Τρεις και μια θέσεις για την ηγεμονία

Πρώτον, οι κοινωνίες διοικούνται με ιδέες. Με τις ιδέες που επικρατούν και γίνονται οι κυρίαρχες σε κάθε ιστορική περίοδο, καθορίζοντας την μορφή του πολιτεύματος και τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Αμιγής πολιτική ηγεμονία σπάνια είναι εφικτή σε αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα, παρά σε καθεστώτα που επιβάλλονται απολυταρχικά. Η διοίκηση επιβάλλεται και μακροημερεύει όταν οι πράξεις της έχουν την συναίνεση των διοικούμενων. Γι’ αυτό η μάχη για την «κατάκτηση του μυαλού» των πολιτών είναι ακατάπαυστη και γι’ αυτό συνήθως αναφερόμαστε σε ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία. Ο Γκράμσι είχε δίκιο και ο Καραμανλής Β’, από τον Δεκέμβριο του 2008 έως τον Οκτώβριο του 2009, σίγουρα εμπέδωσε τι σημαίνει να κυβερνά μια δεξιά κυβέρνηση σε μια κοινωνία, μέχρι τότε, αριστερόστροφων πεποιθήσεων.

Δεύτερον, ανεξάρτητα του αν ο ηγεμονεύων προέρχεται από την Δεξιά ή από την Αριστερά, τουλάχιστον για το άμεσα ορατό μέλλον η πολιτική κυριαρχία και στο χώρο του κέντρου είναι αναγκαία συνθήκη για την εκάστοτε εξουσία. «Κέντρο» δεν σημαίνει «Λούλης» αλλά μάλλον ένα

τμήμα των αστικών στρωμάτων που συμμερίζεται τόσο την συντηρητική άποψη για ανάγκη ισχυρής διακυβέρνησης όσο και την σοσιαλδημοκρατική θεώρηση για ανάγκη κοινωνικής προστασίας, χωρίς να εντάσσεται κομματικά. Μπορεί ευλόγως ο όρος «μεσαίος χώρος» να προκαλεί αλλεργία σε πολυπληθή μερίδα της ΝΔ επειδή συνδέεται με πρόσωπα και πρακτικές. Αλλά δεν πρέπει να λησμονείται ότι όλοι οι κυβερνήτες μετά την Μεταπολίτευση απέσπασαν τις ψήφους του. Όπως επίσης και ότι η σημερινή κυβέρνηση αποτελεί μια σύμπλευση κεντρο-δεξιών και κεντρο-αριστερών, ίσως ακριβέστερα μια επιβολή Σαμαρά σε δυο πανικόβλητους κεντροαριστερούς κομματικούς αρχηγούς.

Τρίτον, ενυπάρχει σήμερα ο «Πειρασμός του Αντωνίου» να ηγεμονεύσει πολιτικά και μόνον, αναιρώντας την πρώτη θέση. Χωρίς κατ’ ανάγκη να επικρατήσει και ιδεολογικά στην κοινωνία, κοινωνικοπολιτική εξέλιξη που αντικειμενικά απαιτεί χρόνο. Η εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ και η εξασθένιση της ΔΗΜΑΡ παρέχουν τη δυνατότητα διακυβέρνησης μαζί με εξαναγκασμένους κυβερνητικούς συμμάχους. Αλλά τότε θα έχει μονίμως απέναντι του, σα σκιάχτρα, Ρεπούση, «αντιρατσιστές» και τον συναφή εσμό να τού διώχνουν σταθερούς και περιστασιακούς ψηφοφόρους προς τη Χρυσή Αυγή. Ενδεικτικό, το ανώνυμο σχόλιο στο Διαδίκτυο : «Αν δεν υπάρξει άμεσα εθνικό, λαϊκό και πατριωτικό αντίβαρο σε αυτό το ανθελληνικό λόμπι, η Χρυσή Αυγή (χωρίς να είναι λύση) θα γίνει ο εκδικητικός μονόδρομος για πολλούς Έλληνες». Και μπορεί μεν να επιθυμείται μια κυβερνητική τετραετία αλλά ένα πολιτικό πλήγμα κατά τις ερχόμενες  ευρωβουλευτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές μπορεί να καταστήσει αδύνατη την εξάντληση της.

Η πολιτική παραμένει η διαχείριση των συμβολισμών. Οι Ινδιάνοι πολεμιστές ως ένδειξη ισχύος κρεμούσαν στη σέλλα του αλόγου τους τα σκαλπ των εχθρών που είχαν εξοντώσει. Ο Σαμαράς θα δυσκολευτεί να κατακτήσει την ηγεμονία στον κεντροδεξιό χώρο αν δεν κρεμάσει στη σέλλα του τα πολιτικά «σκαλπ» των Λιάκου, Ρεπούση, Δραγώνα και τους αφήσει ανενόχλητους στο εθνομηδενιστικό τους παραλήρημα.

Ακροτελεύτια, οι κοινωνίες διοικούνται με ιδέες αλλά τρέφονται με ύλη. Οι ιδεολογίες δεν είναι παρά θεωρήσεις για τον τρόπο ζωής και οι ιδεολογικές διαμάχες απηχούν την διαφορετικότητα συμφερόντων.

Ηγεμονία για ποιον; Το ερώτημα παραπέμπει ευθέως στην κατανομή των πόρων. Σε μια κοινωνία-όμηρο, κατά κάποιους «αποικία χρέους», με ασφυκτικά στενά πλαίσια άσκησης αυτόνομης πολιτικής, ίσως και μόνον η συζήτηση «περί ηγεμονίας» να προκαλεί μειδιάματα ή αδιαφορία. Όταν ακόμα και στο θέμα του ΦΠΑ εστίασης, μοναδικό που έχει θορυβωδώς αναδειχθεί σε μείζον αίτημα προς τους δανειστές, η κυβέρνηση διακινδυνεύει άσχημη τρώση κύρους σε πιθανή άρνηση. Όταν οι ειδήσεις περί αέναης και επαχθούς φορολόγησης διαδέχονται καταιγιστικά η μία την άλλη.

Εάν όμως αυτό το έθνος είναι να σωθεί και να συνεχίσει την ιστορική του πορεία, κάποιος πρέπει να λειτουργήσει σαν τον Μωυσή. Οδηγός και όχι μεσσίας, που θα έχει για δεκάλογο τις εντολές και τα συμφέροντα των ευρέων λαϊκών στρωμάτων και θα αποκρούσει τις επιδιώξεις μιας ολιγομελούς κλίκας που έχει εφορμήσει στη δημόσια περιουσία του «Κοινού των Ελλήνων». Άρθρο 1 του Συντάγματος : Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους.

Για όσους ερωτοτροπούν σταθερά με την κατασκευασμένη συναίνεση, ως μέσο επιβολής πολιτικών και καταδολίευσης ψηφοφόρων, η εποχή είναι σκληρή. Συναίνεση αποσπάται όταν η μεγάλη πλειοψηφία μετέχει στο οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, όχι όταν περιθωριοποιείται.

Προφήτης
antinews.gr