Kαταλύτης για το μελλοντικό πολιτικό σκηνικό οι επόμενοι 12 μήνες

Σε ένα χρόνο από τώρα είναι οι ευρωεκλογές οι οποίες συνήθως χαρακτηρίζονται από μια «χαλαρή» ψήφο. Ο πολίτης πάει να βγάλει τα απωθημένα του κατά των μεγάλων κυρίως κομμάτων, τους «μαυρίζει», τους στέλνει ένα μήνυμα και αντίθετα επιβραβεύει κάποια μικρά κόμματα και πολιτικούς που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν στην αφάνεια. Όχι γιατί κάποιοι από αυτούς δεν το αξίζουν, απλά γιατί δεν «παίζουν» εύκολα στα media, στο γενικότερο σύστημα.

Έτσι, έχουμε δει κόμματα να έχουν ευρωβουλευτές αλλά στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό να μην παίζουν σοβαρό πολιτικό ρόλο και το αντίθετο. Μεγάλα κόμματα να είναι στην εξουσία αλλά στις ευρωεκλογές να «τρώνε πολύ ξύλο» κατά το κοινώς λεγόμενον.

Πολλές φορές η δύναμη ενός πολιτικού σχηματισμού στις ευρωεκλογές μπορεί να είναι και το εισιτήριο για την κεντρική πολιτική σκηνή. Αν δηλαδή κάποιο κόμμα κερδίσει σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος στις ευρωεκλογές, έχει διαφορετική διαπραγματευτική ισχύ στα τεκταινόμενα στο εσωτερικό. Μπορεί να κάνει συμμαχίες και να διεκδικήσει έδρες στο εγχώριο κοινοβούλιο.

Για όλους αυτούς τους λόγους βλέπουμε τον τελευταίο καιρό ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στο

πολιτικό φάσμα της χώρας. Δεξιά, αριστερά και στο κέντρο «ξεφυτρώνουν» κόμματα που με το βλέμμα στις ευρωεκλογές, ελπίζουν να παίξουν ενεργό ρόλο στο, έτσι κι αλλιώς, κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό.

Από τη σάρκα του ΠΑΣΟΚ έχουν βγει διάφοροι σωτήρες. Ο Ανδρέας Λοβέρδος διεκδικεί μερίδιο από τον κεντρώο χώρο και με «επαναστατικές» ιδέες επιχειρεί να μας δώσει το νερό της λησμονιάς για να ξεχάσουμε ποιος ήταν και τι έκανε.

Το ίδιο και η Α. Διαμαντοπούλου που ετοιμάζεται και αυτή να κάνει κόμμα για τους «άξιους» και τους επιχειρηματίες. Τι πρωτότυπο. Και οι δύο τα πράσινα ιμάτια διαμοιράζουν.

Από εκείνο το χώρο γεννήθηκε και το κόμμα των Πέντε Αστέρων ή αλλιώς ο Μπέπε Γκρίλο της Ελλάδας, Θ. Κατσανέβας, πρώην γαμπρός του Ανδρέα Παπανδρέου.

Επίσης, μην εκπλαγεί κανείς και από τις κινήσεις του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που έχει στείλει τα μηνύματά της στον Βενιζέλο.

Από δεξιά είδαμε πρόσφατα τον Ν. Νικολόπουλο και το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα να «παίζει» με την Εκκλησία και το χριστεπώνυμο πλήθος. Ο δε Καρατζαφέρης με το ΛΑΟΣ, μετά από μια περίοδο ημιδιάλυσης θέλει να ξαναμπεί στην ενεργό πολιτική δράση.

Στον ίδιο χώρο και η Νέα Μέρα του Χρ. Ζώη ενώ έντονες είναι οι διεργασίες και στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Στ. Μάνος αλλά και ο κ. Τζήμερος που διεκδικούν μερίδιο της εξουσίας.

Ακόμη και στην υποτιθέμενη συμπαγή Ακροδεξιά υπάρχουν τάσεις αποσυσπείρωσης και αυτονόμησης από τη Χρυσή Αυγή.

Όσο για το χώρο της Αριστεράς, εκτός από το ότι κάθε μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι και εν δυνάμει κόμμα, είδαμε πρόσφατα το κόμμα της Δραχμής ή Σχέδιο Β από τον Αλ. Αλαβάνο ενώ στη ΔΗΜΑΡ γίνονται συζητήσεις για το πώς θα μπορούσαν να δημιουργήσουν την ελληνική «Ελιά» και να συγκεντρώσουν όλα τα «ορφανά» από κέντρο και αριστερά.

Όπως έχουμε αντιληφθεί, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή τη στιγμή τα κόμματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μεγάλα, όχι όμως με την παλαιότερη έννοια. Δηλαδή με τα 40άρια που έδιναν την αίσθηση της πολιτικής κυριαρχίας. Κι αν στον ΣΥΡΙΖΑ σκοτώνονται ακόμη και για το πώς θα πούνε καλημέρα, στη Νέα Δημοκρατία ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί μια ανασύνθεση του χώρου που εκπροσωπεί και σίγουρα θα υπάρχουν εκπλήξεις.

Όλοι, πάντως, περιμένουν με αγωνία τις ευρωεκλογές διότι μπορεί αυτές να παίξουν τον κρίσιμο καταλύτη για τα επόμενα χρόνια. Για παράδειγμα, μια κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ή της ΔΗΜΑΡ θα θέσει σε δοκιμασία την τρικομματική κυβέρνηση. Ή ακόμη και μια σημαντική μείωση στα ποσοστά της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει στο τραπέζι διαφορετικά θέματα για συζήτηση.

Για όλους τους παραπάνω λόγους οι επόμενοι 12 μήνες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμοι για όλους. Και για τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς και για τους νεόκοπους της πολιτικής σκηνής. Όποιος κάνει τις πιο σωστές πολιτικές κινήσεις θα είναι και ο μεγάλος νικητής, όχι μόνο των ευρωεκλογών αλλά και των επόμενων ετών στην κεντρική πολιτική σκηνή.

 antinews.gr