Τόσο λίγος, σε ικανότητα και θάρρος.

«Όταν ήρθα σε αυτό το γραφείο, δεν είχα καμία εμπειρία ή αίσθηση πόσο μεγάλες θα ήταν οι καθημερινές δυσκολίες», μας λέει ο Αλέξης Τσίπρας.

Πρώτον, προτού φτάσεις να αναλάβεις το γραφείο του πρωθυπουργού και μαζί του τις τύχες 10 εκατ. πολιτών και μιας χώρας με ιστορία εκατοντάδων, για να μην πούμε χιλιάδων ετών, οφείλεις να γνωρίζεις τι είναι αυτό που θα αναλάβεις. 

 

Άσε που πρέπει να είσαι εντελώς ηλίθιος για να μην έχεις «αίσθηση» της δυσκολίας αυτού που διεκδικείς να αναλάβεις*.

Δεύτερον, είσαι θρασύς, όταν δεν έχεις «εμπειρία ή αίσθηση» των καθημερινών δυσκολιών της θέσης του πρωθυπουργού μιας χώρας, 

 

...να κουνάς το δάχτυλο και να κατηγορείς ως προδότες όσους έβγαλαν εις πέρας καθημερινές δυσκολίες σε δυσκολότερες συνθήκες από τις δικές σου.

Τρίτον, όσο και να προσπαθείς να εξιλεωθείς από τι ευθύνες σου, πουλώντας την εικόνα του καλού, αθώου και γελαστού «παιδιού», δεν θα σου περάσει. 

 

Είναι ανάξιο της καρέκλας που κάθεσαι. 

 

Είναι άνανδρο και είναι προσβολή για όσους σε ψήφισαν ανιδιοτελώς, πιστεύοντας όλα όσα τους «πουλούσες» και τα οποία σήμερα κάνεις πως δεν ξέρεις, δεν είδες, δεν άκουσες.

Τέταρτον, κρίνεσαι ως άνδρας, ως πολιτικός και ως πρωθυπουργός, όπως κρίθηκαν όλοι οι άλλοι.

 

Και είσαι λίγος, πολύ λίγος, τόσο από ικανότητα, όσο και από θάρρος. Τα δύο βασικά και απαραίτητα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για τη θέση αυτή.

 

*Όταν επιλέγεις να μην διαβάζεις εφημερίδες «για να έχεις την υγειά σου», παρά μόνο τις κομματικές που σε αφορούν για την κομματική σου ανέλιξη, είναι απόλυτα λογικό να μην γνωρίζεις τίποτα από την πολυπλοκότητα του κόσμου τούτου και άρα να μην έχεις καμία αίσθηση της δυσκολίας επίλυσης των σύνθετων προβλημάτων του.

Το ζιζάνιο
tozizanio