Η πολιτική πρόκληση της κοινής λογικής

Αργά ή γρήγορα είναι βέβαιο πως και ο ΣΥΡΙΖΑ θα «περπατήσει» τον δρόμο των «μνημονίων». Έγινε πια κοινός τόπος που μονάχα κάποια φανατικά στελέχη και οπαδοί και μερικές αλλοπαρμένες «συνιστώσες» αρνούνται να αναγνωρίσουν (ο κόσμος τόχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι), ότι η βασική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά την οικονομική κρίση, δεν στέκει. Με άλλα λόγια, έχουν καταλάβει όλοι σχεδόν πως η εξαφάνιση των μνημονίων και «αναδιαπραγμάτευση» από μηδενική βάση της δανειακής σύμβασης της χώρας ΕΝΤΟΣ του ευρώ, είναι απλώς όνειρο θερινής και συριζαίικης νυκτός. Θα έρθει έτσι αργά ή γρήγορα μια πολιτική εποχή, που οι μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι κομματικοί σχηματισμοί θα ομονοήσουν τουλάχιστον σε πέντε-δέκα βασικά πράγματα έτσι ώστε να βγει η χώρα από τον φαύλο κύκλο της πολλαπλής οικονομικοπολιτικής κρίσης που την μαστίζει. Η απόψεις του ΚΚΕ είναι γνωστές και απολιθωμένες εδώ και δεκαετίες, ενώ τα πολιτικά «μορφώματα» της Χρυσής Αυγής  και των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα απορροφηθούν από οργανωμένους πολιτικούς σχηματισμούς που θα στεγάσουν ένθεν κακείθεν τον κόσμο που πιστεύει στην επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και στην ασύντακτη χρεοκοπία της χώρας. Αυτός ο κόσμος που υπάρχει και είναι και θα

είναι μειοψηφία, όσο τουλάχιστον υφίσταται η ευρωζώνη και το ευρώ, δεν έχει ιδεολογική και πολιτική κάλυψη ακόμη, αλλά πολύ σύντομα φαίνεται πως θα αποκτήσει.

Το ερώτημα που τίθεται και απευθύνεται κυρίως στους επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον κ. Τσίπρα, είναι γιατί θα πρέπει να περιμένουμε και κατά συνέπεια να πάθουμε περισσότερα δεινά από όσα έχουμε ήδη υποφέρει, για να φτάσουμε κάποτε σε μια προδιαγεγραμμένη κατάσταση την στιγμή που μπορούμε εντός δημοκρατικού παιχνιδιού και με μερικές απλές και τολμηρές κινήσεις να κερδίσουμε πολύτιμο πολιτικό και οικονομικό χρόνο και να ανακουφίσουμε τους έλληνες πολίτες μιαν ώρα αρχύτερα από τα δεινά τους; Έχει κανείς εχέφρων πολιτικός τούτη την ώρα την εντύπωση πως ο ελληνικός λαός, κουρασμένος και απογοητευμένος από τους πολιτικούς και τα κόμματα, έχει τόσο μεγάλο ιδεολογικό «νταλκά» αριστερό ή δεξιό, φιλελεύθερο ή λαϊκοδεξιό, σοσιαλδημοκρατικό ή ρεβιζιονιστικό, μαοϊκό ή τροτσκικό; Μήπως το μόνο που λαχταράει ο απλός πολίτης είναι οι πολιτικοί του να υψώσουν το ανάστημά τους, να βάλουν όλοι μαζί πλάτη για την οικονομική ανάσταση της χώρας και να ανατρέψουν με πραγματικά εθνικές πολιτικές, την στρεβλή και ντροπιαστική «μαγική εικόνα» που έχει  δημιουργηθεί κυρίως επί ημερών του αλήστου μνήμης ΓΑΠ στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο για τις ικανότητες, την εργατικότητα και την παραβατικότητα συλλήβδην όλων των Ελλήνων; Μήπως εκείνο που έχει ανάγκη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το εθνικό μας ασυνείδητο, είναι η ευκαιρία με στιβαρή, σοβαρή και ομονοούσα πολιτική ηγεσία, κοινό όραμα και πολλή δουλειά να ανατρέψουμε όλες εκείνες τις δυσοίωνες, κακεντρεχείς και δόλιες φωνές εντός και εκτός της χώρας, που προέβλεπαν και πολλές ακόμη το κάνουν, την καταστροφή της οικονομίας της και τον εξανδραποδισμό των ελλήνων;

