Αυθόρμητες Σκέψεις ενός μαθητή, 7(;;;) μέρες πριν τις Πανελλήνιες)

Μαθητές, γονείς, νέοι και νέες, και γενικότερα η όλη η ελληνική κοινωνία παρατηρούν έντρομοι και γεμάτοι απορία, τις εξελίξεις σχετικά με την απεργία των εκπαιδευτικών που εισηγήθηκε η ΟΛΜΕ σήμερα (10-5-2013).

Και όλοι μαζί, μόλις εξαγγέλθηκε η εισήγηση της ΟΛΜΕ, επιρρίπτουμε ευθύνες στους «κακούς» εκπαιδευτικούς, επειδή, για να το πω λαϊκά, δεν θέλουν να δουλέψουν δύο ώρες παραπάνω.

Όμως τα πράματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται, ή όσο θέλουν κάποιοι να τα κάνουν. Πρέπει να γίνει γνωστό ότι αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών συνεπάγεται σε πολλές περιπτώσεις, αδυναμία από μέρους τους να συμπληρώσουν τις απαιτούμενες ώρες διδασκαλίας. Έτσι, δημιουργείται η ανάγκη συμπλήρωσής όλου του ωραρίου τους, με συνέπεια την μετακίνησή τους σε άλλους ίσους νομούς, διοικητικές περιφέρειες, γεωγραφικές περιοχές κτλ. Για Παράδειγμα, ένας φιλόλογος ξένων γλωσσών που δεν συμπληρώνει τις απαιτούμενες ώρες διδασκαλίας, θα πρέπει αναγκαστικά να τις συμπληρώσει, αλλάζοντας όχι μόνο σχολικό περιβάλλον, αλλά και γεωγραφικό. Μπορεί πχ να βρεθεί από την Θεσσαλία στην Κρήτη. Εάν αυτό φαίνεται λογικό σε κάποιους, καλό θα ήταν να αναλογιστούν και να σκεφτούν

καλύτερα τι σημαίνει και τι συνεπάγεται η μετακίνηση των εκπαιδευτικών, βάζοντας τον εαυτό τους στην ίδια θέση, δεδομένου και πως οι εκπαιδευτικοί έχουν οικογένειες, ανάγκες, συγκεκριμένους τρόπους ζωής κτλ.

Βέβαια, προσωπικά, ως μαθητής, δεν μπορώ να χαρακτηριστώ ειδήμων του θέματος, καθώς ούτε τις εκπαιδευτικές διαδικασίες-νόμους γνωρίζω, ούτε και τα οικονομικά ζητήματα για τα οποία η κυβέρνηση προβαίνει σε τέτοιες μεταρρυθμίσεις, αλλά μπορώ να σχολιάσω, με τις λίγες αλλά αρκετές για τον σχολιασμό γνώσεις μου, επί του θέματος.
Από την άλλη πλευρά, ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να μας τοποθετούν τα ΜΜΕ και οι Κυβερνήσεις, βρισκόμαστε εμείς. Η Νέα Γενιά. Σύμφωνα με τα ΜΜΕ, βρισκόμαστε υπό καθεστώς ομηρίας στις «φημολογίες» των εκπαιδευτικών για απεργία. Και οφείλω να συμφωνήσω. (και θα είναι από τις λίγες φορές). Δυστυχώς, θέλουμε δεν θέλουμε, κάθε παιδί και γονιός έχει βιώσει τα πάνδεινα έτσι ώστε να τα βγάλει πέρα αυτόν τον χρόνο. Το παιδί με το διάβασμα και ο γονιός με την χρηματοοικονομική υποστήριξη στο παιδί (φροντιστήρια, σχολικά είδη κτλ). 7 μέρες πριν το τέλους του μαρτυρίου για μας τους μαθητές, ανακοινώνεται απόφαση ή μάλλον πιθανότητα, για απεργία. Δηλαδή δίνεται παράταση στο Γολγοθά μας...
Και αμέσως, ΜΜΕ και Κυβέρνηση βγαίνουν στα παράθυρα και δίνουν βάση σε αυτό: «δίνεται παράταση στο Γολγοθά μας(των μαθητών)».

