O αρχομανής Ξανθόπουλος της πολιτικής

Όσοι γνωρίζουν από τα φοιτητικά τους χρόνια τον «Νίκο Ξανθόπουλο της πολιτικής», όπως τον χαρακτηρίζουν, δεν ξαφνιάστηκαν καθόλου από την πρωτοβουλία του να προχωρήσει στην εξαγγελία ίδρυσης πολιτικού κόμματος. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι άργησε κιόλας.

Ως αρχομανής, ο Λοβέρδος είχε φυλάξει για τον εαυτό του τον ρόλο του αρχηγού. Βλέποντας το καλοκαίρι του 2011 την κατάρρευση του Γ. Παπανδρέου να είναι αναπόφευκτη, πήρε την απόφαση να βάλει τον εαυτό του εγκαίρως στο κάδρο της διαδοχής. Μολονότι δεν το είχε αποκαλύψει επίσημα, σε όλες τις κατ’ ιδίαν συνομιλίες που είχε με πασόκους και δημοσιογράφους έλεγε καθαρά ότι θεωρεί αυτονόητη εκ μέρους του τη διεκδίκηση της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ. Την επιχειρηματολογία του τη στήριζε στην υψηλή δημοτικότητα που είχε αποκτήσει ως υπουργός του ΓΑΠ, καθώς και στην πρωτιά που είχε αποσπάσει στις εκλογές του

2012 στη Β’ Αθηνών.

Αυτοχαρακτηριζόμενος ως νέος και άφθαρτος, ως σύγχρονος και αποτελεσματικός, έλεγε χωρίς κανέναν ενδοιασμό ότι μόνο με αυτόν το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αναγεννηθεί. Γνωρίζοντας ότι τις ίδιες φιλοδοξίες είχε ο άλλοτε συμφοιτητής και παλιός του φίλος Ευάγγελος Βενιζέλος, προσπάθησε να του κλείσει τον δρόμο συνάπτοντας συμμαχία με την επονομαζόμενη και «Σεγκολέν του ΠΑΣΟΚ» Άννα Διαμαντοπούλου και με τον πρώην αντιβασιλέα του ΓΑΠ Γιάννη Ραγκούση.

Στην αρχή ίδρυσε την περιβόητη ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ., η διάρκεια ζωής της οποίας ήταν λίγων μηνών, και στη συνέχεια πήρε τη μεγάλη απόφαση να ανακοινώσει με μια αμερικανικού τύπου εκδήλωση στο Σπόρτινγκ την ίδρυση νέου κόμματος με την περιώνυμη επωνυμία «Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα».

Έτσι απλά, πιστεύει ότι μπορεί να ηγηθεί ενός κόμματος που κανείς δεν έχει καταλάβει τι θέλει να εκφράσει και τι να εκπροσωπήσει. Η ασάφεια, η θολούρα συνυπάρχουν με τις αντιφάσεις και τις αμφισημίες. Αν και ένας από τους κατ’ εξοχήν μνημονιακούς υπουργούς του ΓΑΠ, πυροβολεί σήμερα την παρουσία του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Παράλληλα, δηλώνει υπέρμαχος των κυβερνήσεων συνεργασίας, ενώ την ίδια στιγμή μάς κάνει γνωστό ότι έχει εξαντληθεί η εμπιστοσύνη του στο υπάρχον κυβερνητικό σχήμα, για το οποίο βέβαια έκοβε τις φλέβες του με σκοπό να γίνει υπουργός.

Το παράδοξο αυτό σίριαλ δεν έχει αρχή και τέλος. Τι να θυμηθούμε; Τη δήλωσή του ότι θα γίνει μακελλειό αν τολμήσουν κάποιοι να θίξουν τον μεγάλο αναμορφωτή της χώρας Γιώργο Παπανδρέου; Την εξομολόγησή του ότι ο Σημίτης ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολεμικής Ελλάδας; Ο άνθρωπος που σήμερα θέλει να εκφράσει ένα νέο πολιτικό κόμμα, χωρίς να διαθέτει μια στερεή πολιτική υποδομή, συμπεριφέρεται όπως το φτερό στον άνεμο.

Ο πολιτικός του λόγος είναι αντιφατικός και αλλοπρόσαλλος. Δεν εκπορεύεται από ένα σταθερό πλαίσιο ιδεών και αρχών. Επισκιάζεται από συναισθηματικές εξάρσεις και κοινοτοπίες. Υποκαθίσταται από επικοινωνιακές ρουκέτες. Η δημόσια εικόνα του, ακόμη και σήμερα που η χώρα έχει βουλιάξει στην κρίση και στην απόγνωση, κυριαρχείται από το life style. Άλλοτε μας προβάλλει τις επιδόσεις του στο μπάσκετ, άλλο την προσήλωσή του στον Ολυμπιακό, στον οποίο αφιερώνει πολύ χρόνο, προβάλλοντας στο Twitter τα φίλαθλα αισθήματά του και τις ιδιαίτερες γνώσεις του για τα όσα συμβαίνουν στην ομάδα.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος πάντως δηλώνει αισιόδοξος για την πορεία του κόμματός του. Αν και από τους παλιούς του συνοδοιπόρους του απέμειναν μόνο τρεις –ο βουλευτής Χρήστος Αηδόνης, ο πρώην βουλευτής Δημήτρης Τσιρώνης και ο άλλοτε γενίτσαρος του ΓΑΠ Γιάννης Μίχας–, υποστηρίζει ότι θέλει να εκφράσει αυτούς που είναι εκτός κομματικών τειχών.

Επαληθεύοντας τη γνωστή ρήση του Γιάννη Τσαρούχη «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις», ο Ανδρέας Λοβέρδος δήλωσε αρχηγός. Πήρε τις ματαιοδοξίες και φιλοδοξίες του και καβάλησε το καλάμι της αρχηγίας.Μένει τώρα να δούμε αν θα σπάσει τα μούτρα του.

Πηγή: http://www.axiaplus.gr/