ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Ένας ειδωλολάτρης στρατιωτικός, πρότυπο αγάπης στους ξένους και εμπιστοσύνης στο Θεό»

Ενώ ο Χριστός βρισκόταν στην Καπερναούμ, τον πλησίασε ένας Εκατόνταρχος, Ρωμαίος αξιωματικός, παρακαλώντας να θεραπεύσει τον παράλυτο δούλο του. Ο Κύριος, ως καρδιογνώστης, γνωρίζει τα ενδόμυχα των ανθρώπων. Θέλει να φανερώσει την αξία αυτού του ανθρώπου στους Ιουδαίους και σε μας τους σημερινούς Χριστιανούς. Σε άλλες περιπτώσεις αφήνει να Τον ζητήσουν, να Τον καλέσουν, τώρα αυτόκλητος λέει ότι θα έλθει στο σπίτι για να θεραπεύσει τον δούλο. Αυτή η κίνηση εκμαιεύει, εξαναγκάζει με λεπτό και έντεχνο τρόπο, αυτόν τον ειδωλολάτρη, αυτόν που φαινόταν στα μάτια των άλλων άπιστος και απάνθρωπος να πει : «Δεν είμαι άξιος να έλθεις στο σπίτι μου. Μόνο πες το και θα θεραπευθεί ο δούλος μου».

Λιτά και απλά εκφράζει ο θεολογικά και φιλολογικά απαίδευτος την έμπρακτη αγάπη προς τον δούλο
και την αληθινή πίστη στον Θεό. Θα περίμενε κανείς από αυτόν τον Ρωμαίο στρατιωτικό σκληρότητα και αδιαφορία απέναντι στον δούλο του. Η Ρωμαϊκή κοινωνία αντιμετώπιζε τους δούλους χειρότερα από τα υποζύγια. Τα αφεντικά τους αντιμετώπιζαν ως αντικείμενα μηδαμινής αξίας. Μήπως και σήμερα έτσι δεν αντιμετωπίζουν κάποιοι τον άσημο, τον πτωχό, τον ασθενή, τον ανήμπορο;

Αντίθετα από τον κατά κανόνα σκληροτράχηλο χαρακτήρα του στρατιωτικού, φανερώνεται ότι στη ψυχή του Ρωμαίου Εκατόνταρχου κρυβόταν υπερβάλλουσα φροντίδα, νοιάξιμο, όχι για τα παιδιά του, όχι για τους δικούς του, αλλά για έναν δούλο. Το πρόβλημά του δούλου έγινε δικό του πρόβλημα, γιατί τον ένιωσε σαν κομμάτι του εαυτού του. Πόσο διδακτική η συμπεριφορά του σε μας που τέτοιο νοιάξιμο δεν έχουμε για πρόσωπα οικεία, πατέρα και μάνα, γυναίκα και παιδιά - ας μην μιλήσουμε γι' αυτούς που μας μισούν, όπως θα απαιτούσε ο Χριστός. Τους γονείς, όταν έλθουν οι δυσκολίες του γήρατος, ψάχνουμε να τους κλείσουμε σε γηροκομείο, αφού προηγουμένως τους έχουμε αφαιμάξει από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Τα δε παιδιά μας τα εγκαταλείπουμε στην αγκαλιά των Media και των Υπολογιστών, σε ένα κόσμο που κυριαρχεί η βία, η αλόγιστη δύναμη, το χρήμα και η ασχήμια. Καμμιά φροντίδα, κανένα νοιάξιμο, καμμιά διάθεση να αφουγκραστούμε τον διπλανό μας, τα προβλήματά, τις λύπες, τις χαρές των ίδιων μας των παιδιών, των ίδιων των δικών μας ανθρώπων.

Η βαθιά ταπείνωση, η άκρα ταπείνωση που διαθέτει ο Εκατόνταρχος του σημερινού Ευαγγελίου γεννά στη ψυχή του την μεγάλη πίστη στο Θεό. Ποιά αντίληψη έχει για τον εαυτό του αυτός ο αξιωματούχος, που έχει εξουσία πάνω σε ανθρώπους, που δίνει διαταγές και οι άλλοι υπακούν; Μήπως νομίζει ότι μπορεί να περιπαίζει τους άλλους, να τους αντιμετωπίζει σαν σκουπίδια; Μήπως αποθρασύνεται από την εξουσία και απαιτεί να υποκλιθούν τα πάντα στην παντοκρατορία του;

Ξέρει βαθιά μέσα του ότι η δική του εξουσία και δύναμη είναι ένα τίποτα μπροστά στη δύναμη του Θεού. Να τι λέει στο Χριστό: « Πες ένα λόγο, και από μακριά, χωρίς να χρειασθεί να πας κοντά του, θα θεραπευθεί ο δούλος μου». Και έχει απόλυτη επίγνωση ότι, αν αυτός διοικεί στρατιώτες, ο Θεός διοικεί τον θάνατο και την ζωή. Κι αν θέλει, μπορεί να τον βγάλει από τον έσχατο κίνδυνο, με ένα του λόγο, με ένα του βλέμμα. Αυτός είναι άνθρωπος, ο άλλος, που έχει απέναντί του, είναι ο ίδιος ο Θεός. Αίσθηση που, αν την είχε σήμερα ο άνθρωπος, θα γλίτωνε από τα ζοφερά μονοπάτια της κατάθλιψης και της μελαγχολίας.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.