Πολιτική αυτοκτονία διά της αυτογελοιοποιήσεως

Δωρεάν Ιντερνετ; Και να φαντασθείτε ότι ακόμη δεν έπιασαν οι πραγματικές ζέστες!..

Σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει ούτε κτηματολόγιο ούτε περιουσιολόγιο, όπου η φοροδιαφυγή θεωρείται σχεδόν δικαίωμα και όπου, κατά συνέπεια, το κράτος δεν μπορεί ούτε να γνωρίζει ποιοι είναι οι πραγματικά φτωχοί ούτε καν να ορίσει αντικειμενικά και αδιάβλητα κριτήρια φτώχειας, ο αρχηγός του.

ΣΥΡΙΖΑ προσφέρει, ούτε λίγο ούτε πολύ, δωρεάν διαβίωση στις «πλέον ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού», τις οποίες ασφαλώς δεν τολμά να προσδιορίσει.

Σε αυτή την αόριστη μάζα, ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε «άμεση σύνδεση ρεύματος-νερού-τηλεφώνου πρώτης κατοικίας», επίσης «απαλλαγή από την
υποχρέωση πληρωμής λογαριασμών», καθώς και «εγγυημένη δωρεάν πρόσβαση σε ηλεκτρική ενέργεια, πετρέλαιο θέρμανσης, νερό και τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες στις αναγκαίες για αξιοπρεπή διαβίωση ποσότητες».

Επειδή τέτοια πράγματα δεν είναι, βεβαίως, δυνατόν να τα πάρεις στα σοβαρά, έχω να εκφράσω δύο απορίες.

Η πρώτη: όταν λέει «δωρεάν πρόσβαση σε πετρέλαιο θέρμανσης», εννοεί ότι ο φτωχός θα πηγαίνει μόνος του με το μπιτονάκι και θα παίρνει από κάποια κρατική αποθήκη καυσίμων πετρέλαιο ή μήπως ότι το κράτος θα πληρώνει τον λογαριασμό του ιδιωτικού βυτιοφόρου;

Η δεύτερη: ως προς τις «δωρεάν τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες στις αναγκαίες για αξιοπρεπή διαβίωση ποσότητες» περιλαμβάνεται και η σύνδεση με το Ιντερνετ; Και θα είναι η γρήγορη σύνδεση ή μήπως η φτηνή που αργεί;

Μπορεί να ακούγομαι λίγο σχολαστικός, αλλά καλό είναι τα ξεκαθαρίσει αυτά ο πρόεδρος για να μη δίνει το δικαίωμα στους κακοπροαίρετους να τον λένε δημαγωγό...

Υπάρχει και ένας πολύ σοβαρός λόγος, όμως, για τον οποίο είναι φρόνιμο να εκλαμβάνονται ως αστείο οι εξωφρενικές εξαγγελίες Τσίπρα: γιατί, αν τολμήσει να σκεφθεί κανείς τι προϋποθέτουν, κινδυνεύει να περιέλθει σε απελπισία.

Σε καμιά σοβαρή χώρα του κόσμου από αυτές που μας αρέσει να συγκρινόμαστε (πείτε, λ.χ., την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τώρα που ανήκουμε πια στους ξεπεσμένους...) παρόμοιες εξαγγελίες δεν θα ήταν δυνατές, για τον απλό λόγο ότι θα ισοδυναμούσαν με πολιτική αυτοκτονία διά της αυτογελοιοποιήσεως.

Και όμως, εδώ είναι δυνατές από το δεύτερο σε δύναμη κόμμα της Βουλής!

Διότι, όλα αυτά τα χρόνια του άκρατου λαϊκισμού, εξετράφη ένα κοινό πρόσφορο σε κάθε είδους ανεδαφική υπόσχεση - και όταν συνειδητοποιώ το μέγεθος του κοινού αυτού, αμφιβάλλω αν υπάρχει σωτηρία για τη χώρα...






Του Στέφανου Κασιμάτη
kathimerini.gr