Η αλήθεια είναι  πως ο ιδεολογικός «μπερντές» όλων των κομμάτων της πρώην τρικομματικής έχει ήδη καταντήσει διάτρητο και πολυκαιρισμένο κουρέλι που το παίρνει ο άνεμος όπου φυσάει. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θυσίασαν τόσες δεκαετίες οποιαδήποτε προσέγγιση στην ιδεολογική τους πραγμάτωση, από την μια στην πελατειακή κυβερνησιμότητα και από την άλλη στο λαϊκίστικο πολιτικό κόστος. Η ΔΗΜΑΡ έχει ήδη εδώ και έναν χρόνο που συμμετείχε στην κυβέρνηση βάλει τόσο νερό στο ιδεολογικό της κρασί που το έχει καταντήσει νεράκι βρύσης. Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολογική ανεμοδούρα και πολύχρωμο γαϊτανάκι συνιστωσών, έχει τόσες ιδεολογικές συνιστώσες, που θα μπορούσαν τελικά να εκφράσουν συνισταμένη οποιουδήποτε τόξου και κατεύθυνσης. Άλλωστε, δεν ζητάει κανείς από κανέναν να απαρνηθεί πλήρως τις αρχές του και την «ιδεολογία» του!  Ένα απλό και χρήσιμο για την χώρα ιδεολογικό-πολιτικό «διάλλειμα» ολίγων ετών είναι το ζητούμενο, που ίσως οδηγήσει και τα ίδια τα κόμματα στην ιδεολογική ανασυγκρότηση και  στην μετεξέλιξη σε πραγματικά πολιτικά υποκείμενα που στηρίζονται σε αξίες και αρχές και κινούνται πάνω σε ξεκάθαρες και δεσμευτικές ιδεολογικές βάσεις.

Στο ενδιάμεσο, θα μπορούσαν να αναλάβουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, στην κατεύθυνση ορισμένων απλών, λογικών και γενικά παραδεκτών αρχών και κινήσεων, που θα μπορούσαν αφού τις συνομολογήσουν και τις συμφωνήσουν από κοινού, να τις εφαρμόσουν αποφασιστικά και με σχέδιο, ώστε να εξασφαλίσουν την σωτηρία της. Ίσως έχουμε γίνει κουραστικοί να τα προτείνουμε συνέχεια, αλλά αξίζει νομίζω άλλη μια επανάληψη αυτών που εννοούμε όταν λέμε  απλές, λογικές και γενικά παραδεκτές αρχές και κινήσεις.

Αρχικά, η ρητή δέσμευση πως δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις (εκτός εξόφθαλμων ανισορροπιών), καθώς αυτού του είδους η λιτότητα ότι είχε να δώσει το έδωσε και η επιμονή προς αυτή την κατεύθυνση θα οδηγήσει τον κόσμο σε οικογενειακές και προσωπικές τραγωδίες  και την αγορά στο οριστικό λουκέτο. Έπειτα η συμφωνία για ένα μίνιμουμ αποκρατικοποιήσεων, που θα γίνουν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και θα λειτουργήσουν ως ατμομηχανή της ανάκαμψης της ψυχολογίας και της νοοτροπίας της ελληνικής οικονομίας. Κατόπιν, η αποφασιστική εκκαθάριση του δημόσιου τομέα από τους υπαλλήλους που είναι επίορκοι, τεμπέληδες, διεφθαρμένοι και ανίκανοι. Κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο αξιόπιστο και εύκολο στην πραγματοποίησή του όταν υποστηρίζεται και ελέγχεται σχεδόν από το σύνολο του πολιτικού τόξου. Μετά, να προχωρήσουμε σε μια συμφωνία πως χρειαζόμαστε απελπισμένα ως οικονομία και ως χώρα εγχώριες και ξένες επενδύσεις, διότι χωρίς αυτές δεν υπάρχει περίπτωση να μειωθεί η ανεργία και κυρίως αυτή των νέων. Το καυτό αυτό πρόβλημα δεν είναι δυνατόν να λυθεί με αποσπασματικές και εμβαλωματικές επιδοματικού τύπου κρατικές  παρεμβάσεις και αυτό το βλέπουμε όλοι μας. Πολύ νερό θα πρέπει να πέσει στο κρασί ολονών, κυρίως των λεγόμενων «δημοκρατικών δυνάμεων» στο θέμα του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων, του χτυπήματος του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, της εξαφάνισης των επαγγελματικών συντεχνιών, των μιζαδόρων και των διαπλεκόμενων. Συγχρόνως, θα πρέπει να ομονοήσουν όλοι πως θα πρέπει να μπει βαθιά το μαχαίρι στο παραεμπόριο και τους λαθρέμπορους, καθώς και να βρεθεί σύντομα εφαρμόσιμη και εθνική λύση στο θέμα των παράνομων μεταναστών που αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας. Τέλος, το μεγάλο θέμα της φορολογίας και του φορολογικού νόμου θα πρέπει να συζητηθεί από μηδενική βάση. Σχεδόν όλοι, συμφωνούν σε μια φορομπηχτική πολιτική, που ο καθένας την ονομάζει κατά το δοκούν. Δεν είναι δύσκολο όμως να σταθούν και να δουν πως «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», οπότε θα πρέπει να στρώσουν κάτω τους απαυτούς τους και να συναποφασίσουν ένα δίκαιο, εφαρμόσιμο και κυρίως ΣΤΑΘΕΡΟ φορολογικό σύστημα και περιβάλλον, που θα άρει τα υπέρογκα βάρη από τους ασθενέστερους, θα φορολογήσει τον καθένα κατά την δύναμή του και κυρίως θα αποτελέσει το σταθερό υπόβαθρο που χρειάζεται η επιχειρηματικότητα για να ανθίσει σε υγιή βάση.

Άφησα για το τέλος, το πιο μεγάλο ψέμα, όπως λέει και το τραγούδι. Μπορείτε να το χαρακτηρίσετε και αστείο, το ίδιο κάνει. Όλοι πια το έχουν καταλάβει και κανείς δεν γελά μαζί του. ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ. Ακόμη και αν παρουσιάσουμε ανάπτυξη, δεν βγαίνουν τα νούμερα. Κατά συνέπεια, το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να ετοιμαστεί για την μητέρα όλων των διαπραγματεύσεων. Ότι έχουν μέχρι τώρα αντιμετωπίσει θα μοιάζει με παιχνίδι ρόλων στο νηπιαγωγείο της πολιτικής. Εκ των πραγμάτων έρχεται η πιο άγρια, η πιο σκληρή, η πιο ψυχοφθόρα διαπραγμάτευση. Εκεί που ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να δώσει ρέστα και ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι θα πρέπει να του βάλουν πλάτη για το καλό της πατρίδας. Επειδή τίποτε δεν έχει ακόμη τελειώσει και η Ελλάδα σαφώς δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Μην ξεχνάμε πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο και είναι τόσο απολαυστικότερη, όσο περισσότερο έχεις υποφέρει.

Η κοινή λογική λέει πως ο κόσμος είναι από όλους αγανακτισμένος και τείνει όλο και περισσότερο να απομακρύνεται από την πολιτική με άμεση συνέπεια να ενδυναμώνονται μη πολιτικοί ουσιαστικά χώροι και μορφώματα, σαν την ΧΑ ή τα διάφορα κινήματα «δεν πληρώνω», οι Καζάκηδες και οι Ανταρσύες. Χώροι και μορφώματα που στην πραγματικότητα δεν εκφράζουν πολιτικά τίποτε και αποτελούν προσωρινά αποκούμπια απελπισίας, αγωνίας και θυμού για έναν κόσμο που απογοητεύτηκε σκληρά από την πολιτική τάξη της χώρας. Καιρός με μια κίνηση απρόσμενη, τολμηρή και αποτελεσματική, η Πολιτική να ανακτήσει και πάλι την θέση που της αξίζει στην Πατρίδα μας. Έχει τα κότσια να το πράξει; Θα δείξει….

Akenaton

 antinews.gr/