Δεν έχει σημασία αν η γραβάτα έμεινε στο ντουλάπι, αν ο κ. Τσίπρας ως
περιχαρής οιηματίας περίμενε ότι τα νέα ήταν too good to be true, δεν
έχει σημασία αν η διακυβέρνησή του και η διαπραγμάτευση, αποτελούν μια
σειρά από ακυρωμένες μεγαλοστομίες.
Σημασία έχει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι εδώ, να
επιβαίνει της εξουσίας, και γι’ αυτό μεταλλάσσεται ως εξουσιαστικός
μηχανισμός, ελλιπής ιδεολογικών και αξιακών συντεταγμένων.
Ο πρωθυπουργός συνεχίζει απτόητος τις μεταλλάξεις. Χθες δήλωσε ότι ακόμη και αν δεν συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι για το χρέος, η Ελλάδα θα βγει έτσι κι αλλιώς στις αγορές και το μνημόνιο θα ολοκληρωθεί στην ώρα του, τον Αύγουστο του ‘18.
Φυσικά πάντα διαθλά την πραγματικότητα μέσα από σκοπίμως αλλοιωμένο πρίσμα. Έκρινε ότι τα μεγέθη της οικονομίας (τα δυο τρίμηνα ύφεσης δηλαδή!) προδιαθέτουν για ένα «πολύ ισχυρό comeback επενδύσεων», την ώρα που βγήκε στη δημοσιότητα η είδηση ότι η Ελλάδα (με την τόσο ιλιγγιώδη υποτίμηση εργασιακού κόστους) βρίσκεται στην 34η θέση της κατάταξης 44 ευρωπαϊκών χωρών και, ακόμη χειρότερα, στην 35η με βάση τον αριθμό θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν.
Ωστόσο, η κοινωνική απάθεια (που απορρέει από ένα μείγμα απογοητευτικής παραίτησης της κοινωνίας, αλλά και επιτυχούς χειραγώγησής της από τον ΣΥΡΙΖΑ), επιτρέπει στον πρωθυπουργό να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του, τα οποία είναι εν πολλοίς επικοινωνιακής στόχευσης και αμφίβολης αποτελεσματικότητας.
Τα επόμενα βήματα
Μέχρι τις καλοκαιρινές διακοπές το Μαξίμου σχεδιάζει να δημοσιοποιήσει ένα σχέδιο «εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης» της χώρας, γεύση του οποίου πήραμε από τις χθεσινές δηλώσεις. Το σχέδιο αυτό θα αναφέρεται σε συγκεκριμένους κλάδους της Οικονομίας, όπου η χώρα διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα και στους οποίους ελπίζεται να δημιουργηθεί επενδυτική κινητικότητα.
Ένα έτερο σχέδιο, που θα εκδηλωθεί αμέσως μετά τα μπάνια του λαού, αφορά στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Μπορεί το εν λόγω εγχείρημα να βρίσκεται φαινομενικά εν κοινωνική υπνώσει, αλλά ο εντεταλμένος μηχανισμός του Μαξίμου είναι εργώδης. Η ομάδα, υπό τον καθηγητή Μιχάλη Σπουρδαλάκη, έχει συγκεντρώσει δεκάδες προτάσεις φορέων. Θα τις κωδικοποιήσει και θα τις παραδώσει στον πρωθυπουργό. Το σχέδιο μοιάζει ως απόμακρη γραφειοκρατική ενασχόληση ειδικών, μακριά από τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία.
Ωστόσο, θα έλθει ορμητικά στην επιφάνεια, καθώς ο πρωθυπουργός σκοπεύει να το καταστήσει αγωγό επαναπροσέγγισης με το λαό. Είναι πολύ πιθανό να το θέσει υπό την λαϊκή κρίση, με ένα άτυπο (συμβουλευτικής υφής) δημοψήφισμα, όπου καταλύτης θα είναι το ερώτημα για συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής. Εκτιμάται ότι δι’ αυτού ο λαός θα κολακευτεί από τη προσφυγή στη… σοφία του.
Ο πρωθυπουργός συνεχίζει απτόητος τις μεταλλάξεις. Χθες δήλωσε ότι ακόμη και αν δεν συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι για το χρέος, η Ελλάδα θα βγει έτσι κι αλλιώς στις αγορές και το μνημόνιο θα ολοκληρωθεί στην ώρα του, τον Αύγουστο του ‘18.
Φυσικά πάντα διαθλά την πραγματικότητα μέσα από σκοπίμως αλλοιωμένο πρίσμα. Έκρινε ότι τα μεγέθη της οικονομίας (τα δυο τρίμηνα ύφεσης δηλαδή!) προδιαθέτουν για ένα «πολύ ισχυρό comeback επενδύσεων», την ώρα που βγήκε στη δημοσιότητα η είδηση ότι η Ελλάδα (με την τόσο ιλιγγιώδη υποτίμηση εργασιακού κόστους) βρίσκεται στην 34η θέση της κατάταξης 44 ευρωπαϊκών χωρών και, ακόμη χειρότερα, στην 35η με βάση τον αριθμό θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν.
Ωστόσο, η κοινωνική απάθεια (που απορρέει από ένα μείγμα απογοητευτικής παραίτησης της κοινωνίας, αλλά και επιτυχούς χειραγώγησής της από τον ΣΥΡΙΖΑ), επιτρέπει στον πρωθυπουργό να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του, τα οποία είναι εν πολλοίς επικοινωνιακής στόχευσης και αμφίβολης αποτελεσματικότητας.
Τα επόμενα βήματα
Μέχρι τις καλοκαιρινές διακοπές το Μαξίμου σχεδιάζει να δημοσιοποιήσει ένα σχέδιο «εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης» της χώρας, γεύση του οποίου πήραμε από τις χθεσινές δηλώσεις. Το σχέδιο αυτό θα αναφέρεται σε συγκεκριμένους κλάδους της Οικονομίας, όπου η χώρα διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα και στους οποίους ελπίζεται να δημιουργηθεί επενδυτική κινητικότητα.
Ένα έτερο σχέδιο, που θα εκδηλωθεί αμέσως μετά τα μπάνια του λαού, αφορά στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Μπορεί το εν λόγω εγχείρημα να βρίσκεται φαινομενικά εν κοινωνική υπνώσει, αλλά ο εντεταλμένος μηχανισμός του Μαξίμου είναι εργώδης. Η ομάδα, υπό τον καθηγητή Μιχάλη Σπουρδαλάκη, έχει συγκεντρώσει δεκάδες προτάσεις φορέων. Θα τις κωδικοποιήσει και θα τις παραδώσει στον πρωθυπουργό. Το σχέδιο μοιάζει ως απόμακρη γραφειοκρατική ενασχόληση ειδικών, μακριά από τα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία.
Ωστόσο, θα έλθει ορμητικά στην επιφάνεια, καθώς ο πρωθυπουργός σκοπεύει να το καταστήσει αγωγό επαναπροσέγγισης με το λαό. Είναι πολύ πιθανό να το θέσει υπό την λαϊκή κρίση, με ένα άτυπο (συμβουλευτικής υφής) δημοψήφισμα, όπου καταλύτης θα είναι το ερώτημα για συνταγματική καθιέρωση της απλής αναλογικής. Εκτιμάται ότι δι’ αυτού ο λαός θα κολακευτεί από τη προσφυγή στη… σοφία του.
Το επιχείρημα της αντιπολίτευσης ότι είναι άτοπο, αφού ο λαός συμμετέχει
στην αναθεώρηση δια των εκλεγμένων στη Βουλή εκπροσώπων του, θα είναι
ισχνό μπροστά στο θηριώδη λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ (και μόνο ένα «οι άλλοι
φοβούνται και απαξιώνουν τη γνώμη του λαού», να πετάξει, η κοινωνική
αποδοχή θα είναι συντριπτικά υπέρ του)
Ανασχηματισμός δεν σχεδιάζεται στην παρούσα φάση. Άλλωστε αυτά που σκοπεύει εξαγγείλει είναι σε εξέλιξη από τους νυν υπουργούς. Υπό την αίρεση βέβαια της διάθεσης του κ. Τσακαλώτου. Αν αυτός θεωρήσει ότι ολοκλήρωσε (ή εξετέλεσε - με όλες τις έννοιες της λέξης) το έργο του, και ζητήσει να μετακινηθεί, αυτό θα συμπαρασύρει ένα μικρής έκτασης ντόμινο μετακινήσεων, με πρόσωπα σύγχρονου προφίλ που δεν θα παραπέμπουν στην έννοια «σύντροφος από τα παλιά», και θα σηματοδοτούν ένα νέο ευρωπαϊκό προφίλ στο οποίο στοχεύει για την κυβέρνησή του ο κ. Τσίπρας.
Αιχμιακό σημείο είναι η ΔΕΘ, η οποία εκτιμάται πως αποτελεί και το σημείο εκκίνησης μιας μακρόσυρτης εκλογικής περιόδου. Το Μαξίμου βέβαια, σε μια ένεση αυτοπεποίθησης, κάνει λόγο για «2+4» έτη κυβερνητικής θητείας, αλλά η πλειοψηφία των κυβερνητικών στελεχών θεωρεί ως ακροτελεύτιο όριο κυβερνητικής θητείας το Φθινόπωρο του '18, το οποίο συνάμα αποτελεί και μεσοδιάστημα:
Τότε θα έχει βγει η χώρα από το μνημόνιο, θα έχουμε βγει στις αγορές, θα έχει στα χαρτιά σημειωθεί κάποια ανάπτυξη, θα έχουν αποκατασταθεί (όπως προβλέπεται από το ‘11), οι εργασιακές σχέσεις. Θα επιτρέπουν την εκπομπή αισιοδοξίας. Αυτά πριν από την έλευση του «δίσεκτου» και δυσοίωνου 2019, οπότε θα ξεκινήσει η μείωση των συντάξεων – τουλάχιστον.
Ως τότε η κυβέρνηση θα προσπαθήσει, άλλοτε με προτάσεις άλλοτε με καταγγελίες να στριμώξει τα ενδιάμεσα με τη ΝΔ κόμματα, προκειμένου να δομήσει συμμαχίες. Το ΠΑΣΟΚ - και το Ποτάμι αν εισέλθει στη Βουλή - στο πλαίσιο της «εθνικής ενότητας», προσφέρονται μετεκλογικά να γίνουν συνεργάτες (ή υποπόδια, ανάλογα πως το βλέπει κανείς) των Συριζαίων (ήδη τους έχουν ξελασπώσει αρκετά ως τώρα. Πέραν του τρίτου μνημονίου, η κυβέρνηση πέρασε αβρόχοις ποσί νομοσχέδια όπως για την Ιθαγένεια, το Σύμφωνο Συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, και τώρα για το ισλαμικό τέμενος, αφού οι εθνοπατριώτες ελληνοχριστιανοί ΑΝΕΛ δεν τα ψήφιζαν. Με τέτοια βολική αντιπολίτευση γιατί να μην κυριαρχεί ο κ. Τσίπρας;).
Ωστόσο, για μια κυβέρνηση, έστω και στην ετικέτα αριστερή, όλα τα ανωτέρω προϋποθέτουν την ύπαρξη ενός ισχυρού κόμματος, που θα αποτελεί βάση κοινωνικής στήριξης και ιμάντα μεταφοράς της πολιτικής του στο λαό.
Ανασχηματισμός δεν σχεδιάζεται στην παρούσα φάση. Άλλωστε αυτά που σκοπεύει εξαγγείλει είναι σε εξέλιξη από τους νυν υπουργούς. Υπό την αίρεση βέβαια της διάθεσης του κ. Τσακαλώτου. Αν αυτός θεωρήσει ότι ολοκλήρωσε (ή εξετέλεσε - με όλες τις έννοιες της λέξης) το έργο του, και ζητήσει να μετακινηθεί, αυτό θα συμπαρασύρει ένα μικρής έκτασης ντόμινο μετακινήσεων, με πρόσωπα σύγχρονου προφίλ που δεν θα παραπέμπουν στην έννοια «σύντροφος από τα παλιά», και θα σηματοδοτούν ένα νέο ευρωπαϊκό προφίλ στο οποίο στοχεύει για την κυβέρνησή του ο κ. Τσίπρας.
Αιχμιακό σημείο είναι η ΔΕΘ, η οποία εκτιμάται πως αποτελεί και το σημείο εκκίνησης μιας μακρόσυρτης εκλογικής περιόδου. Το Μαξίμου βέβαια, σε μια ένεση αυτοπεποίθησης, κάνει λόγο για «2+4» έτη κυβερνητικής θητείας, αλλά η πλειοψηφία των κυβερνητικών στελεχών θεωρεί ως ακροτελεύτιο όριο κυβερνητικής θητείας το Φθινόπωρο του '18, το οποίο συνάμα αποτελεί και μεσοδιάστημα:
Τότε θα έχει βγει η χώρα από το μνημόνιο, θα έχουμε βγει στις αγορές, θα έχει στα χαρτιά σημειωθεί κάποια ανάπτυξη, θα έχουν αποκατασταθεί (όπως προβλέπεται από το ‘11), οι εργασιακές σχέσεις. Θα επιτρέπουν την εκπομπή αισιοδοξίας. Αυτά πριν από την έλευση του «δίσεκτου» και δυσοίωνου 2019, οπότε θα ξεκινήσει η μείωση των συντάξεων – τουλάχιστον.
Ως τότε η κυβέρνηση θα προσπαθήσει, άλλοτε με προτάσεις άλλοτε με καταγγελίες να στριμώξει τα ενδιάμεσα με τη ΝΔ κόμματα, προκειμένου να δομήσει συμμαχίες. Το ΠΑΣΟΚ - και το Ποτάμι αν εισέλθει στη Βουλή - στο πλαίσιο της «εθνικής ενότητας», προσφέρονται μετεκλογικά να γίνουν συνεργάτες (ή υποπόδια, ανάλογα πως το βλέπει κανείς) των Συριζαίων (ήδη τους έχουν ξελασπώσει αρκετά ως τώρα. Πέραν του τρίτου μνημονίου, η κυβέρνηση πέρασε αβρόχοις ποσί νομοσχέδια όπως για την Ιθαγένεια, το Σύμφωνο Συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, και τώρα για το ισλαμικό τέμενος, αφού οι εθνοπατριώτες ελληνοχριστιανοί ΑΝΕΛ δεν τα ψήφιζαν. Με τέτοια βολική αντιπολίτευση γιατί να μην κυριαρχεί ο κ. Τσίπρας;).
Ωστόσο, για μια κυβέρνηση, έστω και στην ετικέτα αριστερή, όλα τα ανωτέρω προϋποθέτουν την ύπαρξη ενός ισχυρού κόμματος, που θα αποτελεί βάση κοινωνικής στήριξης και ιμάντα μεταφοράς της πολιτικής του στο λαό.
Αυτό απέλιπεν για τρεις λόγους.
Ο ένας είναι η διάσπαση του ‘15, ο άλλος οφείλεται στην απογοήτευση όσων
μελών παρέμειναν, και ο τρίτος στο γεγονός υπάρχει μετάγγιση μελών από
τις οργανώσεις για στελέχωση του κρατικού μηχανισμού.
Ούτως η άλλως ποτέ δεν ήταν πολλοί. Στα χαρτιά το κόμμα έχει 30 χιλ μέλη
όταν το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση, πριν τους νεωτερισμούς του ΓΑΠ, είχε 250
χιλιάδες.
Ένα επιπρόσθετο πρόβλημα, ήσσονος πάντως σημασίας, είναι η κάποια τάση διακριτής παρουσίας του ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, επικεφαλής της κίνησης «Πράττω», αλλά και η ενδεχόμενη αδυναμία των ΑΝΕΛ να εισέλθουν στη Βουλή.
Ένα επιπρόσθετο πρόβλημα, ήσσονος πάντως σημασίας, είναι η κάποια τάση διακριτής παρουσίας του ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά, επικεφαλής της κίνησης «Πράττω», αλλά και η ενδεχόμενη αδυναμία των ΑΝΕΛ να εισέλθουν στη Βουλή.
Στις προηγούμενες εκλογές είχε γίνει σκέψη να ενταχθούν το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έγινε και δεν χρειάστηκε.
Τώρα αν γίνει, προκειμένου οι «σύντροφοι» (όπως τους αποκάλεσε ο κ.
Καμμένος στο συνέδριο), να διασώσουν τον σύντροφο Πάνο, θα δυσχεράνει τη
συνεργασία με τους μελλοντικούς συμμάχους της Κεντροαριστεράς.
Είναι οι μόνοι εν δυνάμει σύμμαχοι, αφού εξ αριστερών ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απομονωμένος.
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου