Σήμερα μαύρος ουρανός …

Όταν η γιαγιά μου κατέπεσε από τα πόδια της σταμάτησε να εκκλησιάζεται. Έτσι, τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ ζητούσε να την βγάλουμε στο μπαλκόνι. Κάτω από το σπίτι της περνούσε η περιφορά. Και όταν έφτανε ο Επιτάφιος, γονάτιζε με άφατη κατάνυξη και σεβάσμια συντριβή.

Η όλη διαδικασία ήταν γι’ αυτήν σκληρότατη σωματική δοκιμασία. Με τα πόδια να την υποστηρίζουν ελάχιστα, κρατιόταν από τα κάγκελα, γονάτιζε, έμενε εκεί σταυροκοπούμενη και κατόπιν σηκωνόταν βασανιστικά, μόνο με τα χέρια, αποδιώχνοντας κάθε προσφορά για βοήθεια.

Σήκωνε με τα χέρια της το ίδιο της το βάρος για να τιμήσει εκείνον που ανέβηκε το Γολγοθά φορτωμένος τις αμαρτίες των ανθρώπων.

Ρηχοί αρνητές της πίστης και μωροί αντικληρικαλιστές καγχάζουν ότι στον Επιτάφιο οι άνθρωποι θρηνούν τον θάνατο ενός ιουδαίου ξυλουργού.

Θρηνούν την ανθρώπινη μοίρα.

Με δέος από την ενατένιση της σκοτεινής φιγούρας με το δρεπάνι που δεν ξεχνά κανέναν.

Αλλά και με ελπίδα από τον μόνο που τον νίκησε.

Προσκυνούν το Γολγοθά που η καθημερινότητα επιφυλάσσει στον καθένα.

Υμνούν την άσπιλη πτυχή της ανθρώπινης φύσης που ενσάρκωσε ο Χριστός, η οποία για τους κοινούς θνητούς στην καθημερινή κατατριβή σαρώνεται από την ιδιοτέλεια.

Θρηνούν και προσκυνούν αυτό που τους υπερβαίνει και τους κάνει καλύτερους.

Ακόμα και για τους χαρτοπαίκτες το πάθος υποτασσόταν στη θυσία.
Τη Μεγάλη Πέμπτη, στα καφενεία κρεμούσαν από τη κεντρική λάμπα το βαλέ.

Ακούγοντας την πένθιμη καμπάνα θυμάμαι τι τραγουδούσαν σήμερα από σπίτι σε σπίτι τα παιδιά.

Σήμερα μαύρος ουρανός σήμερα μαύρη μέρα
Σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται
Σήμερα έβαλαν βολή οι άνομοι Εβραίοι
οι άνομοι και τα σκυλιά οι τρισκαταραμένοι
για να σταυρώσουν το Χριστό των πάντων Βασιλέα

Δίχρονη «στρατηγική» συμμαχία με ορίζοντα μια επόμενη συγγνώμη δεν μπορεί να αλλοιώνει δισχιλιετή παράδοση.

Σε κάθε εκδήλωση του βίου, είναι η αντίθεση ανάμεσα σε αυτά που επιβάλλει ένα ανιστόρητο παρόν και σε εκείνα που καθόριζαν ένα αδιανόητο σήμερα παρελθόν που παραλύει ψυχικά τους Έλληνες.

Ο Ελληνισμός απώλεσε το βαθύτερο δεσμό συνοχής από την αίσθηση της κοινής καταγωγής και την ταυτότητα που συμπυκνωνόταν σε καθημερινό τρόπο ζωής. Συνήθειες που σηματοδοτούσαν συνέχεια εθνικού βίου έγιναν λαογραφία.

Αλλά πάντα γιόρταζε μέσα στην οργιαστική ελληνική άνοιξη το θρίαμβο της ζωής επί της ειμαρμένης.

Καλή Ανάσταση !

Προφήτης