Οι θυσίες είναι ανώφελες χωρίς μεταρρυθμίσεις

Για μια ακόμη φορά ο κόμπος με την τρόικα έφτασε στο χτένι. Τούτη την φορά τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, καθώς το μπαλάκι είναι στην πλευρά των δανειστών μας. Είναι αυτοί που αρνούνται κατά τα φαινόμενα να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα! Η Ελλάδα έχει εκπληρώσει κακήν-κακώς τις υποχρεώσεις της, έχει εμφανίσει ένα ελάχιστο πρωτογενές πλεόνασμα (θα επιβεβαιωθεί το ύψος του τον ερχόμενο Μάρτιο) και είναι οι τροϊκανοί και οι Γερμανοί που κάνουν «το παγώνι» κατά το κοινώς λεγόμενο.

Αντί λοιπόν να εκπληρώσουν τις συμφωνημένες υποχρεώσεις τους μετά την δική μας «συμμόρφωση», οι Γερμανοί ομιλούν για νέα δανειακή σύμβαση και φυσικά για νέα μνημόνια. Η ελληνική κυβέρνηση όπως είναι αναμενόμενο, απορρίπτει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη για νέα οριζόντια μέτρα. Στο σημείο αυτό βρίσκεται τούτη την ώρα το κρίσιμο «παίγνιο» μεταξύ ημών και των δανειστών μας. Ένα σημείο αμφιλεγόμενο, όπου όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, ακόμη και αυτό

των πρόωρων εκλογών αν η αδιάλλακτη στάση των εταίρων μας συνεχιστεί.

Εάν τελικά ο «κόμπος» δεν λυθεί και υποχρεωθούμε να πούμε το μεγάλο «όχι» στους δανειστές μας, οι εκλογές ίσως είναι το λιγότερο που θα έχουμε να σκεφτούμε. Εκείνο που θα έχει την μεγαλύτερη σημασία στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η πραγματική κατάσταση της οικονομίας της χώρας και ο βαθμός στον οποίο έπιασαν τόπο οι δυσβάσταχτες θυσίες του ελληνικού λαού όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης.

Δυστυχώς, από αυτή την άποψη τα νέα δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Φαίνεται πως ο λαϊκισμός έχει καταφέρει να αποδειχτεί νικητής όλα αυτά τα χρόνια. Πολιτικοί που ανερυθρίαστα σπεκουλάρισαν στις δυσκολίες του κόσμου, «ηγέτες» που χάιδεψαν αναίσχυντα αυτιά βασανισμένων ανθρώπων, μορφώματα, ψεκασμένοι και συνιστώσες που ποντάρισαν στον θυμό και την απόγνωση της κοινωνίας, κατάφεραν να περάσουν την λογική της σύγκρουσης μεταξύ των «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών». Μια λογική που στηρίζεται στην παραδοχή πως «το μνημόνιο έφερε την κρίση» και πως εμείς τα πηγαίναμε μια χαρά, μέχρι που «μας την πέσανε οι ευρωναζί» για να μας πάρουν τα σπίτια, τις καταθέσεις, τους υδρογονάνθρακες!

Το απέραντο αυτό φρενοκομείο της αυτοτροφοδοτούμενης φενάκης της συλλογικής αθωότητας, στάθηκε δυστυχώς ανυπέρβλητο πολιτικό εμπόδιο για οποιαδήποτε απόπειρα σοβαρών, αναγκαίων και αυτονόητων μεταρρυθμίσεων που ήταν και εξακολουθούν να είναι απαραίτητες για την σωτηρία της χώρας. Έτσι, εάν για κάποιον λόγο έρθουμε σε ρήξη με τους δανειστές μας τούτη την ύστατη ώρα, φοβάμαι πως θα μας έχουν μείνει μονάχα οι σκληρές θυσίες του λαού μας χωρίς κανένα αντίκρισμα στην πραγματική κατάσταση της οικονομίας, καθώς δεν συνοδεύτηκαν από τις απαραίτητες τομές και ρήξεις με το αποτυχημένο πολιτικο-οικονομικό μοντέλο που μας έχει οδηγήσει στον γκρεμό.