Αλλά το θέμα νομίζω το χουμε χάσει εξ αρχής. Μα γιατί πρέπει να μιλάμε για Γολγοθά; Γιατί πρέπει να μιλάμε για την «συνέχιση» του Γολγοθά έως τέλους; Και γιατί πρέπει αυτό που περνάμε να λέγεται Γολγοθάς τέλος πάντων; Θα πρέπει να λέγεται Γολγοθάς; Ή μήπως αυτό που θα έπρεπε να περνάμε εμείς οι μαθητές θα πρέπει να λέγεται «Μαθητεία» και όχι «δαπανηρός και επώδυνος Γολγοθάς;»...

Νομίζω έχουμε χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια, αν και Σήμερα είναι Παρασκευή του Πάσχα...

Μιλάμε (ή καλύτερα μιλάνε αυτοί οι κοινοί ΜΜΕ πολιτικοί, δηλαδή οι λασπολόγοι) για διεξαγωγή των πανελλαδικών στον καθορισμένο χρόνο, για την μη διακοπή τους και την ομαλή λειτουργία τους. Αλλά μόνο εμένα μου φαίνεται σωστή όχι μόνο η μη διεξαγωγή τους, αλλά η συθέμελη κατάργησή τους και η υιοθέτηση ενός νέου, πιο πρακτικού, πιο αποδοτικού, και πιο «μαθητικού» εκπαιδευτικού συστήματος;; Όπως και χιλιάδες ίσως μαθητές, όταν ακούω τα περί «ομαλής λειτουργίας του σχολείου» κτλ, όχι μόνο βγάζω αφρούς αλλά δημιουργείται μέσα μου μια απογοήτευση και οργή που δεν θα αργήσει να ξεσπάσει. Τον Δεκέμβρη του 2008 είδαμε ένα ξέσπασμα των νέων. Και έτσι πως πάνε τα πράματα στην χώρα μας, δεν θέλει και πολύ μυαλό-φαντασία να προβλέψεις πως αυτό θα ξανασυμβεί.

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Πολιτικοί αλλά και καθηγητές δυστυχώς, μένουν στα τετριμμένα, στα επιφανειακά... Ποιος από δαύτους θα μιλήσει για την βαθμοθηρία και τον ανταγωνισμό, το εξετασιοκεντρικό σύστημα, την χρησιμοθηρική αντιμετώπιση της γνώσης; Ποιος θα ταχθεί ενεργά, κατά της αποστήθισης(παπαγαλίας), κατά της αν όχι τεράστιας, δύσκολης και δυσκολονόητης εκπαιδευτικής ύλης και κατά των ελλιπών μαθημάτων που παραδίδονται;
Απομνημόνευση, Παπαγαλία, Άγχος, εξετάσεις, Ανταγωνισμός.

Τελικά για αυτή την μαθητική ζωή μιλάνε τα «παπαγαλάκια» στις ειδήσεις;;

Δεν έχουμε βαρεθεί ακόμα, να βλέπουμε το πρόβλημα, να ζούμε μέσα του, να το αναγνωρίζουμε και να μην προβαίνουμε σε πράξεις επίλυσής του;;;

Είμαστε πολύ λίγοι, όχι σε ποσότητα αλλά σε ποιότητα. Και αυτό γιατί επειδή μένουμε στις απεργίες των Εκπαιδευτικών και δεν κοιτάμε εις βάθος το πρόβλημα. Το πρόβλημά(ένα από τα πολλά) είναι το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα.
Πρέπει να αποδεχτούμε πως η πολιτεία (Κυβέρνηση κτλ), δεν θα προβεί σε καμιά κίνηση βελτίωσης και αναδιάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος. Πρέπει μόνοι μας, μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί κτλ, να απαιτήσουμε με κάθε μέσο την ολική αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος.

Αλλά αναρωτιέμαι (και μπορώ να πω πως παίζω και τον συνήγορο του διαβόλου) , γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν απεργούν για την αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος και απεργούν μόνο για την μετακίνησή τους;
Το ερώτημα θα παραμείνει αναπάντητο όπως και άλλα τετοιου είδους ερωτήματα.

Θέλω να κλείσω λέγοντας πως η απεργία των εκπαιδευτικών δεν είναι παρά μια τρύπα στο Νερό. Σε ένα νερό που αν και φοράει τα πιο περίτεχνα κοσμήματα, είναι δηλητηριασμένο και μολυσμένο, και του οποίου η μπόχα βρομάει από μακριά.

Ν.Π.