Η ανάγκη επανίδρυσης και ιδεολογικής ανασυγκρότησης της Νέας Δημοκρατίας

Δεν θα το πιστέψετε, αλλά η Νέα Μεταπολίτευση άρχισε. Παρά την επιφανειακή σταθερότητα (=υπάρχει κυβέρνηση), το πολιτικό σκηνικό βρίσκεται σε έναν αέναο κύκλο ανασύνταξης και ρευστοποίησης, μέχρι «να κάτσει κάπου η μπίλια».

Ολόκληρος ο χώρος της Κεντροαριστεράς βράζει, με τον Βενιζέλο να μην μπορεί να ελέγξει την διάλυση του ΠΑΣΟΚ, τις κινήσεις για την συγκρότηση ενός νέου κεντροαριστερού φορέα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ να εντείνονται μετά τα μπάνια του λαού και τον ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να ξανα- εφεύρει τον εαυτό του για να γίνει σοβαρό κόμμα αντιπολίτευσης, επειδή πρώτος ο Τσίπρας γνωρίζει ότι αν συνεχίσει να ελέγχεται από τις Συνιστώσες θα είναι ακίνδυνος.

Στην Κεντροδεξιά, από την άλλη μεριά,συμβαίνουν συνταρακτικά πράγματα. Η ΝΔ έχασε προ πολλού την ιδεολογική πρωτοκαθεδρία (σιγά το νέο, θα πείτε) και βλέπει έντρομη να λεηλατείται ο χώρος της από την Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ. Είναι πρόωρο να πούμε τι θα συμβεί, σηκώνουμε ψηλά τα χέρια. Όμως η τυχοδιωκτική πολιτική της Χρυσής Αυγής και των  ΑΝΕΛ και η ευκαιριακή

συγκρότηση – ιδίως των δεύτερων – σε θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στην εμφάνιση ενός νέου φορέα που με όπλο τον σκληρό πατριωτισμό θα στριμώξει κι άλλο και στα σοβαρά πλέον τη ΝΔ, αν η τελευταία δεν αντιδράσει. Ο κίνδυνος αυτός θα μεγαλώνει όσο η ΝΔ θα περιορίζεται στην διαχείριση της οικονομίας (και του συστήματος) όπως βλέπουμε να συμβαίνει τις πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης.

Όπως έχει αναλυθεί πολλάκις στο Antinews, η ΝΔ οφείλει το ποσοστό της στους χειρισμούς τού Αντώνη Σαμαρά και στην παλαβομάρα τού ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς θα φλέρταρε με μονοψήφιο ποσοστό, όπως φλέρταρε άλλωστε το ΠΑΣΟΚ . Οι νεοδημοκράτες όμως συνεχίζουν να κινούνται με τον αέρα κραταιού κόμματος εξουσίας και αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα θα κοιτάζουν γύρω τους έκπληκτοι από τις σφαλιάρες που θα τρώνε σερ λίγο από τις παλιοκαραβάνες του συστήματος ΠΑΣΟΚ, όπως επί κυβέρνησης Καραμανλή.

Όπως έχει επίσης αναλυθεί πολλάκις στο Antinews, ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει να επανιδρύσει πλήρως το κόμμα του, όπως έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής… δύο φορές: διαλύοντας τον Εθνικό Συναγερμό για να δομήσει την ΕΡΕ, και δημιουργώντας την ΝΔ από τις στάχτες τής ΕΡΕ. Αντί όμως να επανιδρύεται η ΝΔ, επανιδρύονται όλοι οι άλλοι και η ΝΔ …αναπαλαιώνεται (βλέπε ορισμένες τραγικές υποψηφιότητες για την θέση του νέου Γραμματέα)

Πέρα από την ριζική επανίδρυση τού κόμματος οργανωτικά και στελεχιακά, χρειάζεται και μια πραγματική ιδεολογική ανασυγκρότηση για να μην είναι «κούφιο» το εγχείρημα. Ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν ακριβώς γεννήτωρ ιδεολογίας, και αυτό σίγουρα συνεισέφερε στο επίτευγμα τού ΠΑΣΟΚ να τον προσπεράσει και να καταστήσει την ΝΔ «δεύτερο βιολί» τής Μεταπολίτευσης. Η κεντροδεξιά οφείλει να θυμηθεί τι σημαίνει «ιδεολογία» αν θέλει να έχει μέλλον, και αυτό δεν είναι ό,τι πιο εύκολο μετά από κάποιες δεκαετίες λήθης. Έχουν γίνει κάποια σημαντικά βήματα από τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά το εγχείρημα έχει πολύ δρόμο ακόμη. Είναι πραγματικά τραγικό και για τη ΝΔ και για τον τόπο να ευδοκιμούν οι φασιστικές απόψεις της Χρυσής Αυγής και αν αυτό δεν είναι ιδεολογική ήττα της ΝΔ, τότε τι είναι;

Νύξεις ιδεολογικής ανασυγκρότησης και διαχείριση τού παρελθόντος

Στη συνέχεια καταθέτουμε κάποιες αφετηριακές νύξεις για το τι σημαίνει «ιδεολογική ανασυγκρότηση», με παραδειγματικό σημείο εστίασης την διαχείριση τού παρελθόντος..

Είναι αλήθεια ότι επί προεδρίας τού Αντώνη Σαμαρά έλαβαν χώρα κάποιες σοβαρές αλλαγές:

–Εγκαταλείφθηκε η ιδεολογία τής μη-ιδεολογίας, ήτοι το νεφέλωμα τού «μεσαίου χώρου».

–Επαναδιατυπώθηκε η ιδεολογική ταυτότητα τού κόμματος ως «κοινωνικός φιλελευθερισμός», λαμβάνοντας συγκεκριμένο περιεχόμενο σε άπειρες ομιλίες τού Αντώνη Σαμαρά.

- Εισήχθη το πολιτικό πρόταγμα τής «Νέας Μεταπολίτευσης», άρα και τής ριζικής πολιτικής μεταρρύθμισης (καίριας σημασίας ιδέα, πού ανάθεμα αν καταλάβαιναν το περιεχόμενό της οι κομματάνθρωποι πού τήν αναμασούσαν. Παιδιά, δεν ήταν σύνθημα!)

- Μπολιάστηκε ο λόγος τού τότε αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολιτεύσεως με πρωτόγνωρες μέχρι τότε για αρχηγό κόμματος εξουσίας πατριωτικές αναφορές.

Μολαταύτα, αυτά, δεν επαρκούν για τη δόμηση ενός νέου πολιτικού χώρου ιδεολογικά ενεργού και δημιουργικού, μιας πραγματικά «νέας κεντροδεξιάς». Όχι μόνον διότι δεν δημιουργήθηκε η ανάγκη ιδεολογικής ζύμωσης τού όλου κόμματος (δεν δόθηκαν κίνητρα για κάτι τέτοιο, άρα οι πολλοί απλώς αδιαφόρησαν ή ενέταξαν κάποιες λέξεις ως κενά συνθήματα στους λόγους τους), μα δεν δόθηκαν απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα: Για παράδειγμα, πώς ακριβώς συνδέεται η επανανακάλυψη τής παράδοσης και τής ελληνικότητας με το εισαγόμενο πρόταγμα τού φιλελευθερισμού;

Ζήτημα πρώτον, λοιπόν: Αποσαφήνιση του «κοινωνικού φιλελευθερισμού». Εδώ πρέπει να εμπεδωθεί η διάκριση ανάμεσα στην δημιουργική αφομοίωση των έξωθεν επιρροών και στην άκριτη μίμηση. Άλλο η σύνεση τού Κόνραντ Αντενάουερ, και άλλο η προτεσταντοκαθολική εκδοχή τής Χριστιανοδημοκρατίας του. Άλλο η πυγμή, το conviction politics και η εμμονή σε αξίες τής Μάργκαρετ Θάτσερ και άλλο ο  ριζικά ατομοκεντρικός χαρακτήρας αυτών των αξιών. Άλλο η  απέχθεια των φιλελευθέρων απέναντι στο  νοσηρό κρατισμό και άλλο η επιτακτική ανάγκη κράτους δικαίου στη σημερινή εποχή.

Ζήτημα δεύτερον: Γονιμοποίηση των σημερινών πολιτικών αναζητήσεων με τα κείμενα – κειμήλια των πατριαρχών του ελληνισμού, τού στρατηγού Μακρυγιάννη, τού Ίωνος Δραγούμη, τού Οδυσσέα Ελύτη, τού Γιώργου Σεφέρη, κλπ κλπ. Ώστε να συγκροτηθεί ένα συνεπές ιδεολογικό πρόταγμα: Νέος Πατριωτισμός για την Ελλάδα του 2021. Και όχι να επιστρέφει ο πολιτικός λόγος σε επίπεδο εθνικόφρωνος γυμνασιάρχη τού ’50, με τους πολιτικούς δεκάρικους που διαβάζουμε καθημερινά

Νέος Πατριωτισμός σημαίνει μια ιδεολογία πού θα αναγνωρίζει την συνέχεια με το παρελθόν στην γλώσσα, στην ιστορία και στον πολιτισμό, στα «χούγια» μας, στα πλεονεκτήματά μας και στα μειονεκτήματά μας.

Μια ιδεολογία πού θα βλέπει το παρελθόν ως «αργόσυρτη διάρκεια» και γόνιμη σκυταλοδρομία από τα μινωικά και μυκηναϊκά χρόνια στην κλασική εποχή, στους ελληνιστικούς χρόνους, στην αυτοκρατορία τής Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, στον εκπληκτικό πολιτισμό των υπόδουλων Ελλήνων τής τουρκοκρατίας και στην σημερινή ευρωπαϊκή Ελλάδα. Και όχι ως μια αερογέφυρα 2500 χρόνων κατ’ ευθείαν στους χιτώνες τού Περικλή χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, όπως προστάζει ο γερμανικός νεοκλασικισμός τού εισαγόμενου κοραϊσμού (πού μας προέκυψε κρατική ιδεολογία, επικουρώντας αναπόφευκτα με το ψεύδος της στην γέννηση τού καθ’ ημάς εθνομηδενισμού).

Μια ιδεολογία πού θα διαβλέπει στην σύγκριση με τους παλαιότερους ιστορική ευθύνη αξιοπρέπειας και όχι πρόξενο συμπλεγματικής μειονεξίας ή ανώριμης άρνησης. Τι να κάνουμε, αφού «ερχόμαστε από μακριά» (Ελύτης) και «είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας» (Σεφέρης).

Αν σε αυτά διακρίνετε «θεωρητικολογίες άσχετες με την πολιτική», ώρα να θυμηθείτε ότι «πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων»…

Πέρα από τους τροικανούς, μάλλον ήρθε, λοιπόν, και η ώρα και για την “επαναδιαπραγμάτευση” τής δικής μας πολιτικής ταυτότητας και κυρίως τού δικού μας πολιτικού «χώρου». Μακάρι να προκύψει περαιτέρω γόνιμος διάλογος και ζυμώσεις, μπας και γεννηθεί τό καινούργιο. Ελπίζουμε το κάλεσμα τού Antinews για δημόσιο διάλογο περί «νέας κεντροδεξιάς» να πιάσει τόπο και να βρει… συνενόχους

Οι έχοντες ώτα ακούειν, ακουέτωσαν.

FactorX – Αστυάναξ Καυσοκαλυβίτης

Υ.Γ.  Το σημερινό μας πόνημα αφιερώνεται εξαιρετικά στα μέλη της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ που συνεδριάζουν την ερχόμενη εβδομάδα για την εκλογή νέου Γραμματέα του κόμματος. Έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει στον πυρήνα του κόμματος ή εξαντλούνται καθημερινώς με τα νέα κυβερνητικά τους καθήκοντα και την ψηφοθηρία;