“Δεν πάμε πουθενά”

‘’Δεν πάμε πουθενά’’ γιατί η ανθρωπιστική – κοινωνική κρίση που βιώνουμε φέρνει στο φως της συνειδητοποίησης ότι δεν είναι «στραβός ο γιαλός , αλλά ότι εμείς στραβά αρμενίζουμε».
Είναι τόσο εμφανές πλέον το παράλογο, που ούτε λίγο, ούτε πολύ, συναγωνίζεται την επιθυμία του «αρρωστημένου» για αλλαγή τύχης στην ρουλέτα.
Είναι ο συμπαθής κύριος της διπλανής πόρτας που αποφασίζει κυριακάτικα να αντικαταστήσει τα πλακίδια του σπιτικού του και «προσκαλεί»  μια ολόκληρη γειτονιά να «εκστασιαστεί» από το ρεσιτάλ των κομπρεσέρ.

• Ναι, είναι αυτή η γειτονιά που μαγεύεται καθημερινώς από την στεντόρεια φωνή του παλιατζή , από την ντουντούκα του ντατσούν σε τόνο λα μινόρε , από τον Βαγγέλη με το καρπούζι με το μέλι και όλων μαζί που βγάζουν κάτι από «αντάτζιο στην όπερα»….
• Ναι, είναι αυτή η γειτονιά που ακούς την κυρία στον παράπλευρο εξώστη να φωνασκεί χυδαία και να αντιμετωπίζει τον σύζυγο ως «ξωτικό» , αλλά κανείς μας δεν καλεί στο φρενοκομείο να την «μαζέψουν»……

Είναι αυτή η γειτονιά που μας κάνει να ανεχόμαστε την βλακεία του απέναντι, την ηλιθιότητα στο μεγαλείο της, την πνευματική μας μιζέρια και την υποκουλτούρα στο άπειρο.
Δεν πάμε πουθενά γιατί δώσαμε χώρο στην βλακεία και στο  «δεν βαριέσαι αδερφέ………» .
Δεν πάμε πουθενά γιατί τα καθημερινώς κακώς κείμενα , δεν τα καταγγέλλουμε αλλά αφήνουμε τους άλλους να αλωνίζουν.
Δεν πάμε πουθενά , γιατί νομίζουμε ότι μας ψεκάζουν , αλλά το ψέκασμα είναι καθημερινό από τα δελτία των οκτώ που όχι απλά κοιμίζουν τον κόσμο ,αλλά του  στέλνουν και τα μαξιλάρια !
Είναι η υπάλληλος που επιθυμείς να σε εξυπηρετήσει, αλλά δεν αντιλαμβάνεσαι ότι «κάνεις χάρη»  που μπήκες στο κατάστημα και θα αφήσεις τον οβολό σου.
Είναι η «ταλαιπωρημένη» δημόσια υπάλληλος στο περιβόητο ΙΚΑ που δεν κάνει λευκή απεργία , αλλά διάφανη , ελέω κινητικότητας. Είναι αυτή η εκπληκτική κυρία που αφήνει σύξυλους τους φορολογούμενους στην ουρά και πάει για  shopping !!!
Για αυτό δεν πάμε πουθενά
Για όλα τα ανωτέρω και για άλλα τόσα παράξενα και θεοπάλαβα που ανεχόμαστε στην καθημερινότητα μας.
Αυτή την καθημερινότητα που την αντιλαμβανόμαστε με το μποτιλιάρισμα στους δρόμους , με τις διαδηλώσεις των πενήντα και εκατό, τάχα μου «αγανακτισμένων» , που δημιουργούν κυκλοφοριακό καθημερινό έμφραγμα στην πόλη.
Αυτή η καθημερινότητα είναι αποτέλεσμα της διάλυσης της παιδείας , της χαμένης από τον νεοέλληνα σπιρτάδας , της απολεσθείσας γνώσης που  δεν επανέρχεται δυστυχώς και της χαμένης μας αξιοπρέπειας ως πολιτών.
Εμείς αρμενίζουμε κόντρα στον καιρό
Τις τελευταίες δεκαετίες παραπλανητικής ευμάρειας , γιγαντώσαμε φαινόμενα παρακμής και παράνοιας γιατί απλά,  δεν κοιτάζαμε δίπλα μας.
Όταν σκάει η βόμβα , μόνο τότε κοιτάς δίπλα. Όταν με δανεικά και υποτιθέμενη ανάπτυξη ¨¨τύπου 2004 ¨¨ , και με λογικές προσωπικής ανόδου πορευθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια , σήμερα μας κακοφαίνεται ……
Δεν μας φταίει που δεν βλέπουμε ούτε στο μισό μέτρο , μας ενοχλούν οι φόροι και το ότι δεν έχουμε χρήματα.
Δεν μας ενοχλεί , που αφήσαμε στους αγράμματους χώρο , στους λαϊκιστές δικαίωμα εκπροσώπησης , στους διαπλεκόμενους των media και στους κατώτερους των περιστάσεων πολιτικούς να μας αντιπροσωπεύουν, αλλά μας φταίει η κυβέρνηση.
Δεν μας πειράζει που γιγαντώθηκαν φαινόμενα νεοναζισμού στην γενέτειρα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ αλλά η άδεια μας η τσέπη.
Για να αρχίσουν να αλλάζουν τα πράγματα , πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς .
Να συνειδητοποιήσουμε το πως φτάσαμε ως εδώ και να ορίσουμε νέες αρχές ατομικού και κοινωνικού σεβασμού.
Να βάλουμε το δικό μας μυαλό πρώτα να σκεφθεί , και μετά να απαγγέλουμε τα απεταξάμην στους πολιτικούς.
Να αναπτύξουμε την παιδεία μας ως έθνος μαζί με τον πολιτισμό μας για να αρχίσουμε ξανά να περπατάμε. Σήμερα είμαστε λαός που περπατάει με δεκανίκια γιατί ζούσε στο κοντινό χθες με δανεικά._
Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας όλων και ΤΩΡΑ
Οφείλουμε να διαμορφώσουμε συνθήκες κοινωνικής αλληλεγγύης, πολιτικής αγωγής, πνευματικής καλλιέργειας, Νέου Οράματος και να μην περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους και την πατρίδα .
Η κρίση που βιώνουμε δίνει τα χαρακτηριστικά εκείνα που χρειάζονται για να σκεφτούμε, να οραματιστούμε,  και να δομήσουμε το δικό μας αύριο ο καθένας , έστω και με λιγότερα χρήματα , αλλά ζώντας με αξιοπρέπεια και με αλληλεγγύη για τον διπλανό.
Αν θέλουμε ένα καλύτερο αύριο μπορούμε όλοι μαζί να πορευτούμε με αισιοδοξία , αληθινή αγάπη για εμάς και τους γύρω μας και με μια απλή  γλυκιά καλημέρα κάθε μέρα που σήμερα φαντάζει ως ο χαμένος θησαυρός.
 ΧΡΗΣΤΟΣ Π. ΚΟΥΜΑΝΤΟΣ
 antinews.gr