«Κοινός Λόγος» στις 25 και 26 Ιουλίου 2013 στο φρούριο Καβάλας Μία παράσταση για τις «θεμελιώδεις» αξίες που ξέχασαν οι Έλληνες

Πέντε γυναίκες επί σκηνής αφηγούνται παλιές ιστορίες, από τη ζωή στις χαμένες, αλλά αλησμόνητες, πατρίδες, τραγουδούν και χορεύουν για να «ξορκίσουν» το άσχημο παρελθόν και να ζήσουν το παρόν και το μέλλον στη νέα τους πατρίδα. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζει, την Πέμπτη και την Παρασκευή στο φρούριο της Καβάλας, την παράσταση: «Κοινός Λόγος», σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Ένα θεατρικό οδοιπορικό, από την Μικρασιατική καταστροφή έως τον εμφύλιο πόλεμο, που βασίζεται στις αφηγήσεις ανώνυμων ανθρώπων, τις οποίες κατέγραψε η Έλλη Παπαδημητρίου. Χθες το μεσημέρι, στο Δημαρχείο Καβάλας, δόθηκε συνέντευξη Τύπου από τον σκηνοθέτη και τις τέσσερις από τις πέντε ηθοποιούς (Λυδία Κονιόρδου, Ελένη Κοκκίδου, Μαρία

Κατσανδρή, Τάνια Παλαιολόγου, Ελένη Ουζουνίδου).

«Χαιρόμαστε που φιλοξενούμε την παράσταση αυτή, με ηθοποιούς που είναι κόσμημα για το ελληνικό θέατρο. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου, εδώ και πολλά χρόνια, έχει την τέχνη του θεάτρου πολύ ψηλά. Είδα και τις δύο παραστάσεις και θεωρώ ότι η δεύτερη είναι ακόμα καλύτερη. Πρόκειται για μία συγκλονιστική παράσταση, με σπαρακτικά κείμενα, τα οποία θα ακούσουμε από στόματα σπουδαίων ηθοποιών. Καλώ το κοινό να την παρακολουθήσει. Όσον αφορά το φεστιβάλ, αρχίσαμε και συνεχίζουμε πολύ καλά. Ακόμα και οι παράλληλες εκδηλώσεις προσελκύουν κόσμο και είμαστε ευτυχείς γι’ αυτό. Οι Καβαλιώτες έχουν «αγκαλιάσει» όλες τις εκδηλώσεις και τους ευχαριστούμε. Αυτές τις ημέρες υπάρχει μία εξαιρετική έκθεση εικαστικών καλλιτεχνών για τον Καβάφη, την οποία αξίζει να δούνε», είπε ο καλλιτεχνικός σύμβουλος του φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου και καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) Καβάλας, Θοδωρής Γκόνης, καλωσορίζοντας τους συντελεστές της παράστασης.

Ο σκηνοθέτης, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, είπε τα εξής: «Ο «Κοινός Λόγος» είναι μία παράσταση που βασίζεται σε αφηγήσεις από την Μικρασιατική καταστροφή, μέχρι το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Αυτή η παράσταση ήταν η εναρκτήρια του Θεάτρου του Νέου Κόσμου πριν από δεκαεπτά χρόνια και θεωρώ ότι δίνει το στίγμα του, ως προς τις επιλογές των έργων και την καλλιτεχνική κατεύθυνση που ακολουθεί. Ήθελα πολύ να ξανακάνω αυτή την παράσταση και νομίζω πως είναι η εποχή που ταιριάζει. Η Έλλη Παπαδημητρίου είχε καταγράψει, έως τη δεκαετία του εξήντα, αφηγήσεις από ανθρώπους που έζησαν στη Μικρά Ασία. Ουσιαστικά πρόκειται για την ελληνική ιστορία στον εικοστό αιώνα. Από αυτές τις αφηγήσεις κράτησα μόνο γυναικείες αφηγήσεις, γιατί θεωρώ ότι οι γυναίκες διηγούνται καλύτερα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή. Ήθελα, λοιπόν, να φτιαχτεί μια γυναικοπαρέα, που θα μας μετέφερε στην εποχή που οι γυναίκες μαζευόντουσαν, ακόμα, στις γειτονιές και μιλούσαν, τραγουδούσαν, χόρευαν. Κάθε γυναίκα, λοιπόν, αφηγείται μία ιστορία, «δίνει τη σκυτάλη» στην άλλη και ενδιάμεσα τραγουδούν και χορεύουν. Συνεργάζομαι με μία ομάδα σπουδαίων ηθοποιών, οι οποίες τραγουδούν εξαιρετικά όλες. Η φετινή παράσταση δεν είναι επανάληψη της πρώτης. Το θέατρο πρέπει να αφουγκράζεται την κοινωνία στην οποία υπάρχει. Στην πρώτη παράσταση, για παράδειγμα, δεν υπήρχε το κομμάτι του Πόντου. Επίσης, στη νέα παραγωγή προσθέσαμε μερικά κομμάτια, τα οποία αναφέρονται στον τρόπο που υποδέχτηκαν οι ντόπιοι Έλληνες τους πρόσφυγες από την Μικρά Ασία. Ήταν μία σκληρή, ως επί το πλείστον, υποδοχή».

Η Λυδία Κονιόρδου, που συνεργάστηκε με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στο έργο «Τρωάδες», σημείωσε: «Αυτό που μου κάνει προσωπικά εντύπωση μ’ αυτές τις γυναίκες, είναι ότι ενώ έζησαν μία τόσο μεγάλη καταστροφή, πέρασαν από τραυματικές ιστορικές εμπειρίες, πολύ πιο ακραίες από τη σημερινή εποχή, αυτό που μένει ως καταστάλαγμα, δεν είναι ούτε το μίσος, ούτε η εκδικητικότητα, ούτε η εμπάθεια, ούτε το ίδιο το τραύμα. Αλλά ο διαρκής αγώνας που κάνουν για τη ζωή. Οι γυναίκες δεν μένουν στο παρελθόν, είναι αυτές που «ψάχνουν» το μέλλον. Που «φτιάχνουν» τη ζωή. Κι αυτό είναι συγκλονιστικό, γιατί είναι αισιόδοξο. Δίνει τρομερό κουράγιο. Αυτό που κάνει η παράσταση και η μνήμη, είναι να θυμίζει πράγματα. Όχι για να κλάψουμε, ή να νοσταλγήσουμε, αλλά για να μάθουμε από τις εμπειρίες αυτές. Αυτή η παράσταση, λοιπόν, στοχεύει να μας δώσει κουράγιο, αισιοδοξία, αξιοπρέπεια και το μήνυμα της αλληλεγγύης».

Η Ελένη Κοκκίδου πρόσθεσε ότι: «Αυτή η παράσταση έρχεται σε μία περίοδο που προσπαθούμε να αυτοπροσδιοριστούμε ως άνθρωποι και ως έθνος. Αυτό που θα δούνε οι θεατές είμαστε «εμείς». Εμείς είμαστε που ζήσαμε την προσφυγιά και την οικονομική μετανάστευση. Είμαστε, δηλαδή, ένας λαός που βρίσκεται πάντα «εν κινήσει». Τα νέα παιδιά που έρχονται στην παράσταση δεν είναι πολλά, αλλά είναι συγκινητικό να τα βλέπεις. Μετά φεύγουν συγκλονισμένα, γιατί ακούνε αυτά που διδάχτηκαν στο μάθημα της ιστορίας με διαφορετικό τρόπο, μέσα από τις μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα ιστορικά γεγονότα».

Η Μαρία Κατσανδρή, που έπαιξε στις δύο προηγούμενες παρουσιάσεις του έργου, το 1997 και το 2004, σχολίασε: «Έχουμε, οι Έλληνες, ξεχάσει πολλά, αλλά δεν τα έχουμε σβήσει εντελώς. Ξεχάσαμε, για παράδειγμα, λέξεις όπως: τόλμη, γενναιότητα, αξιοπρέπεια και κυρίως έχουμε ξεχάσει πως αντιμετωπίζει αυτός ο λαός τις δυστυχίες. Αυτή η παράσταση αφορά, για μένα, τα «θεμέλια» μας. Δηλαδή, την ιστορία και το πώς μπορούμε να τη διαχειριστούμε. Και πιστεύω ότι είναι πιο σύγχρονη τώρα, απ’ ότι το 1997, γιατί έχουμε ανάγκη να μην ξεχάσουμε».

Τέλος, η Τάνια Παλαιολόγου, που τραγουδάει και παίζει και ακορντεόν, δήλωσε: «Αυτή η παράσταση είναι ένα μεγάλο «μάθημα» για μένα. Είναι μάθημα να «αναμετριέμαι» μ’ αυτά τα κείμενα, τα οποία είναι μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν κάποια πολύ σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Είναι λαϊκός λόγος, γεμάτος χιούμορ. Χαίρομαι που έρχονται νέοι άνθρωποι στις παραστάσεις και θέλω να έρθουν περισσότεροι».

Οι παραστάσεις θα αρχίσουν στις 9:30μ.μ. και οι τιμές των εισιτηρίων είναι: 16 ευρώ και 12 ευρώ (για τους φοιτητές και τους άνεργους). Το έργο θα παρουσιαστεί το Σάββατο 27 Ιουλίου 2013 και στη Θάσο (στο 1ο δημοτικό σχολείο του Λιμένα).

Κωνσταντίνος Κοϊβέρογλου