Ομιλία για την 25η Μαρτίου του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

 

«Χαρά που τόχουν τα βουνά, τα κάστρα περηφάνια, γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει κι η Πατρίδα».  Διπλή γιορτή έχουμε σήμερα. Γιορτάζει η Παναγιά μας σήμερα. 25 Μαρτίου, ημέρα Κυριακή άκουσε η ταπεινή Μαρία, αυτή που ήταν καθαρότερη από το φως και λαμπρότερη από τις ακτίνες του ήλιου, αυτή που ήταν γεμάτη δροσιά μέσα στον κατάξερο από την αμαρτία κόσμο, αυτή την οποία περίμενε ο Άγιος Θεός για να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στην πρώτη γυναίκα, την Εύα, ότι ένας απόγονός της θα συντρίψει το κεφάλι του φιδιού, δηλ. του Διαβόλου, άκουσε η ταπεινή Μαρία από το στόμα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά Σου». Και όπως λέει το απολυτίκιο «Σήμερον της σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον, και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις». Έκλεισε το κεφάλαιο της σκλαβιάς στην αμαρτία, το κεφάλαιο της φθοράς, της απελπισίας των ανθρώπινων ψυχών που για χιλιάδες χρόνια τυραννούσε το ανθρώπινο γένος και το οποίο κεφάλαιο ξεκίνησε με την παρακοή μας και την έξωσή μας από τον Παράδεισο.

Άνοιξε με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, το κεφάλαιο της λύτρωσης, της ελευθερίας, της χαράς, της αιώνιας Ζωής, όπως ωραία το λέει ένα τροπάριο του Όρθρου « Υπερευλογημένη υπάρχεις Θεοτόκε Παρθένε, δια γαρ του εκ Σου σαρκωθέντος, ο Άδης ηχμαλώτισται, ο Αδάμ ανακέκληται, η κατάρα νενέκρωται, η Εύα ηλευθέρωται, ο θάνατος τεθανατωται, και ημείς εζωοποιήθημεν». Και όπως προφήτεψε μετά τον Ευαγγελισμό της η Παναγία μας «από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί». Πράγματι όλοι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί την μακαρίζουν και την τιμούν σ ’όλο τον κόσμο. Όμως ο δικός μας λαός την τίμησε ιδιαίτερα και ξεχωριστά. Γεμάτη είναι η Ελλάδα μας από ναούς, παρεκκλήσια, ξωκλήσια, προσκυνήματα, εικόνες της Παναγίας μας. Και στην μεγάλη του αγάπη και τρυφερότητα προς αυτήν της έδωσε κι’ένα σωρό ονόματα. Παναγία η Μεγαλόχαρη, η γοργοϋπήκοος, η γλυκοφιλούσα η ελαιοβρύτισα, η Μαλεβή, η Ιεροσολυμίτισα, την οποία το 2002 στην Θεσσαλονίκη περίμενε για ώρες πολλές να την προσκυνήσει ο λαός μας (εγώ ευτυχώς περίμενα μόνο 4 ώρες) και να μην αναφέρω άλλες, γιατί θα έπρεπε να πω γύρω στα 2000 ονόματα, για να τα πω όλα που έδωσε στην Παναγία μας ο λαός μας. Όσα ρητορικά σχήματα και να χρησιμοποιήσουμε για να υμνήσουμε την Παναγία μας είναι πολύ φτωχά για Αυτήν που υψώθηκε πάνω από τους αγγέλους. Όπως ωραία το λέει ένα τροπάριο του ακάθιστου ύμνου «Ρητορεύουσα ου σθένει γλώσσα Δέσποινα υμνολογήσαι Σε, υπέρ γαρ τα Σεραφείμ, υψώθης κυήσασα τον Βασιλέα Χριστόν».

Όμως σήμερα γιορτάζει και η πατρίδα. Όπως ωραία λέει ο ποιητής «Τέτοιαν ημέρα διάλεξε η σπλαχνική Μαρία, να ειπεί στον Κύριο του παντός που τ’ άψυχα εμψυχώνει: κοίτα στη γη τους χριστιανούς, που μ’ άπειρη λατρεία, εμέ γιορτάζουν σήμερα, πόση σκλαβιά πλακώνει!». Ναι, από το 1453 που έπεσε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα. Άνοιξε το κεφάλαιο της σκλαβιάς, της καταπίεσης, της ατιμίας, της πίκρας. «’Ήτανε θέλημα Θεού, η πόλη να τουρκέψει» όπως τόλεγε εκείνο το παλιό τραγούδι. Το επέτρεψε ο Θεός να μπει το γένος μας στα 400 χρόνια σκλαβιάς σύμφωνα με τις ανεξιχνίαστες βουλές Του. «Και γιατί έφερε ο Θεός τον Τούρκο και δεν έφερε άλλο γένος;» ρωτά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Και απαντάει «δια το ιδικό μας συμφέρον, διότι τ’ άλλα έθνη θα μας έβλαπτον εις την πίστη, ο δε Τούρκος άσπρα (δηλ. χρήματα) άμα του δόσεις, κάμνεις ότι θέλεις».

Γενιές και γενιές προγόνων μας γεννήθηκαν και πέθαναν μέσα στη σκλαβιά. Το πολύπαθο γένος μας ανέβαινε το Γολγοθά του. 10 πατριάρχες,100 ιεράρχες, 6000 κληρικοί σφαγιάσθηκαν από τους Τούρκους, πολλοί με φριχτά βασανιστήρια, στο βωμό της πίστης και της πατρίδας. Αλήθεια αυτοί που κοροϊδεύουν το ράσο στην τηλεόραση και στις εφημερίδες ,πόσες σταγόνες αίμα έχυσαν για την πατρίδα; Ένα εκατομμύριο παιδιά, κατά τον ιστορικό Κων/νο Παπαρηγόπουλο αρπάχτηκαν κατά το παιδομάζωμα για να γίνουν γενίτσαροι. Ολόκληρα χωριά με τη βία εξισλαμίζοντο. Νέφη όμως ολόκληρα προγόνων μας αρνήθηκαν να γίνουν μουσουλμάνοι και τους έκαναν φρικτά βασανιστήρια για να αρνηθούν την πίστη στο Χριστό. Έτσι, πλουτίσθηκε η εκκλησία μας με σωρεία νεομαρτύρων, όπως στον τόπο μου έχουμε την αγία Χρυσή. Οι γυναίκες στο Ζάλογγο και στην Αραπίτσα προτίμησαν να χάσουν την ζωή τους και να πέσουν στον γκρεμό τραγουδώντας «έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή, και συ δύστυχη πατρίδα έχε γεια παντοτινή » παρά να υποστούν ατίμωση από τους Τούρκους, εφαρμόζοντας αυτό που λέει ο μεγάλος ασκητής Άγιος Ισαάκ ο Σύρος «καλύτερα να πεθάνουμε για την αγάπη του Χριστού, παρά να ζήσουμε μέσα στην ντροπή και στην οκνηρία» και πέσανε τραγουδώντας, γιατί έτσι πεθαίνουν οι Έλληνες τραγουδώντας όπως τραγουδούσε ο Αθανάσιος Διάκος περασμένος στης σούβλα. Κι όπως γράφει ο Φώτης Κόντογλου «Κι όλοι οι Έλληνες, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, δεσποτάδες, παπάδες, λαϊκοί, ψέλνανε σαν να τραγουδούσανε, και τραγουδούσανε σαν να ψέλνανε, όπως οι τρεις παίδες της Καμίνου, που δοξολογούσανε το Θεό χορεύοντας μέσα στη φωτιά σαν να δροσολογιόντανε. Απ’ όλη την αιματοβαμμένη Ελλάδα ακουγότανε «ήχος καθαρός εορταζόντων» κι οι Έλληνες τρέχανε στο θάνατο «αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κρατούντες αιώνιον».
Βγήκαν από το Άγιο Όρος καλόγεροι όπως ο Παπουλάκος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και όργωσαν την Ελλάδα για να παρηγορήσουν τους σκλαβωμένους και να τους στηρίξουν στην πίστη τους, για να μην αλλαξοπιστήσουν. Ο Άγιος Κοσμάς σε όποιο χωριό πήγαινε, έστηνε ένα σταυρό ανέβαινε σε ένα σκαμνάκι μαζεύονταν ο λαός και τους μιλούσε. Τους μιλούσε με γλώσσα απλή, με εικόνες, με παραδείγματα. Κήρυττε και οι λόγοι του πύρινοι έβγαιναν από μία καρδιά που φλεγόταν από την αγάπη του Θεού και από την αγάπη του πλησίον. Χιλιάδες λαός άκουγε με βαθιά κατάνυξη και αλλόπιστοι ακόμα.

 «Τούτο σας λέγω πάλι και σας παραγγέλλω, καν ο ουρανός να κατέβει κάτω, καν η γη νανέβει πάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάσει καθώς μέλλει να χαλάσει σήμερον αύριον, να μη σας μέλει τι έχει να κάνει ο Θεός. Το κορμί σας ας σας το καύσουν, ας σας το τηγανίσουν τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν, μη σας μέλη δώστε τα δεν είναι εδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζεται. Ετούτα τα δυο όλος ο κόσμος να πέση, δεν ημπορεί να σας τα πάρει, έξω αν τύχει και τα δώσετε με το θέλημα σας. Αυτά τα δυο να τα φυλάγετε να μην τύχη και τα χάσετε.».

’Ο Άγιος Κοσμάς κατάλαβε ότι η λευτεριά θα ρθει όταν ξυπνήσει το γένος μέσα από τα σχολεία .Παρακινούσε τις γυναίκες να δίνουν τα κοσμήματα τους για να χτιστούν σχολεία . «Δεν βλέπετε ότι με την αγραμματοσύνη αγρίεψε το Γένος μας και γίναμε σαν θηρία; Το σχολείο φωτίζει τους ανθρώπους. Ανοίγει τα μάτια των χριστιανών για να μπορούν να διαβάζουν το ιερό Ευαγγέλιο και τ’ άλλα ιερά βιβλία και να μαθαίνουν τις εντολές του Θεού. Χωρίς σχολειό περπατούμε στο σκότος. Το σχολείον οδηγεί εις την εκκλησίαν ». Με τις παρακινήσεις του ιδρύθηκαν χιλιάδες σχολεία. Οι Εβραίοι είχαν πετύχει να γίνονται τα παζάρια την Κυριακή, ο Άγιος όμως έπεισε τους χριστιανούς να τα κάνουν το Σάββατο. Ο λαός ακόμα και οι Τούρκοι τον αγαπούσαν. Οι Εβραίοι όμως, εξωμότες Έλληνες και δυστυχώς μερικοί Έλληνες τσιφλικάδες που βρήκαν την ευκαιρία να πλουτίσουν εις βάρος των άλλων, τον μισούσαν. Τελικά οι Εβραίοι πλήρωσαν τους Τούρκους και τον κρέμασαν στο χωριό Κολικόντασι της Β. Ηπείρου στις 24-8-1779.

Και ήλθε η μέρα να κλείσει το κεφάλαιο της σκλαβιάς. 25 Μαρτίου 1821. Στην Αγία Λαύρα ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο και οι αγωνιστές και οι πρόκριτοι και όλος ο λαός μαζί ορκίστηκαν « Ελευθερία η Θάνατος» και όρμησαν στον αγώνα που ήταν ενάντια στη λογική «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω». Είναι φτωχά τα λόγια για να περιγράψουν την αντρειοσύνη των προγόνων μας. Θαρρείς και δεν είχαν αίμα και σάρκα σαν και μας. Στο Χάνι της Γραβιάς με καμιά εκατοστή γενναίους ο Οδυσσέας Ανδρούτσος κράτησε ολόκληρο τουρκικό στρατό. Χάριτες και ευγνωμοσύνη χρωστάει η πατρίδα και στους αρχηγούς και στους απλούς αγωνιστές που δείχθηκαν άξιοι απόγονοι του Λεωνίδα.

 Ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του γράφει. «Όταν οχυρώναμε τις θέσεις στους Μύλους για να αντιμετωπίσουμε τον Ιμπραήμ ήρθαν 4 Γάλλοι αξιωματικοί και μου λένε : Είστε πολλά ολίγοι κι αυτείνοι οι Τούρκοι, πολλοί και ταχτικοί, κι αυτήν η θέση είναι αδύνατη . Έχει και κανόνια ο Μπραίμης και δεν θα βαστάξετε . -Τους λέγω: όταν σηκώσαμε την σημαία αναντίον της τυραγνίας, ξέραμε ότι είναι πολλοί αυτείνοι κι έχουν και κανόνια κι όλα τα μέσα, εμείς απ’ ούλα είμαστε αδύνατοι, όμως ο Θεός φυλάγει και τους αδύνατους κι αν πεθάνωμεν πεθαίνομε δια την πατρίδα μας, δια την θρησκεία μας, και πολεμούμε όσο μπορούμε αναντίον της τυραγνίας κι ο Θεός βοηθός. Αυτός ο θάνατος είναι γλυκός, ότι κανένας δεν θα γένει αθάνατος κι όταν ο Χάρος θαρθη να μας πάρη όταν θέλει, άρρωστους και δυστυχείς, καλύτερα σήμερα να πεθάνωμεν». Και όταν άρχισε η μάχη, οι Γάλλοι που παρακολουθούσαν την μάχη από την φρεγάτα τους, έμειναν κατάπληκτοι από το τσάκισμα που έπαθε ο Ιμπραήμ .

Είμαστε ένας αντρειωμένος λαός. Όταν είμαστε μονιασμένοι δεν μας σταματάει τίποτα. Ο  Κολοκοτρώνης γράφει : «και εάν αυτή η ομόνοια βαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλίαν και την Μακεδονία, και ίσως φθάναμε και έως την Κων/πολη».Όμως δυστυχώς όπως λέει και ο Σολωμός στον Εθνικό Ύμνο «η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει πάρτο λέγοντας κι’ εσυ». Δεν πρόλαβαν να χαρούν την ελευθερία τους από τους Τούρκους και άρχισε ο απλός λαός να υποφέρει τα ίδια και χειρότερα από τους Έλληνες. Πικραμένος ο Μακρυγιάννης γράφει. «Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη τη λευτεριά όπου θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήσει εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπεί πατρίδα, τι θα ειπεί θρησκεία, τι θα ειπεί φιλοτιμία, αρετή, και τιμιότη, Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς.»

Αγαπητοί μου
Πολλοί σχεδιάζουν πως θα καταβροχθίσουν την Ελλάδα μας σαν λιοντάρια ωρυόμενα. Οι Τούρκοι παραβιάζουν συνέχεια τον εναέριο χώρο μας και πολλά παιδιά μας έχουν χαθεί στην προσπάθεια να αναχαιτίσουν τα τουρκικά αεροπλάνα. Όμως απ’ όλα αυτά δεν κινδυνεύουμε, κινδυνεύουμε επειδή αυξήθηκαν πολύ οι αμαρτίες μας. Οι εχθροί μας γνωρίζουν ότι αν καταφέρουν να μας χωρίσουν από τον Θεό μας τέτοιο μικρό Έθνος που είμαστε θα μας ξεκάνουν. Γι’ αυτό αγωνίζονται με την τηλεόραση, εφημερίδες, περιοδικά, μουσικές, ταινίες, ναρκωτικά, και χίλια δυο άλλα μέσα, να μας κλέψουν τον θησαυρό μας, την πίστη μας και την καθαρότητά της ψυχής μας. Τον ίδιο θησαυρό προσπάθησαν επί 400 χρόνια να κλέψουν και από τους προγόνους μας. Μόνο που τότε πήγαιναν άγρια, με βασανιστήρια, ενώ σήμερα έρχονται ύπουλα σαν φίλοι, γι’ αυτό και τώρα είναι πιο επικίνδυνοι. Όπως λέει ο διάσημος ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν « κατά την Τουρκοκρατία, όσο επιβίωνε η Εκκλησία, το Ελληνικό Έθνος δεν μπορούσε να πεθάνει».

Ο ποιητής Βασίλης Μιχαηλίδης από την Κύπρο, στο εξαίσιο ποίημα που έγραψε για το μαρτύριο του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού κατά την επανάσταση του 1821 βάζει στο στόμα του Κυπριανού τούτα τα λόγια που λέγει στον Τούρκο πασά που τον δίκασε : «η Ρωμιοσύνη ειν φυλή συνόκαιρη του κόσμου, κανένας δεν ευρέθηκε για να την εξαλίψει, κανένας γιατί σκέπη την από τα ύψη ο Θεός μου. Η Ρωμιοσύνη θα χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει».

Ναι! η Ρωμιοσύνη θα χαθεί, όταν χαθεί κι’ ο κόσμος. Ας το ξέρουν αυτό όσοι επιβουλεύονται την Ελλάδα μας. Γιατί ο λαός μας δεν έχει τις ελπίδες του σε αδύναμους ανθρώπους, αλλά στην Παναγιά μας, και ότι δοκιμασίες και να περάσει το Έθνος μας, πάντα θα ψάλλουμε: « Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια…». Αμήν.

 

Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος είναι καθηγητής χημικός στα Γιαννιτσά