Κτίζοντας το αφήγημα των νέων εκλογών

Από τις αρχές Ιουνίου ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας (γνωστός μετά την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και ως "ο υπεραποδίδων"), δεν χάνει ευκαιρία να φέρει στην επικαιρότητα το θέμα του χρέους. Αμέσως μετά την "ολοκλήρωση" (ο Θεός να την κάνει, έχουμε Σεπτέμβριο και ακόμη ψηφίζονται προαπαιτούμενα) της πρώτης αξιολόγησης, άρχισε να ζητά ελάφρυνση, για πολλοστή φορά...

Ενώ δεν είχε συμπληρωθεί μήνας από την απόφαση του Eurogroup, η οποία ξεκαθάριζε ότι τα οποιαδήποτε μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μέτρα απομείωσης, θα καθορισθούν μετά το τέλος του τρίτου Ελληνικού προγράμματος, το καλοκαίρι του σωτηρίου έτους 2018...

Παρόλα αυτά όμως, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ο Δόκτωρ ζητά ελάφρυνση του χρέους. Δείχνοντας (ή κάνοντας) ότι αγνοεί τις πολλαπλές "διορθώσεις" από όλους όσους έχουν ανάμειξη στο Ελληνικό πρόγραμμα. Αμέτρητες φορές...

Ακόμη και η, πολύ πρόσφατη, δήλωση του Γάλλου επιτρόπου Moscovici η οποία παρουσιάστηκε σαν να υπήρχε συμφωνία του για ελάφρυνση του χρέους, έως το τέλος του χρόνου, δεν αποδόθηκε σωστά. Ο επίτροπος είπε, επί λέξει, ότι ευελπιστεί να ακολουθηθεί "ο οδικός χάρτης ο οποίος συμφωνήθηκε στα Eurogroup". Το μέγαρο Μαξίμου όμως, διέρρευσε ότι ο κύριος Μοσκοβισί ελπίζει σε συμφωνία για μείωση του χρέους, μέχρι τέλους του 2016. 

Τι να πει κανείς, πέρα από το ότι "ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες"; Και πως, όσο στο Μαξίμου κατοικοεδρεύει η συγκεκριμένη παρέα, δεν πρέπει ν’ αγνοείται η παραμικρή τέτοια; Διότι, διαφορετικά, οι άνθρωποι είναι ικανοί να προσπαθήσουν να μας πείσουν (και ορισμένοι θα το πιστέψουν) ότι ο ήλιος ανατέλλει από την δύση...

Το καίριο και κρίσιμο ζήτημα όμως, δεν είναι οι διάφορες μπαγαποντιές και κουτοπονηριές των "επικοινωνιολόγων" και των "συμβούλων στρατηγικής" (λέγε με Καρανίκα) του Μαξίμου. Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι η αιτία της επιμονής του πρωθυπουργού να ζητά μείωση του χρέους. Την ώρα που υπάρχουν ειλημμένες αποφάσεις για την πορεία του ελληνικού εξωτερικού χρέους. Αποφάσεις τις οποίες έχει προσυπογράψει η κυβέρνησή του (δια χειρός του υπουργού οικονομικών)...

Η εύκολη απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα είναι ότι το κάνει για να βελτιώσει το (πολύ κακό) κλίμα απέναντι στην κυβέρνηση. Τόσο στο εσωτερικό, όπου αντιμετωπίζει σημαντικότατα προβλήματα (τηλεοπτικές άδειες, σκάνδαλο Αττικής, καθημερινότητα κ.λπ.), όσο και στο εξωτερικό, όπου έχει αρχίσει να χάνει ξανά την εμπιστοσύνη των εταίρω .

Κάτι τέτοιο όμως δεν ευσταθεί. Αφενός διότι το εσωτερικό ακροατήριο έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για το ζήτημα του χρέους. Λόγω της τρομακτικής υπερφορολόγησης, της συνεχόμενης οικονομικής φθοράς και της έλλειψης προοπτικής. Αφετέρου επειδή οι αναφορές στο χρέος και η οποιαδήποτε συζήτηση για μείωσή του, πριν το 2018, εκνευρίζει αντί να ηρεμεί τους ξένους ηγέτες.

Για ποιόν λόγο λοιπόν, "ο υπεραποδίδων" επιμένει και επιμένει να ζητά λύση για το χρέος έως το τέλος του χρόνου; Ενώ μάλιστα, την ίδια ώρα, κατηγορεί τον μόνο σύμμαχο που διαθέτει στο ζήτημα, το Δ.Ν.Τ.;

Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι κινείται κατ’ αυτόν τον τρόπο, διότι έχει αποφασίσει να "στρίψει δια των εκλογών". Στις 7-9 Οκτωβρίου υπάρχει η φθινοπωρινή Σύνοδος του Ταμείου στην Ουάσιγκτον και στις 10/10 το αποφασιστικής σημασίας Eurogroup, όπου πρέπει ν’ αποφασιστεί η εκταμίευση της υποδόσης των €2,8 δισ. Αλλιώς υπάρχει σοβαρότατη πιθανότητα αυτή να χαθεί.

Ακολουθεί το συνέδριο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., στις 15-16 Οκτωβρίου. Το οποίο έχει, επίσης, μεγάλες δυσκολίες για τον κύριο Τσίπρα. Καθώς το εσωκομματικό τοπίο μοιάζει περισσότερο με πεδίο μάχης η οποία είναι έτοιμη ν’ αρχίσει. Με τα αντιμαχόμενα μέρη να δείχνουν έτοιμα για "αιματοκύλισμα"...

Τι πιο βολικό, από το αφήγημα "οι κακοί ξένοι δεν μειώνουν το χρέος, δεν μπορώ να κυβερνήσω έτσι. Χωρίς μείωση του χρέους, δεν μπορώ να φέρω ανάπτυξη. Πάμε σε εκλογές για νωπή λαϊκή εντολή"; Την τελευταία φορά που το συγκεκριμένο έργο παίχτηκε (σε παραλλαγή), το πίστεψε το 36% των ψηφοφόρων...

Υπό τον όρο βέβαια ότι πιστεύουμε πως θέλει να συνεχίσει να κυβερνά. Διότι υπάρχουν και οι κακές γλώσσες οι οποίες λένε ότι δεν θέλει πια...

Ό,τι απ’ τα δύο και αν ισχύει, θα ξέρουμε μέσα στις επόμενες, λίγες εβδομάδες. 

Υπομονή...


Σ.Σ. Οι ανεξόφλητες υποχρεώσεις προς το δημόσιο έφτασαν, στο τέλος Αυγούστου, τα €91,5 δισ. συνολικά. Επαναλαμβάνω τον αριθμό διότι είναι τρομακτικός: ενενήντα ένα δισεκατομμύρια πεντακόσια εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή περισσότερα από το μισό Α.Ε.Π. (52%). Αλλά ο Δόκτωρ επιμένει ν’ ασχολείται με το χρέος και την ελάφρυνσή του. Το οποίο χρέος παρουσιάζει πρόβλημα, από το 2020 και μετά. Η απορία είναι: "Θα υπάρχει χώρα το 2020, αν συνεχίσουμε έτσι;"...


Πέτρος Λάζος
capital.gr