Μέχρι πότε θα συζητάμε για το Πανεπιστημιακό άσυλο;

Τους τελευταίους μήνες έχει επανέλθει στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου μια παγκόσμια πρωτοτυπία της ελληνικής έννομης τάξης. Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη και ίσως σε ολόκληρο τον κόσμο που παραμονές της έλευσης του 2020 συζητά ακόμα για το Πανεπιστημιακό άσυλο. Διαφορετικά, στην εποχή της ραγδαίας και ασύλληπτης προόδου, τεχνολογικής, κοινωνικής και γνωσιολογικής, στην Ελλάδα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αριστερίζουσες μειονότητες που υποστηρίζουν ένθερμα το άβατο στη γνώση και το άσυλο στο έγκλημα.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πιστή στις προεκλογικές της δεσμεύσεις, πήρε μια γενναία απόφαση να εφαρμόσει επιτέλους το νόμο περί της κατάργησης του Πανεπιστημιακού ασύλου, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτός ο παραλογισμός έπρεπε επιτέλους να σταματήσει. Από την ψήφιση του νόμου και έπειτα, ομάδες αναρχικών, τραμπούκων και κάθε λογής εγκλωβισμένοι σε κατεστημένες ιδεολογίες και πρακτικές άλλων εποχών, εξεγείρονται. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβάλλουν καταλήψεις, να σπείρουν πανικό, να λεηλατήσουν δημόσια περιουσία και να έρθουν σε σύγκρουση. Μαθημένοι σε βανδαλισμούς και σε άλλες εγκληματικές πράξεις, αδυνατούν να συμπορευθούν με την αρχή της νομιμότητας και προσπαθούν να προασπίσουν το «άσυλο» τους στα ΑΕΙ του κέντρου.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η πραγματικότητα αυτή, το άσυλο ανομίας, δεν αντέχει σε καμία είδους λογική. Η κατάργησή του αντιμετωπίζεται με θετική ματιά σχεδόν καθολικά από τους πολίτες, ενώ όσοι μάχονται για το αντίθετο είναι αυτοί που κρατούν χρόνια την εκπαίδευση καθηλωμένη. Είναι οι λίγοι που με όπλο την βία και τον εκφοβισμό έκαναν το Πανεπιστήμιο «ξέφραγο αμπέλι» για να περνούν την ώρα τους. Είναι οι λίγοι, που τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με την επανάσταση των πολλών. Γιατί σε ποιον ανήκει εν τέλει η Δημοκρατία; Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που αποφασίζουν οι πολλοί, το πολίτευμα του λαού και του ορθού λόγου. Στη Δημοκρατία αντιμετωπιζόμαστε όλοι εξίσου και είμαστε όλοι ελεύθεροι. Και σε μια Δημοκρατία είναι αδιανόητο να καταπατάται το δικαίωμα για ένα ελεύθερο Πανεπιστήμιο και η καλή λειτουργία της Πολιτείας, προκειμένου ορισμένες μειονότητες να εγκληματούν ανεξέλεγκτα.

Βλέπουμε, λοιπόν, την τεράστια πλειοψηφία των φοιτητών να προσπαθεί να πετύχει κάτι το αυτονόητο: ακαδημαϊκή ελευθερία, απονομή της δικαιοσύνης και καταστολή των παράνομων πράξεων. Το άσυλο ανομίας πρέπει να σταματήσει να απασχολεί πλέον την κοινή γνώμη και πρέπει επιτέλους να πάρει θέση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως ένας αναχρονιστικός και απαρχαιωμένος θεσμός. Η αστυνομία οφείλει και πρέπει να καταστέλλει παραβατικές πράξεις εντός των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και πάντα υπό την εποπτεία των εισαγγελικών και δικαστικών μας αρχών να φροντίζει για την ορθή και ακριβή εφαρμογή του νόμου.

Σε αυτό το ζήτημα δεν υπάρχουν μέσες λύσεις και γκρίζες ζώνες. Ήρθε επιτέλους η ώρα η λογική των πολλών να υπερνικήσει τον αυταρχισμό των λίγων. Στην Ελλάδα που προσπαθεί να φτιάξει η νέα κυβέρνηση, στην Ελλάδα του μέλλοντος, τα Πανεπιστήμια ανήκουν σε αυτούς που κοπιάζουν για να εισέλθουν, σε αυτούς που θέλουν πραγματικά να μάθουν και σε αυτούς που επιθυμούν να πάνε μπροστά και να προοδεύσουν.

liberal.gr