Θα μας έχει μείνει δηλαδή, ένα πρωτογενές πλεόνασμα μη διατηρήσιμο σε βάθος χρόνου καθώς στηρίζεται στην φορολογική αφαίμαξη και όχι στην ανάπτυξη. Θα μας έχει μείνει μια τερατώδης ανεργία που οφείλεται στις αυθόρμητες και εγκληματικές οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων συνδυασμένες με ανάλγητη φοροεπιδρομή επί δικαίων και αδίκων. Θα μας έχει μείνει μια εμμένουσα ύφεση, που οφείλεται στις δομικές στρεβλώσεις του κρατικού τομέα (γραφειοκρατία, διαφθορά, διαπλοκή) και στην επακόλουθη έλλειψη ενός υγιούς, ανεξάρτητου και υψηλού επιπέδου ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Θα μας έχει μείνει ένα εξόχως φορομπηχτικό φορολογικό σύστημα, που πρακτικά θα οδηγήσει στην απαλλοτρίωση της ακίνητης περιουσίας των πολιτών και την συσσώρευση ολοένα και περισσότερων ανείσπρακτων φορολογικών εισφορών, τελών, χαρατσιών και των προσαυξήσεών τους. Θα μας έχει μείνει ένας διογκωμένος, αντιπαραγωγικός και δυσκίνητος δημόσιος τομέας, ένα τέρας που θα τρομάζει κάθε επίδοξο επενδυτή και θα καταναλώνει κάθε οικονομική ικμάδα του Έθνους. Θα μας έχει μείνει τέλος, ένα ασθμαίνον και κολοβό δικαιακό σύστημα, χαμένο στην πολυνομία, την αντινομία και τις ερμηνευτικές εγκυκλίους, που θα αποτελεί τροχοπέδη κάθε απόπειρας επιχειρηματικής ανάπτυξης και οποιασδήποτε προσπάθειας απόδοσης δικαιοσύνης.

Φαίνεται πως η πολιτική των μεταρρυθμίσεων απέτυχε και την ευθύνη φέρουν τόσο οι πολιτικοί που τις ευαγγελίστηκαν, καθώς φαίνεται πως (με ελάχιστες εξαιρέσεις, του Πρωθυπουργού προεξάρχοντος) δεν πίστεψαν πραγματικά σε αυτές, όσο και οι πολιτικοί που εξ αρχής τις πολέμησαν, τις δαιμονοποίησαν, τις κακολόγησαν και τις εξοβέλισαν, προτάσσοντας τον λαϊκισμό, την παροχολογία και μιαν απέραντη καταγγελτική τιποτολογία, που χάιδευε τα αφτιά απελπισμένων, φοβισμένων και οργισμένων πολιτών, χωρίς όμως να οδηγεί στην πραγματικότητα σε οποιαδήποτε διέξοδο από την κρίση. Μερίδιο ευθύνης για την μέχρι σήμερα αποτυχία των απαραίτητων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, φέρει φυσικά και η κοινωνία, όλοι εμείς που παρασυρθήκαμε από τις σειρήνες του λαϊκισμού και προσπαθήσαμε να αποφύγουμε με χίλιες – δυο δικαιολογίες και δικολαβισμούς το πικρό ποτήρι των δύσκολων αποφάσεων.

Δεν τα αλλάξαμε όλα όταν έπρεπε! Συνεπώς, είτε θα αναγκαστούμε κι εμείς και ο Πρωθυπουργός να οδηγηθούμε σε περίπτωση ρήξης με τους εταίρους μας, σε μια πορεία δύσκολη και ριψοκίνδυνη, με τα ίδια πρόσωπα, θεσμούς και δομές που μας έχουν οδηγήσει μέχρι εδώ, είτε μια πιθανή διάρρηξη των σχέσεών μας με τους δανειστές μας, θα μπορούσε να επιταχύνει γεωμετρικά μια στροφή προς τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις εκείνες, που θα μας επιτρέψουν να κοιτάξουμε το μέλλον με εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Ποτέ δεν είναι πολύ αργά να αλλάξει κανείς πορεία όσο βρίσκεται ακόμη πάνω στον δρόμο. Αργά θα είναι μονάχα όταν θα έχουμε πέσει ήδη στον γκρεμό. Η ώρα της πτώσης παρ’ όλες τις τεχνητές καθυστερήσεις, φαίνεται πια να μας κοντεύει. Το καλό είναι πως καταφέραμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο να κάνουμε αρκετές «επιδιορθώσεις» στο όχημα. Το κακό είναι πως πολλοί επιβάτες κρέμονται από την καρότσα έτοιμοι να πέσουν στο κενό. Για να σωθούμε όλοι μαζί χρειάζεται να αλλάξουμε πορεία. Είναι η ώρα ο οδηγός να γυρίσει το τιμόνι προς την σωστή κατεύθυνση. Οι περισσότεροι θα τον ακολουθήσουμε.

Akenaton