Η
Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχτεί ούτε την απομάκρυνση των
στρατευμάτων της από το νησί ούτε το τέλος του καθεστώτος των εγγυήσεων,
καθώς με βάση αυτό το καθεστώς εξακολουθεί να έχει νομιμοποιημένο το
δικαίωμα της επέμβασης.
Αν
κάποιοι έτρεφαν – και ακόμη χειρότερα καλλιεργούσαν – ελπίδες για μια
«δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού», βρίσκονται για μια ακόμη φορά
αντιμέτωποι με την οδυνηρή πραγματικότητα, την οποία συνέπτυξε με
δηλώσεις του ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου:
«Μηδέν εγγυήσεις, μηδέν στρατεύματα, είναι ένα όνειρο»!
Οι δηλώσεις του Τούρκου ΥΠΕΞ έγιναν από τον τόπο των διαβουλεύσεων, το Κραν Μοντανά της Ελβετίας, και περιγράφουν το αδιέξοδο ή, με άλλα λόγια, τη σταθερή βούληση της Τουρκίας να μην χάσει τίποτε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Για την ελληνική πλευρά η βάση ενός συμβιβασμού θα έπρεπε να περιλαμβάνει κάποια αυτονόητα: την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από τη βόρεια Κύπρο και το τέλος του καθεστώτος των εγγυήσεων που παρέχουν οι τρεις δυνάμεις (Βρετανία, Τουρκία και Ελλάδα), το οποίο επιτρέπει ανάμειξη στα εσωτερικά της Κύπρου. Με βάση αυτό το καθεστώς των εγγυήσεων η Τουρκία απέστειλε στρατό το 1974 για να «προστατέψει» την τουρκοκυπριακή κοινότητα, καταλαμβάνοντας τελικά το μισό νησί.
Με την παραμονή του στην Κύπρο όλα αυτά τα χρόνια ο τουρκικός στρατός κατοχής έχει διαμορφώσει τα νέα δεδομένα στο νησί. Με άλλα λόγια, η παγίωση επί δεκαετίες της κατάστασης που διαμορφώθηκε στο πεδίο της μάχης δεν μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί. Και για αυτόν τον λόγο, η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχτεί ούτε την απομάκρυνση των στρατευμάτων της από το νησί ούτε το τέλος του καθεστώτος των εγγυήσεων, καθώς με βάση αυτό το καθεστώς εξακολουθεί να έχει νομιμοποιημένο το δικαίωμα της επέμβασης.
Λύση – κουκούλωμα
Είναι, έχουμε την εντύπωση, κάτι περισσότερο από προφανές ότι η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ό,τι κέρδισε στο πεδίο της μάχης το 1974. Και υπό αυτήν την έννοια, προκύπτει ένα ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να απαντήσουν κατ’ αρχάς η Λευκωσία και στη συνέχεια η Αθήνα: Από τη στιγμή που οι προθέσεις της Τουρκίας είναι ξεκάθαρες τόσο στο θέμα των εγγυήσεων όσο και στο θέμα των στρατευμάτων κατοχής, με ποια ελπίδα η ελληνική και η ελληνοκυπριακή πλευρά αποδέχτηκαν αυτόν τον γύρο των διαβουλεύσεων για το Κυπριακό; Τι ήλπιζαν ότι θα εξασφαλίσουν;
Είναι μάλλον φανερό ότι Αθήνα και Λευκωσία – για να είμαστε δίκαιοι κατά κύριο λόγο η Λευκωσία με τον πρόεδρο Αναστασιάδη και η Αθήνα – ρυμουλκήθηκαν από το άρμα των ισχυρών ξένων συμφερόντων που βρήκαν μια ευκαιρία για να προχωρήσουν σε μια λύση – κουκούλωμα του Κυπριακού. Ο ξένος παράγοντας και τα μεγάλα πετρελαϊκά συμφέροντα επείγονται για μια διευθέτηση έτσι ώστε να προχωρήσει απρόσκοπτα η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Κανείς από όλους αυτούς τους μεγάλους «παίκτες» δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για δίκαιη και βιώσιμη λύση. Μια διευθέτηση επιδιώκουν στην πλάτη του πιο ανίσχυρου, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά.
Οι δηλώσεις του Τούρκου ΥΠΕΞ έγιναν από τον τόπο των διαβουλεύσεων, το Κραν Μοντανά της Ελβετίας, και περιγράφουν το αδιέξοδο ή, με άλλα λόγια, τη σταθερή βούληση της Τουρκίας να μην χάσει τίποτε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Για την ελληνική πλευρά η βάση ενός συμβιβασμού θα έπρεπε να περιλαμβάνει κάποια αυτονόητα: την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από τη βόρεια Κύπρο και το τέλος του καθεστώτος των εγγυήσεων που παρέχουν οι τρεις δυνάμεις (Βρετανία, Τουρκία και Ελλάδα), το οποίο επιτρέπει ανάμειξη στα εσωτερικά της Κύπρου. Με βάση αυτό το καθεστώς των εγγυήσεων η Τουρκία απέστειλε στρατό το 1974 για να «προστατέψει» την τουρκοκυπριακή κοινότητα, καταλαμβάνοντας τελικά το μισό νησί.
Με την παραμονή του στην Κύπρο όλα αυτά τα χρόνια ο τουρκικός στρατός κατοχής έχει διαμορφώσει τα νέα δεδομένα στο νησί. Με άλλα λόγια, η παγίωση επί δεκαετίες της κατάστασης που διαμορφώθηκε στο πεδίο της μάχης δεν μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί. Και για αυτόν τον λόγο, η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχτεί ούτε την απομάκρυνση των στρατευμάτων της από το νησί ούτε το τέλος του καθεστώτος των εγγυήσεων, καθώς με βάση αυτό το καθεστώς εξακολουθεί να έχει νομιμοποιημένο το δικαίωμα της επέμβασης.
Λύση – κουκούλωμα
Είναι, έχουμε την εντύπωση, κάτι περισσότερο από προφανές ότι η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ό,τι κέρδισε στο πεδίο της μάχης το 1974. Και υπό αυτήν την έννοια, προκύπτει ένα ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να απαντήσουν κατ’ αρχάς η Λευκωσία και στη συνέχεια η Αθήνα: Από τη στιγμή που οι προθέσεις της Τουρκίας είναι ξεκάθαρες τόσο στο θέμα των εγγυήσεων όσο και στο θέμα των στρατευμάτων κατοχής, με ποια ελπίδα η ελληνική και η ελληνοκυπριακή πλευρά αποδέχτηκαν αυτόν τον γύρο των διαβουλεύσεων για το Κυπριακό; Τι ήλπιζαν ότι θα εξασφαλίσουν;
Είναι μάλλον φανερό ότι Αθήνα και Λευκωσία – για να είμαστε δίκαιοι κατά κύριο λόγο η Λευκωσία με τον πρόεδρο Αναστασιάδη και η Αθήνα – ρυμουλκήθηκαν από το άρμα των ισχυρών ξένων συμφερόντων που βρήκαν μια ευκαιρία για να προχωρήσουν σε μια λύση – κουκούλωμα του Κυπριακού. Ο ξένος παράγοντας και τα μεγάλα πετρελαϊκά συμφέροντα επείγονται για μια διευθέτηση έτσι ώστε να προχωρήσει απρόσκοπτα η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Κανείς από όλους αυτούς τους μεγάλους «παίκτες» δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για δίκαιη και βιώσιμη λύση. Μια διευθέτηση επιδιώκουν στην πλάτη του πιο ανίσχυρου, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου