Ο τριακονταετής πόλεμος στα ΑΕΙ

Κολίγοι της διανόησης που νομίζουν ότι έγιναν τσιφλικάδες των ελληνικών πανεπιστημίων διότι κατέλαβαν μία θέση σε αυτά την περίοδο των κομματικών, παχειών αγελάδων. Οι χειρισμοί μετά το σοκ που υφίστανται το Παν. Αθηνών και το ΕΜΠ, τα δύο πλέον εμβληματικά ΑΕΙ της χώρας, εκθέτουν τη θλιβερή νομενκλατούρα που εκτράφηκε μέσα στο σαρκίο της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης τις τρεις προηγούμενες δεκαετίες.

Σαφώς και ουδείς μπορεί να έχει κριτική θέση στους χειρισμούς του υπουργείου Παιδείας και κυρίως για τα κριτήρια (δείκτες μέτρησης των αναγκών, αξιοκρατική κατανομή των διαθεσιμών ανά ΑΕΙ κ.ά.) με τα οποία αποφάσισε να θέσει σε διαθεσιμότητα το ένα τρίτο των διοικητικών υπαλλήλων των δύο ΑΕΙ. Η «Κ» έχει αναδείξει τις γκρίζες ζώνες αυτής της διαδικασίας.

Το ερώτημα είναι πώς διαχειρίστηκαν τα πανεπιστήμια το πλήγμα. Δεν θέλησαν να αντιμετωπίσουν

ρεαλιστικά το πρόβλημα και να περισώσουν ό,τι σώζεται. Αντιθέτως, ζήτησαν αμέσως πολιτική λύση. Πιο λιανά; Ζήτησαν να εξαιρεθούν τα ΑΕΙ από τη διαθεσιμότητα, δηλαδή λύση σαν κι αυτές που υιοθετήθηκαν κατά κόρον την περίοδο της δημοσιονομικής ευδαιμονίας, όταν όλοι έπαιρναν (χρηματοδότηση, επενδύσεις, προσλήψεις), αλλά περισσότερο εκείνοι που είχαν ισχυρότερο δόντι στην κυβέρνηση! Την ίδια στιγμή στα ΑΕΙ, αμέσως μετά την έναρξη της απεργίας των διοικητικών, άρχισε να λειτουργεί η προσπάθεια ιδεολογικού καπελώματός της. Ποιοι ήταν οι ινστρούχτορες; Πανεπιστημιακοί που βρήκαν μία ακόμη ευκαιρία να κάνουν πόλεμο στην κυβέρνηση με πρόσχημα την «προάσπιση του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου». Τριάντα χρόνια τώρα, όμως, αυτό το πανεπιστήμιο το έχουν καταντήσει θεατρική σκηνή αυθαιρεσίας, αναξιοκρατίας, κομματοκρατίας.

Μόνο μέλημα των ινστρουχτόρων είναι να αναπαράξουν το μοντέλο λειτουργίας του ΑΕΙ, βάσει του οποίου οι ίδιοι αναρριχήθηκαν στην ακαδημαϊκή βαθμίδα και απέκτησαν τίτλο για τον οποίο κορδώνονται. Για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να διαιωνίζεται ο βούρκος του κομματικού προσηλυτισμού και της ποδηγέτησης των νέων. Στρατιώτες στον δικό τους πόλεμο για διατήρηση των κεκτημένων προνομίων ψάχνουν. Στην ουσία, δεν πιστεύουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Αντιθέτως, πιστεύουν στο τζάμπα πανεπιστήμιο.

Ομως το χάος στο Παν. Αθηνών και στο ΕΜΠ είναι ζήτημα με αμιγώς πολιτική φύση. Οι καιροί έχουν αλλάξει και ο μέσος Ελληνας έχει κουραστεί από ιδεολογικούς βερμπαλισμούς περί του περιεχομένου δημόσιου και δωρεάν ΑΕΙ. Σήμερα, το καλό δημόσιο δωρεάν ΑΕΙ είναι αυτό που λειτουργεί οργανωμένα, που δίνει σε όλους τους φοιτητές, δηλαδή στους πιο αδύναμους (οικονομικά, κοινωνικά), ίσες ευκαιρίες εξέλιξης και πρόοδου. Και εδώ είναι η μεγάλη υποκρισία των «καθοδηγητών» των πάσης φύσεως απεργιών. Κόπτονται για τα λαϊκά στρώματα, όμως η απώλεια εξαμήνου, η υποβάθμιση του πτυχίου, την οποία ρισκάρουν, θα πλήξουν τα παιδιά της μέσης οικογένειας που με θυσίες μπήκαν στο ΑΕΙ. Είναι θέμα πολιτικής!

Του Απόστολου Λακασά 

kathimerini.gr