ΝΔ: Πολύ σκληρή για να πεθάνει….

Όταν ένα κόμμα εξουσίας που επί δεκαετίες συγκέντρωνε δυνάμεις της τάξης του 42-45%, αγωνίζεται σήμερα να διασφαλίσει ποσοστό άνω του 3% και ένα άλλο κόμμα , το παραδοσιακά «αντίπαλο» του με τα ίδια τυπικά χαρακτηριστικά , ανάλογη πορεία και πρόσφατη συμπόρευση ,παραμένει εν δυνάμει κυβέρνηση, τότε καλό είναι να σκύψει κανείς και να κοιτάξει προσεκτικά τι ακριβώς συνέβη σε σχέση με την κοινωνική τους αντιστοίχιση: Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και Νέα Δημοκρατία το πράσινο και το γαλάζιο κόμμα που εξέφρασαν μεταπολιτευτικά τον κεντροαριστερό και κεντροδεξιό χώρο σε ένα σταθερό στο χρόνο δίπολο εξουσίας όπως στις ΗΠΑ τη Γαλλία , τη Μ. Βρετανία , τη Γερμανία κ.α Παρά τα εκ των υστέρων αναθέματα και κατάρες, όχι δεν κατέστρεψαν κυβερνώντας επί 40 χρόνια τη χώρα, απλά δεν την έσωσαν από τον χείριστο εαυτό της τον λαϊκιστικό και ανεύθυνο , τον μικροπολιτικό και

διεφθαρμένο , τον διχαστικό και εμπαθή. Ναι σε αυτό απέτυχαν ή ακόμη χειρότερα ,συνέβαλαν αρνητικά λιγότερο ή περισσότερο. …

Όταν ένα κόμμα εξουσίας που επι δεκαετίες συγκέντρωνε δυνάμεις της τάξης του 42-45% αγωνίζεται να διασφαλίσει ποσοστό άνω του 3% και ένα άλλο με ανάλογη πορεία παραμένει εν δυνάμει κυβέρνηση τότε καλό είναι να σκύψει κανείς και να κοιτάξει τι ακριβώς συνέβη. 

Η οικονομική κρίση του 2008 έφερε την πολιτική κρίση κι αυτή πήρε χαρακτηριστικά Νέμεσης με ορόσημο τις πρώτες εκλογές του 2012 όταν το ψηφίο 1 αντικατέστησε σαν πρώτο στο διψήφιο ποσοστό, το 4 ή το 3 και τα δύο κόμματα είδαν με φρίκη 14% και 18% στις κάλπες. Η συγκυβέρνηση ήταν υπό μία έννοια η «τιμωρία» τους για τις πολυετείς απίθανες και ανόητες, ατελέσφορες και εθνικά επιζήμιες κόντρες τους με έπαθλο την εξουσία. Στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε δραματικά και η ΝΔ άντεξε πεισματικά. Γιατί; Πολυπαραγοντική η εξήγηση. Θα σταθώ όμως σε έναν από αυτούς τους παράγοντες, την κοινωνική αντιστοίχιση. Αποδεικνύεται ότι η «παραδοσιακή δεξιά» έχει ανθεκτικότερες ρίζες παρά τις υπολογίσιμες διασπάσεις και τις διαρροές κυρίως προς τα δεξιά της. Από το πρώτο χτύπημα του 1977 με την Εθνική Παράταξη ως το πρόσφατο των ΑΝΕΛ οι απώλειες ήταν πρόσκαιρες, χωρίς αντοχή στον χρόνο. Μπορεί να στερούσαν νίκες ή να προκαλούσαν ήττες αλλά δεν δημιούργησαν ποτέ ένα μικρό πλην παγιωμένο δεξιό κόμμα. Ούτε ο Α. Σαμαράς ούτε ο Γ. Καρατζαφέρης ούτε ο Π. Καμμένος για να είμαστε συγκεκριμένοι, ρίζωσαν . Το προσωποπαγές αυτών των κομμάτων, βοήθησε μεν στην πετυχημένη εκλογικά ίδρυση τους αλλά στη συνέχεια αποδείχτηκε μπούμερανγκ.

Αντίθετα κανένα από τα κόμματα που δημιουργήθηκαν προς τον ας πούμε «κεντρώο» χώρο, είχε οποιαδήποτε άξια λόγου ανταπόκριση. Από τη ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου ως τη Δράση του Στέφανου Μάνου οι προσπάθειες δημιουργίας ενός κόμματος με νεοφιλελεύθερη ατζέντα στην Οικονομία και πιο προοδευτική κοινωνικά στα πρότυπα των Ευρωπαϊκών φιλελεύθερων κομμάτων, απέτυχε χαρακτηριστικά παρότι οι ιδρυτές τους ήταν σημαντικές προσωπικότητες. Να θυμίσουμε ότι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και η Ντόρα Μπακογιάννη ούτε καν κατέβηκαν σε εκλογική αναμέτρηση, επέστρεψαν στη ΝΔ.

Σήμερα, παρά τα ασυγχώρητα εσωκομματικά λάθη του Α. Σαμαρά, η κληρονομιά της κυβερνητικής διαχείρισης κρίσης αποδεκνύεται θετική για τη ΝΔ και όχι επαχθής.

Σήμερα, παρά τα ασυγχώρητα εσωκομματικά λάθη του Α. Σαμαρά , η κληρονομιά της κυβερνητικής διαχείρισης κρίσης αποδεικνύεται θετική για τη ΝΔ και όχι επαχθής όπως νόμιζαν κάποιοι τον Ιανουάριο. Ο πρωθυπουργός Σαμαράς ήταν συγκριτικά ο καλύτερος πρωθυπουργός της εξαετούς εθνικής τραγωδίας, ο μόνος που έφτασε ένα βήμα πριν το τέλος της ασφυκτικής λιτότητας και της άγριας κηδεμόνευσης. Δεν πέτυχε τον τελικό στόχο αλλά δεν απέτυχε και δη παταγωδώς όπως ο διάδοχος του στο Μαξίμου. Κι αυτή είναι μια αλήθεια που δεν μπορεί να αλλοιωθεί , είναι η θετική κληρονομιά της ΝΔ που λειτουργεί σαν αντίβαρο στην επαχθή , δηλαδή τα αντιλαϊκά μέτρα, τις σκληρές πολιτικές, το γκρίζο κυβερνητικό πρόσωπο, τη φθορά του παλιού κλπ. Οι κεντροδεξιοί ψηφοφόροι είτε το ομολογούν είτε όχι , το γνωρίζουν. Όπως γνωρίζουν ότι η ύπαρξη ενός πόλου κι όχι δύο- τριών μικρότερων όμορων κομμάτων , είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική όχι για το χώρο αλλά για τη χώρα. Η αλλαγή ηγεσίας έστω και με τον τρόπο και τον χρόνο που έγινε, εξυπηρετεί την επανασυσπείρωση καθώς ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είναι ο ιδανικός πολιτικά «καμβάς» που επιτρέπει στους πάντες να αποτυπώσουν τις ιδέες και τις απόψεις τους. Η «πολύ σκληρή για να πεθάνει» ΝΔ δεν είναι ιδεατή πολιτική οντότητα αλλά είναι εξαιρετικά ανθεκτική διότι εκφράζει τελικά σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ένα σημαντικό , ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν έχει ενθουσιώδες ρεύμα αλλά έχει βαθύτατες ρίζες….

 Μαριαννα Πυργιωτη

 thetoc.gr