Πρωθυπουργός ή τροχονόμος;

Αν η σημερινή κυβέρνηση δεν ήταν πολιτικό κόμμα, θα ήταν το τσίρκο Medrano. Ο καθένας βγαίνει στην πίστα και κάνει το νούμερό του. Σε κάποιες περιπτώσεις ο ίδιος ο "καθένας" είναι το νούμερο.

Υπερβολές;

Μήπως αυτές οι διαπιστώσεις είναι προσβλητικές και άδικες; Ας το δούμε.

Ο υπουργός Θ. Δρίτσας δήλωσε: 

"Δεν συμφωνούμε με τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν είναι στο ιδεολογικό, πολιτικό, στρατηγικό και
αναπτυξιακό οπλοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεχθήκαμε τον συμβιβασμό για αυτές τις εννέα ιδιωτικοποιήσεις που ήδη η διαδικασία τους είχε ήδη ξεκινήσει όταν υπογράφηκε η συμφωνία του περσινού καλοκαιριού. Πέραν τούτου δεν υπάρχει άλλη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού κράτους".

Αν δεν μας κοροϊδεύει ο Τσίπρας που διαπραγματεύθηκε και υπέγραψε το Μνημόνιο και έκτοτε βεβαιώνει τους διεθνείς συνομιλητές ότι το εφαρμόζει -διεκδικώντας μάλιστα ως αντάλλαγμα μια ρύθμιση για το χρέος- τότε μας δουλεύει ο υπουργός του.

Σε κάθε περίπτωση αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτά που λέει ο Πρωθυπουργός, ο Δρίτσας έπρεπε να είναι ήδη έκτος κυβέρνησης με αυτές τις δηλώσεις. 

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτά που λέει ο Δρίτσας, έπρεπε να είναι εκτός της εξουσίας ο Τσίπρας.

Πάμε παρακάτω.

Ο υπουργός Παν. Σκουρλέτης, αφού αποφάνθηκε ότι ο ίδιος πρέπει να παραμείνει στο υπουργείο του εν όψει του ανασχηματισμού -υποδηλώνοντας ότι ο Πρωθυπουργός θα είναι ενεργούμενος των ξένων αν τον απομακρύνει- και αφού η μεγαλύτερη εσωκομματική φράξια αποφάνθηκε ότι έχει δίκιο εφαρμόζοντας δική του πολιτική στην ενέργεια, κλήθηκε στο μέγαρο Μαξίμου για να τα συζήσει αυτά με τον Πρωθυπουργό. 

Σε μια κανονική κυβέρνηση θα είχε κληθεί απλώς να αποχωρήσει. 

"Πάρε τα μολύβια του και φύγε τώρα" έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Εξερχόμενος από την συνάντηση με τον Πρωθυπουργό ο υπουργός αφού κατήγγειλε ότι την κρίση δημιουργούν οι αντίπαλοι του Σύριζα και όχι ο ίδιος αφού ευτέλισε το ρόλο του Πρωθυπουργού αναφερόμενος σε "συλλογικότητα" και "διάλογο" στις αποφάσεις κατέληξε με αυτοπεποίθηση:

"Στο τελευταίο συνέδριό μας βγήκαμε με μια πολιτική απόφαση που εγκρίθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων. Με αυτά το όπλα πορευόμαστε φιλοδοξώντας να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών του λαού μας".

Με απλά λόγια ο Σκουρλέτης θεωρεί ως πυξίδα του κυβερνητικού έργου όχι τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η κυβέρνηση για λογαριασμό της χώρας, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή της, αλλά τις αποφάσεις που πήρε ερήμην του ελληνικού λαού ένας στενός κύκλος κομματικών παραγόντων -που δεν έχουν σχέση με την κοινωνία όπως είπε ο ίδιος ο Τσίπρας στο συνέδριο.

Σ' αυτή τη διασταύρωση ανοησίας και αυθαιρεσίας ο Πρωθυπουργός αφήνει τον εαυτό του σε ρόλο τροχονόμου. 

Ακόμη και το απόλυτο προνόμιο του στον ανασχηματισμό έχει ήδη απαλλοτριωθεί. 

Οι υπουργοί αυτονομούνται και διεκδικούν συνδιαχείριση της πρωθυπουργίας στο όνομα των "αποφάσεων του συνεδρίου"- υποδηλώνοντας ότι και στην κυβέρνηση πρέπει να μετέχουν εξ οφιτσιο οι εκλεκτοί των σύνεδρων.

Ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση όπως θα έλεγε ο Αμερικανός πολιτικός Γούντροου Ουίλσον: 

"Κάθεται και το σκέπτεται. Κυρίως όμως κάθεται".


Του Γιώργου Λακόπουλου
capital.gr