Τι θα κάνει η Νέα Δημοκρατία ...

Λίγο πριν τις εκλογές, ο Στέφανος Κασιμάτης της “Καθημερινής” σε ένα πολύ τολμηρό θα έλεγα άρθρο του, ανακοίνωνε την απόφασή του να ψηφίσει τη ΝΔ. Η απόφαση όσο και η ανακοίνωσή της θα ήταν παντελώς αδιάφορη αν δεν ακολουθούσε μια πολύ σημαντική τεκμηρίωση αυτής της επιλογής.

Γράφει λοιπόν ο αρθρογράφος:

“Θα ψηφίσω, λοιπόν, τη ΝΔ του Σαμαρά. Οχι γιατί πιστεύω ότι το αξίζει πλήρως, ούτε γιατί πιστεύω ότι μπορεί να έλθει πρώτη. Αλλά επειδή αν είναι να διαλυθεί η χώρα, καλό είναι την επόμενη μέρα να υπάρχει ακόμη η Δεξιά για να τη ξαναφτιάξει.”

Και φυσικά και δεν το άξιζε πλήρως η ΝΔ του Σαμαρά, και φυσικά δεν ήρθε πρώτη.

Αλλά να που υπάρχει ο υπαρκτός πλέον κίνδυνος να διαλυθεί η χώρα. Η νέα κυβέρνηση μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα, έδωσε ήδη με μια σχεδόν παρεξηγήσιμη σπουδή -ως προς το θέμα της Ρωσίας για παράδειγμα- δείγμα γραφής τέτοιο που είναι επαρκές για να εξαχθούν συμπεράσματα. Εξαγγελίες, βέτο (ή αστερίσκοι), πολυγλωσία απίστευτη, τέτοια που δυσκολεύεται κανείς να παρακολουθήσει ποιός είπε τί. Με μια λέξη, επιπολαιότητα. Βάλτε κι από δίπλα μπόλικη παλαιοκομμουνιστική ιδεοληψία κι έχουμε ένα εκρηκτικό μείγμα. Και βασικό συστατικό του αυτού του μείγματος αποτελούν οι ακροδεξιοί αντισημίτες ΑΝΕΛ, ο γελοιωδέστερος πολιτικός σχηματισμός που εμφανίστηκε ποτέ στη χώρα.

Όλα αυτά τα στοιχεία αρκούν, φτάνουν και περισσεύουν για να δηλωθεί η αναγκαιότητα για την ύπαρξη μιας ΣΟΒΑΡΗΣ Κεντροδεξιάς*. Η έκταση της ήττας της ΝΔ, όσον αφορά τη διατήρηση των ποσοστών πολύ κοντά στα επίπεδα του 2012, της επιτρέπει να έχει αυτό το ρόλο, που όπως προαναφέραμε απαιτείται να έχει.

Αλλά πώς θα γίνει αυτό; Χρειάζεται αλλαγή ηγεσίας; Δεν είναι λίγοι εκείνοι που κάνουν λόγο για τέτοια ανάγκη, ωστόσο δεν μπορεί να πει κανείς ότι εξυπηρετούν ούτε το συμφέρον της παράταξής τους ούτε της χώρας αλλά μάλλον θέλουν να βάλουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα χωρό φαντασμάτων, προβάλλοντας την άποψη που θεωρεί πως για να “ξαναπάρουμε την Πόλη” θα πρέπει να σηκώσουμε από τον τάφο του -ή τον καναπέ του- το “Μαρμαρωμένο Βασιλιά”.

Άκομα κι αν οι υποστηρικτές αυτής της άποψης κινούντο από ευγενή κίνητρα, θα πρέπει να έχουν κατά νου ότι οι πόλεις δεν εκπορθούνται από νεκραναστημένους αλλά από ζωντανούς, ορεξάτους και -γιατί όχι;- φιλόδοξους ηγέτες. Κι, εξυπακούεται, ικανούς.

Ο νυν πρόεδρος της ΝΔ δεν μπορεί επ' ουδενί να θεωρηθεί ανίκανος. Κυβέρνησε τη χώρα για δυόμισι χρόνια, προώθησε κάποιες μεταρρυθμίσεις -όχι όσες έπρεπε ούτε όποιες, κυρίως, έπρεπε-, κράτησε τη χώρα στη σωστή τροχιά. Στο δε καθαρά παραταξιακό επίπεδο πρέπει να του αναγνωριστεί ότι, παρά τις υπερβολές και τις αντιμνημονιακές κορώνες σε πρώτη φάση, έκανε τη στροφή από τις εξαγγελίες του Ζαππείου, αρκετά έγκαιρα, πολύ πριν από τις εκλογές του 2012.

Ωστόσο, έγιναν και πολύ σημαντικά λάθη. Και την ευθύνη γι' αυτά την έχει πάντα ο επικεφαλής. Ο ηγέτης. Δεν έχει νόημα να αναφερθεί κανείς ξανά στη στροφή μετά τις Ευρωεκλογές, στον αποτυχημένο ανασχηματισμό, στη βιασύνη της εξόδου από τα μνημόνια. Ούτε ασφαλώς στα πολλά και μη συγγνωστά λάθη της επικοινωνιακής πολιτικής, ειδικά κατά την προεκλογική περίοδο.

Το σημαντικό είναι το τι γίνεται τώρα. Δεν ξέρω αν η ΝΔ πρέπει ή δεν πρέπει να προχωρήσει σε αλλαγή ηγεσίας. Αλλά αλλαγές πρέπει να γίνουν, και μάλιστα πολλές. Και σε επίπεδο προσώπων, εννοείται. Είναι κοινό μυστικό ότι οι άνθρωποι του στενού περιβάλλοντος του πρώην πρωθυπουργού απεδείχθησαν κατώτεροι των καταστάσεων που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, προφανώς αλλά και μη αποδεκτοί από το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων της παράταξης**. Για εκείνους δε που διαχειρίστηκαν την επικοινωνιακή στρατηγική του κόμματος, δε χρειάζεται νομίζω ιδιαίτερη αναφορά και μνεία.

Ωστόσο, πέρα από την αλλαγή προσώπων και την ανάγκη ανάληψης κομβικών θέσεων από ανθρώπους εγνωσμένης αξίας και ικανότητας, ακόμη κι αν αυτοί δεν ανήκουν στον κλειστό κύκλο του προέδρου της ΝΔ, αυτό που κυρίως χρειάζεται είναι ο επαναπροσδιορισμός του ιδεολογικού και πολιτικού στίγματος της ΝΔ. Είναι ανάγκη το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ανακτήσει το Κεντροδεξιό πολιτικό του στίγμα γιατί, απλούστατα αυτό έχει ανάγκη η χώρα. Η γραφική λαϊκίστικη -κι όχι λαϊκή, έχει σημασία- Δεξιά, όχι μόνο έχει άλλους εκπροσώπους στο Κοινοβούλιο αλλά αυτή τη στιγμή είναι κυβερνώσα. Κι ως τέτοια, θα έχει δυστυχώς τη δυνατότητα να αυξήσει την δυναμική της απευθυνόμενος στο κοινό που μπορεί να προσελκύσει από θέση ισχύος. Θα πρέπει επιτέλους, η ΝΔ να θεωρήσει ως δεδομένο, ότι θα έχει ανταγωνισμό στα δεξιά της κι ότι ένα κομμάτι του κόσμου αυτού που μέχρι την κρίση βρισκόταν υπό τη σημαία της, την έχει εγκαταλείψει. Ανεπιστρεπτί.

Μόνο αν γίνει ένα σύγχρονο, πραγματικά ευρωπαϊκού προσανατολισμού σε ζητήματα κυρίως της πολιτικής κι όχι μόνο της οικονομίας ή της νομισματικής ένωσης, κόμμα, θα έχει τη δυνατότητα να ασκήσει και τον ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ κοινοβουλευτικό έλεγχο αλλά και να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών και να έρθει στην εξουσία. Δεδομένου δε ότι η ανάγκη διακυβέρνησης της χώρας από την Κεντροδεξιά είναι πιθανόν να προκύψει πολύ νωρίτερα από τη λήξη της θητείας της παρούσας κυβέρνησης, δεν υπάρχουν μεγάλα χρονικά περιθώρια ούτε για ατελέσφορη εσωκομματική κριτική και ίντριγκες καμαρίλας ούτε για χαλαρότητα και ενασχόληση με αντιπολιτευτικά καθήκοντα ήσσονος σημασίας.

Η χώρα έχει ανάγκη, τώρα, περισσότερο ακόμη κι από την περίοδο 2012-2014, μια σοβαρή, υπεύθυνη ΝΔ που να επισημαίνει τους κινδύνους από τις εξαγγελθείσες εξαλλοσύνες παροχών και τα γεωπολιτικά αλλοιθωρίσματα αντί να ασχολείται με γραβάτες ή το είδος του όρκου που επιλέγει ο νέος πρωθυπουργός και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου του.

*Αναφερόμαστε στην Κέντροδεξιά γιατί υπάρχει ήδη μια μαγιά, δεν έχουμε κανέναν έρωτα, ούτε ιδιαίτερο καημό. Αν είχε τα ίδια ποσοστά το ΠΑΣΟΚ ή άλλο Κεντροαριστερό κόμμα, η συζήτηση θα αφορούσε αυτό. Και μην πείτε για το “ΠΟΤΑΜΙ”, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Η Κεντροαριστερά θα βρει -και πρέπει να βρει- το βηματισμό της αλλά οπωσδήποτε θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο (και προσπάθεια και κόπους θα προσέθετα).

**Αρκεί κάποιος να δει την τύχη όσων εξ αυτών έδωσαν τη μάχη του σταυρού για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές καθώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία, παρέμειναν εκτός Κοινοβουλίου.



Το Παρατηρητήριο