Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Η Ρεπούση και τα... νεκρά ελληνικά!


Σπύρος Κανελλόπουλος (http://math-telos-agras.pblogs.gr/)
 
Για τη σημερινή μου ανάρτηση, αφορμή έλαβα από ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail... ελληνιστί!), με αποστολέα μια καλή συνάδελφο. Περιέχει αυτό το μήνυμα, φωτογραφίες. Τι φωτογραφίες; Θα καταλάβετε σε λίγο. Πάντως εγώ βρήκα κι άλλες με μια απλή αναζήτηση στο διδίκτυο.
 
Κατά τη συζήτηση επί του νομοσχεδίου για το νέο Λύκειο (κατά τα μέσα Σεπτεμβρίου), η κυρία Ρεπούση τόνισε ότι «τα Αρχαία Ελληνικά χρειάζονται υποχρεωτικά μόνο για τα παιδιά που θα ακολουθήσουν κλασικές σπουδές, ενώ για τα
υπόλοιπα παιδιά θα έπρεπε να είναι προαιρετικά» και ζήτησε την μείωση των ωρών διδασκαλίας τους, χαρακτηρίζοντάς τα, "νεκρή γλώσσα".
Η άποψη που εξέφρασε η εν λόγω κυρία είναι πολύ εύπεπτη στα ώτα των σημερινών Ελλήνων. Και πως να μην είναι; Αφού πρώτα μας κατέστησαν λειτουργικά αγράμματους με την κατάργηση των τόνων και πνευμάτων, με την υπεραπλούστευση της γλώσσας και την εισαγωγή των... greeklish, τώρα προσπαθούν να ενισχύσουν την άγνοιά μας για τις ρίζες της γλώσσας μας!
Πριν απολαύσετε τις φωτογραφίες, κρίνω ότι θα ήταν σωστό να διαβάσετε, τι είπε ο μεγάλος μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης για την ελληνική γλώσσα, κατά τη διάρκεια της απονομής σ' αυτόν του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 1979.

«Είναι, το ξέρω, άτοπο ν' αναφέρεται κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο άτοπο να παινά το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απαραίτητο, στο βαθμό που αυτά βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα η περίπτωση.

»Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές.

»Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. - χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.

»Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών.

»Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος 25 αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση».

Σπύρος Παν. Κανελλόπουλος
Μαθηματικός
Δείτε τι δήλωσε προσφάτως ο Στ. Κραουνάκης, σχετικά με τα λεχθέντα της κ. Ρεπούση εδώ
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου