Καθώς η πολιτική συζήτηση έχει εξοκείλει σε τσιτάτα και μαγκιές, θα
ενδώσω σήμερα συνειδητά στον πειρασμό μιας «καφενειακής» ανάλυσης. Ας
υποθέσουμε λοιπόν ότι αμέσως μετά τα Χριστούγεννα προκαλούνται εκλογές.
Οχι επειδή το επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί αίφνης προκύπτουν 4-5
επιπλέον... Τζάκρες. Ποιο είναι το βασικό και κοινό συμπέρασμα σε όλες
–μα όλες– τις δημοσκοπήσεις εδώ και ενάμιση χρόνο; Οτι το κόμμα του κ.
Τσίπρα δεν έχει διαμορφώσει, μέχρι στιγμής, καμία δυναμική που μπορεί να
του διασφαλίσει την αυτοδυναμία.
Ας κάνουμε όμως, όπως είπαμε, μια «καφενειακή» υπέρβαση. Και ας υποθέσουμε ότι, λόγω της πόλωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περιοριστεί στο 28% που του δίνουν ακόμη και οι πιο ευνοϊκές δημοσκοπήσεις. Αλλά ότι θα φτάσει στο 32% και η Ν.Δ. θα μείνει στο 27%. Και ας μοιράσουμε τα
υπόλοιπα ποσοστά ως εξής: Χ.Α. 11%, ΠΑΣΟΚ 8%, ΚΚΕ 6%, ΑΝΕΛ 5%, ΔΗΜΑΡ 4% (λοιπά κόμματα εκτός Βουλής 7%).
Δεδομένου ότι σήμερα μια τέτοια περίπτωση ακούγεται ρεαλιστική (με την εξαίρεση της αυθαίρετης πριμοδότησης του ΣΥΡΙΖΑ), ελάτε τώρα να φτιάξουμε μαζί μια κυβέρνηση. Συνυπολογίζοντας βέβαια ότι ο πήχυς της αυτοδυναμίας σε αυτό το σενάριο θα απαιτεί το 37,5%, δηλαδή τη συνεργασία τουλάχιστον δύο κομμάτων.
Πρώτη περίπτωση: Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να σχηματίσει «κυβέρνηση της Αριστεράς», όπως επιθυμεί η Λαφαζανική πτέρυγα και μέχρι πρότινος ευχόταν και ο κ. Τσίπρας. Φευ, όμως, δεν αρκεί το ποσοστό της ΔΗΜΑΡ. Χρειάζεται και αυτό του ΚΚΕ. Ω του θαύματος, ωστόσο, ο κ. Κουτσούμπας δέχεται να συμπράξει, αλλά θέτει ως όρο κάτι που θα διώξει τη ΔΗΜΑΡ από την τριπλέτα: να επιβληθεί έστω σε ορίζοντα 4ετίας η «δικτατορία του... προλεταριάτου». Θέλετε να συζητήσουμε σοβαρά πώς ακριβώς θα αντιδράσουν οι ηγέτες της Ε.Ε., όταν η προγραμματική συμφωνία ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ μεταφραστεί σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πλην της ελληνικής; Προφανώς όχι. Επομένως, πάμε στην επόμενη «λύση».
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει συνεργασία με τον κ. Π. Καμμένο. Στο σενάριό μας ούτε η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αρκεί για να σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά καθώς πλησιάζουν τις 151 έδρες, ας υποθέσουμε ότι τις εξασφαλίζουν. Ωραία! Τώρα λοιπόν θα πρέπει να φανταστούμε μια κυβέρνηση η οποία θα κατορθώσει να συγκεράσει τις πατριωτικές κορώνες των ΑΝΕΛ με τη διεθνοποιημένη κοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ και να συμφωνήσει, π.χ., στον τρόπο που θα... διώξει τους λαθρομετανάστες κρατώντας τους εδώ νόμιμα. Επιπλέον, δε, θα βασίζεται οριακώς στις ψήφους της Ραχήλ Μακρή και της Ζωής Κωνσταντοπούλου και, για να μη θεωρηθώ σεξιστής, ας προσθέσω και τους κ. Π. Χαϊκάλη και Γ. Πάντζα. Επειδή όμως κανείς σώφρων πολίτης δεν μπορεί να φανταστεί πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργασθεί με την «επιτομή του λαϊκισμού» (του κ. Π. Τατσόπουλου είναι ο όρος), πάμε παρακάτω.
Ο κ. Τσίπρας απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ καθώς τα ποσοστά τους θα επαρκούν για οριακή πλειοψηφία. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι το σενάριο αυτό μάλλον το έχει κάψει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, εξαιρώντας προχθές από τη δική του κυβέρνηση όλους τους ηθικούς αυτουργούς των Μνημονίων, υποθέτω δεν εννοεί μόνο τους κ. Ευ. Βενιζέλο και Γ. Παπανδρέου, αλλά και τους κ. Σαχινίδη, Χρυσοχοΐδη, Μανιάτη και εν γένει τους τροικανούς υπουργούς. Δηλαδή... αντίο και πάλι αυτοδυναμία.
Με αυτά τα δεδομένα, η «καφενειακή» ανάλυση καταλήγει αναπόφευκτα σε δύο επιλογές που θα αντιμετωπίσει ο κ. Τσίπρας αν γίνουν εκλογές και τις κερδίσει ακόμη και με 32%. Η πρώτη είναι να προκαλέσει νέες εκλογές για να εκβιάσει την αυτοδυναμία. Αν όμως δεν την επιτύχει (που είναι και το πιθανότερο) θα του είναι και πάλι δύσκολο να σχηματίσει κυβέρνηση. Γιατί απλούστατα ό,τι θα κερδίσει σε επαναληπτικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και η Ν.Δ.), θα έχει αφαιρεθεί από τους δυνάμει συμμάχους του, όπως συνέβη και τον Ιούνιο. Επομένως, ποια επιλογή θα μένει στον κ. Τσίπρα; Ο μεγάλος συνασπισμός. Δηλαδή μία ψήφος ανοχής από τη Ν.Δ., η οποία προφανώς θα του τη δώσει για να μην καταρρεύσει η χώρα. Χάρμα.
Τώρα, λοιπόν, ας σκεφτούμε ποιο κόμμα θα διαλυθεί πιο γρήγορα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κληθεί να πείσει τους Λαφαζάνηδες να μην πάνε στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ επειδή θα πρέπει κατ’ ανάγκην να τα βρει με την επάρατο δεξιά; Ή η Ν.Δ., η οποία θα περιμένει στωικά π.χ. τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο να της μεταφέρει τι του απάντησαν οι ομόλογοί του όταν στο πρώτο Eurogroup τούς ζήτησε να ξεχάσουν το επαχθές χρέος;
Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα, φίλοι αναγνώστες; Οτι κάποιες φορές, στη χώρα μας, οι «καφενειακές» αναλύσεις επαληθεύονται...
Του Κωνσταντίνου Ζούλα
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ας κάνουμε όμως, όπως είπαμε, μια «καφενειακή» υπέρβαση. Και ας υποθέσουμε ότι, λόγω της πόλωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα περιοριστεί στο 28% που του δίνουν ακόμη και οι πιο ευνοϊκές δημοσκοπήσεις. Αλλά ότι θα φτάσει στο 32% και η Ν.Δ. θα μείνει στο 27%. Και ας μοιράσουμε τα
υπόλοιπα ποσοστά ως εξής: Χ.Α. 11%, ΠΑΣΟΚ 8%, ΚΚΕ 6%, ΑΝΕΛ 5%, ΔΗΜΑΡ 4% (λοιπά κόμματα εκτός Βουλής 7%).
Δεδομένου ότι σήμερα μια τέτοια περίπτωση ακούγεται ρεαλιστική (με την εξαίρεση της αυθαίρετης πριμοδότησης του ΣΥΡΙΖΑ), ελάτε τώρα να φτιάξουμε μαζί μια κυβέρνηση. Συνυπολογίζοντας βέβαια ότι ο πήχυς της αυτοδυναμίας σε αυτό το σενάριο θα απαιτεί το 37,5%, δηλαδή τη συνεργασία τουλάχιστον δύο κομμάτων.
Πρώτη περίπτωση: Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να σχηματίσει «κυβέρνηση της Αριστεράς», όπως επιθυμεί η Λαφαζανική πτέρυγα και μέχρι πρότινος ευχόταν και ο κ. Τσίπρας. Φευ, όμως, δεν αρκεί το ποσοστό της ΔΗΜΑΡ. Χρειάζεται και αυτό του ΚΚΕ. Ω του θαύματος, ωστόσο, ο κ. Κουτσούμπας δέχεται να συμπράξει, αλλά θέτει ως όρο κάτι που θα διώξει τη ΔΗΜΑΡ από την τριπλέτα: να επιβληθεί έστω σε ορίζοντα 4ετίας η «δικτατορία του... προλεταριάτου». Θέλετε να συζητήσουμε σοβαρά πώς ακριβώς θα αντιδράσουν οι ηγέτες της Ε.Ε., όταν η προγραμματική συμφωνία ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ μεταφραστεί σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα πλην της ελληνικής; Προφανώς όχι. Επομένως, πάμε στην επόμενη «λύση».
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει συνεργασία με τον κ. Π. Καμμένο. Στο σενάριό μας ούτε η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αρκεί για να σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά καθώς πλησιάζουν τις 151 έδρες, ας υποθέσουμε ότι τις εξασφαλίζουν. Ωραία! Τώρα λοιπόν θα πρέπει να φανταστούμε μια κυβέρνηση η οποία θα κατορθώσει να συγκεράσει τις πατριωτικές κορώνες των ΑΝΕΛ με τη διεθνοποιημένη κοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ και να συμφωνήσει, π.χ., στον τρόπο που θα... διώξει τους λαθρομετανάστες κρατώντας τους εδώ νόμιμα. Επιπλέον, δε, θα βασίζεται οριακώς στις ψήφους της Ραχήλ Μακρή και της Ζωής Κωνσταντοπούλου και, για να μη θεωρηθώ σεξιστής, ας προσθέσω και τους κ. Π. Χαϊκάλη και Γ. Πάντζα. Επειδή όμως κανείς σώφρων πολίτης δεν μπορεί να φανταστεί πώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεργασθεί με την «επιτομή του λαϊκισμού» (του κ. Π. Τατσόπουλου είναι ο όρος), πάμε παρακάτω.
Ο κ. Τσίπρας απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ καθώς τα ποσοστά τους θα επαρκούν για οριακή πλειοψηφία. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι το σενάριο αυτό μάλλον το έχει κάψει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, εξαιρώντας προχθές από τη δική του κυβέρνηση όλους τους ηθικούς αυτουργούς των Μνημονίων, υποθέτω δεν εννοεί μόνο τους κ. Ευ. Βενιζέλο και Γ. Παπανδρέου, αλλά και τους κ. Σαχινίδη, Χρυσοχοΐδη, Μανιάτη και εν γένει τους τροικανούς υπουργούς. Δηλαδή... αντίο και πάλι αυτοδυναμία.
Με αυτά τα δεδομένα, η «καφενειακή» ανάλυση καταλήγει αναπόφευκτα σε δύο επιλογές που θα αντιμετωπίσει ο κ. Τσίπρας αν γίνουν εκλογές και τις κερδίσει ακόμη και με 32%. Η πρώτη είναι να προκαλέσει νέες εκλογές για να εκβιάσει την αυτοδυναμία. Αν όμως δεν την επιτύχει (που είναι και το πιθανότερο) θα του είναι και πάλι δύσκολο να σχηματίσει κυβέρνηση. Γιατί απλούστατα ό,τι θα κερδίσει σε επαναληπτικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ (όπως και η Ν.Δ.), θα έχει αφαιρεθεί από τους δυνάμει συμμάχους του, όπως συνέβη και τον Ιούνιο. Επομένως, ποια επιλογή θα μένει στον κ. Τσίπρα; Ο μεγάλος συνασπισμός. Δηλαδή μία ψήφος ανοχής από τη Ν.Δ., η οποία προφανώς θα του τη δώσει για να μην καταρρεύσει η χώρα. Χάρμα.
Τώρα, λοιπόν, ας σκεφτούμε ποιο κόμμα θα διαλυθεί πιο γρήγορα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κληθεί να πείσει τους Λαφαζάνηδες να μην πάνε στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ επειδή θα πρέπει κατ’ ανάγκην να τα βρει με την επάρατο δεξιά; Ή η Ν.Δ., η οποία θα περιμένει στωικά π.χ. τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο να της μεταφέρει τι του απάντησαν οι ομόλογοί του όταν στο πρώτο Eurogroup τούς ζήτησε να ξεχάσουν το επαχθές χρέος;
Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα, φίλοι αναγνώστες; Οτι κάποιες φορές, στη χώρα μας, οι «καφενειακές» αναλύσεις επαληθεύονται...
Του Κωνσταντίνου Ζούλα
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου