόιδεψε, τι θα επιλέξει; Θα ξανακάνει τα ίδια λάθη που έκανε πριν λίγους μήνες;

Θέλω να ελπίζω, για το καλό της Ελλάδας, πως όχι.


Πέτρος Λάζος
capital.gr